*Ulicą szybko kroczyła wysoka postać, a za nią druga, dużo mniejsza.* Draks! Draks? Pośpiesz się, nie mamy czasu. Musimy sie śpieszyć. *Powiedziała szybko ta pierwsza, wyższa istota. Był nią Nemedis, lord sith. Mroczny był szczelnie otoczony znoszoną szata z kapturem, której postrzępione końce falowały nad podłożem popychane powietrzem. Zakapturzona postać w pośpiechu przepychała się przez malejące tłumy istot, nie odwracając się. Powoli oboje przechodzili z zatłoczonego placu do małej, ciemnej uliczki.* Draks? Trzymaj się blisko mnie. *Powiedział cicho do ucznia, lekko odwracając głowe. Własnie... Ile to już czasu minęło? Na pewno sporo od momentu, gdy dug stał się jego uczniem. Draks robił spore postępy i Nemedis w głębi duszy był z niego bardzo dumny, szczególnie dlatego, że to jego pierwszy uczeń. Nemedis czuł, że oboje się dobrze rozumieją, powstała między nimi tak ważna więź łącząca mistrza z uczniem. Tak... Sith był z Draksa zadowolony.*

Sama sytuacja nie wygląda obecnie najlepiej. *Nemedis zwolnił, by być bliżej ucznia, jednocześnie nie zaprzestając ciągłego ruchu.* To nie jest dobry czas dla nas, Draks. Nie dla nas. Imperium to zdecydowanie coś, co nie powinno się nigdy narodzić. A teraz... Teraz już wszystko gna ku zagładzie. Darth Sidious zacieśnia pętle, by w końcu ostatecznie zdusić wszelki opór i nieposłuszeństwo. Jestem pewien, że prędzej czy później wymorduje tez własnych uczniów... Zostanie sam. Chociaz, mnie to bardzo ciekawiło. Co takiego Darth Sidious może zrobić, gdy już podporzadkuje sobie wszystkich i wszystko? Nie wiem do czego on zmierza, nie wiem też co się będzie działo... Myślę, że nie możemy tutaj zostać. Wcześniej to miejsce było dla nas odpowiednie, teraz nie jest. To nie są przychylne czasy, i nie pora na tak wielkie ryzyko. *Nemedis uśmiechnął się lekko. Sam nie wiedział co będzie dalej, ale myślał o jak najszybszym wydostaniu się z Coruscant. Losy mają to do siebie, że często same się toczą, wystarczy im tylko lekko pomóc. Jednak, dzisiaj sith był niepokojony czymś więcej. Czuł to, czuł niebezpieczeństwo. Czuł, że coś jest nie tak jak trzeba. I to było źródłem niepewności i zdenerwowania. Problem w tym, że Nemedis nie potrafił tego odczytać...* Draks? Trzymaj się blisko mnie, pamiętaj...

I wcale nie musisz go rozumieć, gówniarzu
*padł za nimi ostry, donośny głos, niespodziewany. Zupełnie, jakby nagle spadli z nieba, lub dwójka sithów nagle przeniosła się w inny wymiar, pełen takich jak oni…

Kiedy Nemedis i Draks, skupieni na sobie, niczym jedna osoba weszli w wąski przesmyk uliczki, w której nie było nawet prześwitu w dół, tylko chodnik i trakt, droga wylotu nagle została zamknięta. Było ich pięciu. Czterech Czterech karabinami. Klony, stali ramie w ramie w różnych odstępach. Trzeci także nosił pancerz, jednak nie miał hełmu, a jego ludzka twarz miał jakby zaspane, zlewające rysy. Z naprzeciwka dało się słyszeć kroki. Nemedis Nemezis Draks zostali otoczeni. Krąg się zacieśniał, pułapka zatrzaskiwała mechanizm, by ich pogrążyć. Znudzony człowiek zbliżał się pewnie. W nikłym świetle mrocznej uliczki, rzucanym przez latarnie złowieszczo igrały refleksy odbicia. Jakby światło się go nie imało. Pachniał zdradą, samego siebie i ideałów. To jedi. Były jedi, zdegradowany i pohańbiony. Sługus Imperatora*

*Kiedy jego wewnętrzny zmysł szybciej niż oczy czy uszy wykrył tę sytuację, Draks z jakaś chorą satysfakcją stwierdził, ze nie jest z zaskoczony. Cos takiego jak najbardziej mogło im się przytrafić. Nie czuł się wiec, jak to powinien – sparaliżowany strachem czy jakoś onieśmielony. Nic z tych rzeczy. Nieważne były teraz słowa, spieranie się z decyzją Nemedisa, czy pytanie dlaczego. Tą sekundę, która mu dano wykorzystał na chwilowe zapatrzenie się w samego siebie. W Moc. I wyciszenie, co sprawiło, ze mógł to wszystko strawić w sobie, i pokonać. I tak na komendę Nemedisa wystrzelił jak z procy, prując prosto pod nogi tych klonów, z którymi nie było dowódcy, czyli w dół uliczki, przy ścianie, jak szczur*

*Nemedis błyskawicznie przyciągnął do dłoni miecz zwisający u pasa. Już w locie śmiercionośna broń błysnęła czerwienią jak żywy feniks, przecinając ze świstem powietrze.* Draks! Nie możesz się poddać! *Wrzasnął na całe gardło, kiedy bolty już zmierzały z zawrotną szybkością by go unicestwić. Jego prawa dłoń razem z mieczem uniosła się wyzej, Nemedis przyjął postawe defensywną. Mieczem starał się odbić pojedyncze pociski lecące głównie z prawej strony, podczas gdy lewa dłoń wystrzeliła do przodu w celu stworzenia osłony, która wchłonęła by lub tez odbiła te mocniejsze bolty, szczególnie nadlatające z lewej strony. Jego oczy zapłonęły gniewem. Nie było już w nich spokojnej determinacji. Obłąkane strzelały nienawiścią, przeszywały na wylot klony. Po chwili dało się słychać przeraźliwie głośne i złowieszcze "Nie!".*

*Ręka Zaspanego cofnęła się, jak i caly tors, nieznacznie, pod naporem. Jakby nie było Draks już nie był takim gówniarzem, za jakiego miał go człowiek. I na pewno nie takim nowicjuszem, jakim chciał go widzieć, jednak to mu nie przeszkadzało, by zaraz, uwolniwszy klingę wykonać cięcie na bok Duga, któremu do ziemi było juz tylko tknąć i trzymał się dzięki chyba tylko Mocy, bo żaden akrobata by z  tego nie wyszedł*

*Klony kontynuowały ostrzał, który był teraz jeszcze silniejszy,w  miarę, jak dochodziły kolejne, które się podniosły. a było ich w sumie osiem, po czterech z  każdej strony. Wtem rozległ się krzyk. Jeden z nich został trafiony rykoszetem. Ale i tak Nemedis był w sytuacji bardzo marnej*

*Nie puszczając ani nie zmieniając położenia swojego miecza nagle wystrzelił w kierunku napastnika lewą górną kończynę, by mocno chwyciwszy jego ramienia podciągnąć się, w wyniku tego manewru klinga powinna przeorać chodni, miast amputować mu nerkę.
Jeśli mu się to powiedzie, a Draks miał nadzieje że tak (o ile w ogóle można coś mieć jak wszystko dzieje się tak szybko). Jednak tego dnia, w tej chwili czuł w sobie ten nurt o którym mówił Nemedis, i właściwie to, teraz walcząc o życie cieszył się ze swojego postępu. W każdym razie, jeśli mu się to uda, będzie trzymał swój miecz pod lewą greką Inkwizytora. Skieruje go wtedy tak, by amputować mu za plecami prawe ramie. Nie poddam się –odpowiedział w myślach Mistrzowi.
I ty też się nie poddawaj*