Niestety... nie powiedziała, ale wiedziała ze robi słusznie... niedługo umrze, bo ile organizm może wytrzymać tortury? Już teraz była psychicznym wrakiem... cieleśnie również. Bez przerwy naga ale i bita, katowana. Nie mieli litości, nie rozumiała albo nie chciała zrozumieć tej całej nienawiści do niej. Plecy zmasakrowane jak i cała reszta ciała... włącznie z twarzą, która twarzy człowieka a tym bardziej kobiety nie przypominała. Już była na tyle złamana, że i o śmierć prosiła byle mieć spokój. Jednakże nie zdradziła tych mando, których i tak w zasadzie nie znała.
Noc była taka jaką się spodziewała, żadna nowość. Była zobojętniała. Już sił nie miała aby krzyczeć podczas rażenia prądem. Czuła jak życie z niej ulatywało, rany na plecach mocno krwawiły i z pewnością umrze Issa.
- Nic nie powiem... skurwysyny, matko i siostrojebcy. I tak mnie nie słuchacie...
I tak już nie może ani polepszyć, ani pogorszyć sprawy... była skazana na męki a później na śmierć. Może sprowokuje jakąś, by tamten niepohamowaną złością zabił ją... Niestety nic. Po czym wrzasnęła ostatkiem sił gdy poczuła okropny ból łamanych kości. A wszystko to co było przez te siedem dni, było nagrywane... w formie Video.

Ostatnio edytowany przez Issa Maya (2016-03-31 00:39:27)

Może i to był błąd, że nie zdradziła tego co wiedziała a jednak myślała, że słusznie to robi... że dzięki temu Ceri była bezpieczna, że nic jej nie groziło. Co się z młodą działo? Issa nie miała pojęcia, lecz wierzyła w moc i w to, że Tangorn zaopiekuje się nią w razie gdyby Issa zginęła. Jeden niewyobrażalny wrzask, później kolejny i ostatni trzeci, reagujący na łamane kości. Z każdą złamaną kością, omdlała... traciła świadomość, ale później ją odzyskiwała. Czemu jej po prostu nie zabiją?
- Zostawcie mnie w końcu... Co Wam to daje?
Nie widziała w tym celu, ale co począć... ciężko oddychała, a głód jej dokuczał niemiłosiernie jak i ból. Krew z ran i na plecach zaskrzepła, jednak przy każdym ruchu jakaś część się otwierała. Mocno trzymała zęby kiedy nacinał, później już było tylko gorzej. Mięśnie jak i połamane kości, które drażnił powodowało że również traciła świadomość i tak zapadła w ciemność.

Obudziła się... była sama. Zdezorientowana rozglądała się dookoła, narzędzia chirurgiczne zostały pozostawione. Niestety szukała sposobu na ucieczkę, ale nie było jak. Nawet jeśli to jednak nie ma siły by iść o własnych siłach. Dalej bez ubrania, ale miała na nogach ułożoną deseczkę, która chyba pełniła za półkę a na niej położony ręcznik... to zakrywało część intymną kobiety. Nie wiedziała co się działo, nie wiedziała czemu była sama i mało co widziała.

Właściwie cieszyła się, że była sama... mogła jakoś zebrać rozklekotane myśli w jedną całość, ale promieniujący ból który towarzyszył jej od pierwszego dnia męczarni, uniemożliwiał jej na tą czynność. Bała się... nie wiedziała co się dzieje. Podczas tortur przynajmniej wiedziała z jakieog powodu to robią a teraz? Nieświadomość co do własnego losu. Patrzyła na rozcięte ramię, ale nic zrobić nie mogła. Czekała do czasu aż drzwi się otworzyły. Na tyle ile mogła, przekręciła głowę by móc usłyszeć co się dzieje... błagania, później strzał. Drżała i nie wiedziała o co chodzi. Dopiero ledwo poznała pancerz... przyszedł ten, który ją zmusił do tej misji. Nie wiedziała w tej chwili czy dziękować czy zabić go.
Chciała coś powiedzieć, ale nie zdołała nic wydobyć... zabrakło jej sił, głosu. Jednak próbowała coś powiedzieć, ale ten przerwał mówiąc, że jest bezpieczna. Jeśli by jej nie przytrzymali, to by padła jak kłoda na ziemię. Później nastała błoga nieświadomość... właściwie była nafaszerowana lekami. Zasnęła.