*Ed się wiele nie przejął. Starości nikt tu nie dożyje. Zjedzą prowiant. Zjedzą sami siebie, w  końcu zostanie jeden, nikogo nie zje i umrze. Pożyją góra rok jeśli będą zjadać ciała innych. Ale tym się nie chwalił. Tak odnośnie leczących się psychicznie maszyn.
Ed nie pochwalił się, co mu Hakon zdiagnozował. No ale leczył się, był pod opieką empaty. Właśnie Hakona, choć pewnie jak (optymista) się stad wydostaną to przejmie go psychiatra.*
cokolwiek statek chce zrobić, musi liczyć na pomoc złapanych przez siebie osób…

Nie tak głośno, on tego słucha *Mruknął na to droid odpowiednio tonując głos. Z drugiej strony jak Monroe będzie mówił za cicho to Ed tego nie usłyszy. Za to statek mógł to nagrać, przefiltrować i jeszcze zinterpretować po swojemu. Ed mruknął, i pochylił łeb, zupełnie jakby zapraszał do podejścia, to się podzieli swoją myślą. Ed nie lubił jak się do niego zbliżają obce (nie zaakceptowane do końca) osoby, a  bron mocy jak dotykają. z  czasem to mija, no ale – na razie było jak było.
Oczywiście był istotą świadomą i mógł nad niektórymi shizami panować.*
Imperium…[/i[] *mruknął, widząc jak Monroe podnosi blaszki*
[i]Wiesz, kim jesteśmy, prawda?

*Mruknął w sylu „przyjmuję do wiadomości” i nie uświadamiał. Wiedział, ze kiedy uda się im uciec, Tac poleci do swoich i powie im wszystko, jak było. Wiec najlepiej by wiedział o nich jak najmniej. Ed nie chciał poświęcić obwodów. Chociaż wcale nie musiało być tak ze schwyta ich imperium, na co było niewielkie prawdopodobnienstwo*
To i tak nieważne, tutaj jest zupełnie innym mały świat gdzie nikt nie ma pleców
*Mruknął i płynnym gestem pacnął bokiem „czoła” w futrynę otwartego włazu, czy tam drzwi do Statku Hakona. Był to taki niefrasobliwy gest „aj, jebać tam”. Ed mimo droidziego ciała mógł niewerbalnie pokazać naprawdę wiele komuś kto umie patrzeć*

*chwile jeszcze stał, patrzył, i w koncu oświadczył*
No to ja już pójdę, trzymaj sie *I poszedł*

Ostatnio edytowany przez ED (2011-05-05 16:18:08)

Monroe drzemał, kiedy rozległo się tąpanie. Wyrwało go to ze słabego i niespokojnego snu. Lekko drżącą ręką przetarł suche usta. Wyglądał na kogoś lekko wstawionego, oczy rozglądały się nieco nieprzytomnie, jakby z trudnością analizując to co się dzieje. Otrząsnął się nieco. Nie zwrócił uwagi na ed'a tylko na uginających się nogach ruszył w kierunku kubka z wodą, który wcześniej postawił na szafce. Plastik zaparował, kiedy pilot zmoczył usta. Zanurzył rękę w kubku i nawilżył sobie czoło, jakby dla orzeźwienia. Wiele przed nim, mimo, że nie był długo uzależniony od syntetyku, to odstawienie go dawało mu się coraz bardziej we znaki. Rzecz była okropnie uzależniająca. Odwrócił się w stronę maszyny, można było zauważyć lekko pulsującą żyłę przy skroni. - Co się stało? - zapytał patrząc na robota.

- Och, nie sądzę, abym był chory... - powiedział opierając się lekko rękami o szafkę i oddychając głęboko. Nagle coś w nim zaskoczyło i pewnie gdyby to był komiks, obok jego głowy pojawiłaby się żaróweczka. - Mówisz że znalazł kobietę...? - zapytał z lekkim przejęciem. Czy to mogłabyć Catherine? W sumie to mało prawdopodobne, żeby zawędrowała aż do Zin'a, który był po drugiej stronie statku. Mężczyzna wyglądał teraz na zamyślonego. Nieco bezceremonialnie zaczął otwierać szafki w poszukiwaniu jakiegoś ubrania. W końcu muszą mieć coś na tym statku, nie będzie chodzić w bieliźnie...

Zin szybko ruszył za Hakonem, ba...Nawet go wyprzedził. Zależało mu na tym, by nikt na tym statku nie zginął. Nie chciał się nikomu tłumaczyć z trupów na pokładzie. A szczególnie nikomu z imperium czy komukolwiek innemu z grubych ryb. Można rzec, że wbiegł na statek szybciej niż nadświetlną. Pojawił się na statku i pokierował się głosami dobiegającymi ze statku. Miał nadzieję, że tam jest ambulatorium. Nie pomylił się. Znalazł to miejsce.
-Łóżko wolne?-Spytał w pośpiechu. Oczywiście, że było panie Kobdar. Po co w ogóle to pytanie. Podszedł więc żwawo do niego i ułożył Vi na nim. Teraz wystarczyło czekać na Hakona, który znał się na sprzęcie medycznym. Spojrzał na Taca. Uśmiechnął się na jego widok.-Patrzcie ludzie. Kogo moje śliczne oczy widzą. Nieustraszony imperialny pilot bez swojego myśliwca.-Powiedział z lekkim rozbawieniem i pokiwał głową. Można jedynie sądzić, że Zin nie był specjalnie zadowolony jego widokiem.

*Hakon szedł teraz wolniej, widząc, jak Zin wpada do ambulatorium. Nic nie zagrazało zyciu kobiety, ale podłącza ją pod aparat tlenowy, dadzą cos na wzmocnienie i zostawią do wzbudzenia w bezpiecznym miejscu. Za to az nim strząchneło, kiedy dostrzegł jak Zin beztrosko przebiega obok Eda, i tylko Mocy prosić by ten się nie zbiesił na takie śmigniecie.*