*Kot czmychnął, zupełnie, jakby nagły ruch Nemedisa go spłoszył, ale za chwile czekał już na rogu ulicy. Nie pozwolił się zbliżyć do siebie, pobiegł znowu, jak malutki bardzo ruchliwy element nocy, lawirował miedzy pozostawionymi  nieładzie śmieciami. Czasem nikł z oczu, by potem znowu pojawiać się gdzieś na chodniku, czekający na Nemedisa, ponaglający go sykiem. Ów gonitwa trwała, i znający topografie osobnik na pewno już wiedział, ze za chwile napotkają w tym mieściły barierę. Gdzieś wysoko, wysoko nad tymi monstrualnymi fundamentami mieścił się senat. Teraz zbliżali się do jego rogu. Obejście go zajęło by godzinę, może dwie. Ale kot nie zwolnił. Nadal wołał Nemedisa*

*Przed Nemedisem zarysowała się ściana. Prymitywne ludy bez wahania powiedziałyby o tym – koniec świata. Gdziekolwiek nie spojrzysz, w  góre, w  dół czy na boki, wszędzie sięgała, zasłaniała wszystko próćz rozgwieżdżonego nieba, ale teraz, w  mroku wydawała się i je dzielić. Po prostu – koniec.  A tam to wyglądało właśnie, kiedy stało się o dwa, trzy kroki od fundamentów najważniejszego republikańskiego budynku. Kot popatrzył na Nemedisa, po czym ześliznął się po krawędzi chodnika i skoczył w dól. Po wychyleniu się dało się zobaczyc,ze  znalazł się na wmurowanej półce, pod którą była rura kanalizacyjna z metalową siatka, ale trochę zębów było wyłamanych. W sam raz na kota. Większa istota musiałaby poszerzyć sobie to wejście, wycinając zabezpieczenie.
A kot? Znikł w rurze*

*I tak Nemedis znalazł się w rurze. Była to wprawdzie rura kanalizacyjna, ale była sucha. Inaczej kot, który boi sie wody na pewno by tu nie wszedł. Nie było widac czworonożnego przewodnika w tych ciemnościach, za to doskonale słychac było szuranie jego łapek, którymi przebierał pospiesznie, prowadzony swoją droga – jak to kot – do celu.
Podróz kanałem była długa, i trwała tyle, ile grubości miał fundament, czyli kilkadziesiąt metrów. Zimna, ciemności i ciasnoty, jednak w  koncu kot stał się widoczny na tle zielonego swiatła u wylotu rury. Kiedy wyszli znaleźli się w kadzi. Zbiorniku, czyli – szambie. Nad wylotem rury która ich przywiodła było zamkniecie filtrujące, teraz otwarte. Widac to „szambo” było w naprawie, lub kible pod niego podchodzące nie cieszyły się dużą popularnością. Kot bezstresowo przemierzył zbiornik, by potem, szczebel po szczebelku wdrapać się na drabinkę prowadzącą na platformę z której cała gównianą robotę się obsługiwało. Tu już było czuć „zapachy” innych zbiorników wypełnionych cennymi senatorskimi odchodami*

*Kiedy Quermianin osiągnął szczyt drabinki mógł dostrzec kota, który siedział na płycie i z pieczołowitością i zapałem czyścił futro. Koty nie lubią brudu. Wiec wędrówka musiał poczekac, ale dzieki temu Nemedis mógł rozejrzeć się dookoła. Z góry widział kilkadziesiąt podobnych szamb w większym lub mniejszym stipniu napełnionych. Na pewno, to co cierpiał jego zmysł węchu kwalifikował go do rangi męczennika. Ale tak oto wygląda senat od kuchni. A raczej piwnicy. Patrząc w góre widac było plątaniny rur które to doprowadzały „towar” do zbiorników. Między nimi biegł szyb turbowindy towarowej, i niknął aż pod sklepieniem.
Kot umył się i miauknął, jakby móil: teraz możemy isc dalej. Pobiegł w kierunku windy. Widać było jak korzystając z możliwości gibkiego ciałą szybko niczym szczur wspina się po wysięgniku windy. Z cała pewnością podążał do tego miejsca, które jest wyżej. Dla którego podłoga jest sufit który widać stąd*

*Musiał odczekać jeszcze chwile, inhalując się tym co zostało z Republiki, bo jakby ruszył teraz, winda zabiłaby kota. Jednak zwierze poradziło sobie szybko z  odległością, wiec i Nemedis mógł uruchomić windę. Zależmy, ze uczynił to, by nie męczyć go jeszcze jedną kolejka w tym niesprzyjającym otoczeniu. Mechanizm ruszył i winda zaczęła wspinać się ze zgrzytem, niosąc Nemedisa wyżej. Na pewno był w  budynku Senatu, a  to już samo w sobie niezbyt bezpieczne. ale żeby dostac się do pięter na których urzędowały te wszystkie bebechy, teraz już nie majace nic doi powiedzenia, trzeba było wspinać się bardzo długo.
Kiedy winda zacumowała, kot czekał na Nemedisa. Wstał, i ruszył wzdłuż szerokiego korytarza. Była cisza. Nikt nie pracował z gównem od lat, widać zautomatyzowane szamba radziły sobie same. Ten poziom senatu był wiec cichy. Łapki kota wchodzące w kontakt z wypolerowaną płytą podłogową niosły się charakterystycznymi plaśnięciami i stuknięciami pazurków. Kiedy miauknął, chyba słyszała to cala galaktyka, tak poniosło to echo. Ale nikt tego nie słyszał tam, na górze.
Mógł słyszeć tylko ktoś na tym poziomie…*

Nie./.. *odezwał się nagle mocny, głęboki głos, który pojawił się za plecami Nemedisa. Niski, mocny, władczy, wzmocniony jakby elektronicznie, w  akompaniamencie mrązącego krew w żyłach oddechu i miarowego stukania niespiesznych kroków. Także szelest tkaniny nie uszłaby uwadze komuś, kto ma dobry słuch, a  kogo serca nie zmiażdżył jeszcze strach. W korytarzu nagle zgasły światła. Nic nie szło zobaczyć już teraz, tylko cztery lśniące punkciki oczu kota przed, i kilka kolorowych światełek za Nemedisem. Na wysokości piersi człowieka. Jelsi to był człowiek* To JA chciałem cie tu przywieść

*Świszczący oddech odbił się od Nemedisa. Stał się tlenem tego tunelu. Korytarza, który ich uwięził.*
Twoim katem *odpowiedziała ciemność na uderzenia serca przed tym, zanim szkarłatna klinga wystrzeliła i szybkim niczym myśl łukiem pomknęła ku szyi quermianina z zabójcza precyzją i taką agresywną mocą, ze mogła przerazić nie jednego tego, który mógł nazywać siebie sithem. Czarna esencja pierwotne  nienawiści zasadzona zbyt głęboko, by w ogóle mówić o początkach*