*Na twarzy Nemedisa nadal utrzymywała się płomienna determinacja. Był zdecydowany utrzymać osłone - wzmaniając ją siłą wirujących w nim emocji, co czyniło ją wyjątkowo niebezpieczną pułpaką, tym bardziej, jeśli pociski zamiast wchłaniać się, zaczną się odbijać, a wtedy zaleją tych samych ludzi, którzy je wystrzelili.*

*Głowa Inkwizytora o twarzy zastygłej w grymasie zdumienia potoczyła się pod nogami Draksa. To znaczy, pod tymi kończynami na których teraz stał.
Dug w pozycji bojowej, nie draśnięty nawet, w świetnej kondycji był gotów na kolejną falę*

A na tą nie było trzeba długi czekać...

*Klony nadal strzelały, taki w  końcu był rozkaz, aż do chwili, kiedy do ich uszu doszedł najpierw krzyk,a  potem ten charakterystyczny dźwięk końca życia i stukniecie głowy.
Podział był natychmiastowy. Po dwa klony z obu stron nagle posłały salwę w kierunku Draksa. Pozostałą trójka (dwa z tyłu i jeden od frontu Nemedisa, bo jeden poległ) kontynuowali. Jednak Moc pułapki Nemedisa była już prawie gotowa do eksplozji,a  jego sytuację jeszcze poprawiał fakt, ze mknęło do niego mniej pocisków. Ale czy może komuś poprawić humor fakt, ze to zmiana na rzecz ucznia? Nemedis poczuł w sobie kolejną silną emocję. coś, co było w stanie rozsadzić całe Couruscant. To była wizja przyszłosci, tego, co wydzray sie za chwile...*

*dwie klingi zatańczyło wokół drobnego ciała Draksa, a ten oddał się nurtowi Mocy, tylko to mógł w tej chwili. Widział przeciwników, bez udziału intelektu czy wysiłku oszacował ilość wystrzelonych boltów i porównał do przepustowości własnego ciała. Wynik go nie zaskoczył, nawet nie zdenerwował. Przyspieszył do granicy swoich możliwości, zamknął oczy, ale to nie miało znaczenia, bo i tak to nie on tutaj był…*

*Nemedis opuścił dłonie dysząc ciężko. Mgła opadła, tempo z powrotem przyśpieszyło. Został on sam i Draks. Odwrócił się i pobiegł niewiarygodnie szybko w miejsce, w którym jego uczeń umierał. Nemedis nie czuł teraz zmęczenia, nie czuł wyczerpania po uwolnieniu tak poteznej i śmiercionośnej energii, ale miał wrazenie, że zaraz odejdzie od zmysłów. Przez chwile łudził się, że uda mu się uratować Draksa chociaż na ta chwile potrzebną do przetransportowania do kliniki, ściągnięcia pomocy, czegokolwiek... Tragicznie ściągnął go na ziemie widok, jaki zastał. Kiedy stanął przed Dugiem zobaczył to. Rozszarpane ciało, obficie krwawiące rany... Wszystkie wnętrzności podeszły mu do gardła, kiedy ciężko opadł na kolana przy Draksie. Chwycił go za głowe i mały tułów lekko gładząc po nich dłonią. Spojrzał niewiarygodnie smuto w oczy ucznia. Wiedział, że ta chwila nie potrwa długo... Wiedział, że Dug umiera.* Przepraszam... *Wyszeptał, gdy wreszcie udało mu się pozbierać na tyle by wycisnąć słowo. Głos łamał się. Był pełen smutku... I tej straszliwej pustki.*

*Oczy Nemedisa zaszkliły się łzami, które powoli zaczeły ściekac po ciele, aby opaść z dosłyszalnym dla Nemedisa w tej ciszy dźwiękiem na ziemię. Sith mocno przycisnął martwego już Duga do siebie, z wielką boleścią na twarzy.* Wybacz mi... Wybacz... *Powtarzał jak mante, ale słowa trafiały w pustke. Nie było niczego, co by go wysłuchało. Na ulicy został tylko on sam. Sam. Z martwym Draksem w rękach, z tak bliską mu istotą, co przecież było takie wyjątkowe dla niego.* Dlaczego... Dlaczego teraz...? *Westchnął boleśnie. Przymknął oczy. Przeraźliwie piekły. Przypomniał sobie te wszystkie chwile, które spędził z uczniem. Od momentu poznania, przez szkolenia, długie rozmowy, treningi, testy, medytacje... Tak wiele. Tak wiele się wydarzyło i to już... Koniec? Przecież to niemożliwe! Tak nierealne, tak bardzo smutne. To uderzyło w Quermianina z całą siłą, tak niespodziewanie, tak nieprawdopodobnie... Nemedis wbił wzrok w pozostawione bez życia oczy duga, potem przeniósł spojrzenie na zniszczoną ulice, ciała bez życia, a raczej ich pozostałości rozsiane na całej szerokości. I poczuł, że nie może uwierzyć. Że to... Koszmar. Nie mógł opanowac tej burzy myśl, która go zaatakowała. Wziął ucznia na ręce i wstał. Teraz pozostała mu droga do domu... Długa. Być może najdłuższa w jego życiu.*

*Hakon, jeśli tam był zapewne będzie próbował ukryc się w Mocy, bo nie było tajemnicą że wielu jedi wkupiło się w łaski imperatora, zdradzając zakon w zamian za łaskę i życie. Przynajmniej tak gadano. Było tez kilka znanych przypadków. Czy to propaganda, czy prawda… w kazdym razie wśród inkwizycji byli mocowładni. Wyszukiwawcze…
Kwiat paproci, kwitnący tylko nocą, czyli przestempczosc dolnych poziomów w istocie zanikła, nie było nic, jedynie głuchy wiatr, przeciąg ciągnął zapachem stęchlizny od dołu, wołając. Wtem Nemedis mógł dosłyszeć słaby głos, jęk, dochodzący z  wnęki w ścianie wieżowca, którą zapewne wykuł sobie kiedyś ktoś na stragan*

*Na pewno nie był to ów karabel, którego Nemedis pragnął odszukać. Było to coś innego… jednak zyło, jęczało i wyraźnie wołało Nemedisa, jakby stróżką mocy nie swojego umysłu. Kiedy Nemedis skupił sie na celu dostrzegł smukły, wijący się kształt. Na tle ciemności malowała się szeroka głowa i cztery punkciki oczu. Zwierze syknęło i zaraz potem wyszło ku Nemedisowoi, bez strachu, za to okazując coś w rodzaju wrogości, ale jednocześnie jakiejś przymuszonej radości. Zupełnie jakby tym zwierzęciem ktoś sterować,. Ale czworoboki, szerokopyski bury muuunlistiński kot nie był scyborgizowany. Zwierze patrząc w górę na twarz Nemedisa syknęło wpierw, a  potem usiadło i zaczęło mruczeć*

*Zwierze patrzyło. z  bliska miało sierść wpadającą z burej w zieleń. Czworo niewielkich czarnych oczu ułożonych w jednej linii nad szerokim, zębatym pyskiem. Zwierze rozwarło szczęki, sycząc, ale jednocześnie mruczało. Zupełnie, jakby w owym kocie syczał sam kot, a coś, co sprawowało nad nim władze mruczało. Jakby kot był tylko narzędziem. Walczył w sobie, ale nie był w stanie zwyciężyć tej ingerencji. Był w Mocy jasnym punkcikiem zostawiającym smugę, ale  nie można było wykryć sterującego zwierzęciem. Kot chwile jeszcze wpatrywał się w sitha, by nagle wstać i czmychnąć. Zatrzymał się kilkanaście kroków dalej. Syknął, i usiadł, jakby czekał*