Kontynuacja wątku z tego Tematu

Moc napisał:

Przy wyjściu z Consulara zebrała się już cała delegacja Sojuszu. Jedenastu strażników (z Quinlanem 12), na czele których stał major Bradon, do tego trzech osobistych asystentów ambasadora, sam Korinus, oraz troje pomniejszych przedstawicieli władz Sojuszu, którzy mieli wspierać starania mężczyzny w nawiązaniu porozumienia. Gdy już wszystko było gotowe trap się opuścił i w idealnym szyku cały pochód wyszedł na zewnątrz, gdzie zostali przywitani przez przedstawicieli Mandalora. Druga delegacja składała się tylko z pięciu osób, trzech mężczyzn w pełnym beskar'gamie i dwóch kobiet, również w pancerzach. Pierwsza miała na sobie hełm, jednak druga, będąca wysłanniczką nie posiadała go. Rzeczniczka Mandalora była mirialanką, jej twarz pokrywały skomplikowane tatuaże jej ludu oraz kilka mniejszych blizn. Włosy miała krótko obcięte, by nie przeszkadzały jej w trakcie zakładania hełmu lub w czasie walki bez niego. Była ona na swój sposób ładna, w dodatku dobrze zbudowana. Jej pancerz był dobrze dopasowany i lekki, zabarwiony na niebiesko i pomarańczowo. Z resztą każdy pancerz Mando różnił się nieco od siebie i pomalowany był inaczej. Tutaj panowała zupełna dowolność.
Po krótkim formalnym powitaniu cała delegacja została zaproszona do wieży MandalMotors, gdzie miały odbyć się negocjacje. Musieli po drodze przemaszerować przez osobliwe uliczki Keldabe, które w porównaniu z innymi miastami czy stolicami wydawały się chaotyczne a budynki budowane bez żadnego ładu i składu.

Dotarcie do masywnej wieży MandalMotors zajęło delegacji dwadzieścia minut. Musieli poruszać się piechotą, gdyż wiele uliczek Keldabe było zbyt zatłoczonych dla śmigaczy. Członkowie delegacji mogli jednak sobie pooglądać wszystkie osobliwości tego miejsca, posłuchać kłótni i przekleństw miejscowych, ale także wesołych przyśpiewek i śmiechów bawiących się dzieci. Straganiarze nawoływali klientów, niektórzy sprzedawali smakowicie pachnące przekąski a inni delektowali się piwem. Na widok członków Sojuszu wiele osób odsuwało się, ale niektórzy coś sarkali pod nosem i marudzili.
W końcu dotarli do czystej i klimatyzowanej wieży. Tutaj sytuacja się rozluźniła i wszyscy pojechali windą na jedno z najwyższych pięter, gdzie miały się odbyć negocjacje. Na razie panowała cisza i spokój.

Moc nie dostarczyła Quinlanowi zbyt wielu znaczących informacji. Otoczenie w którym przebywali było w większości neutralnie nastawione wobec delegacji. Niektórzy trochę się wkurzali na widok przedstawicieli Sojuszu, ale żadnego zagrożenia nie wyczuwał. Cisza i spokój.
Cała ich niewielka procesja zmieściła się do szerokiej, przestronnej windy i po kilku sekundach znaleźli się na górnych piętrach wieży. Ich przewodniczka powiodła ich do olbrzymiej sali konferencyjnej, gdzie czekał już na nich Mandalor wraz ze swoją świtą.
Bez wątpienia dla wielu osób osoba Fenna Shysy była zaskoczeniem. Osoba Mandalora otoczona była powszechnym szacunkiem pośród tego ludu. Był to przywódca militarny i musiał wyróżniać się zdolnościami i charyzmą. W zasadzie dobrze pasowałoby tu określenie "pierwszy wojownik". Dlatego wielu członków delegacji spodziewało się starszego, doświadczonego wojownika. A tymczasem stał przed nimi młody i przystojny mężczyzna, o bujnych blond włosach i niebieskich oczach. Towarzyszył mu nieco starszy Mando z ogoloną głową i bardziej ponurym wyrazem twarzy. Za tą dwójką stała kolejna piątka Mando i to grono było o wiele bardziej zróżnicowane. Pierwszy był smukły zabrak o kamiennej twarzy, który uważnie obserwował całą delegację. Obok niego stała całkiem urodziwa kobieta o siegajacych ramion rudych włosach i nieugiętym spojrzeniu jasnozielonych oczu. Towarzyszył jej potężnie zbudowany wookiee, który ubrany był w kilka płytek pancerza na ramionach i klatce piersiowej, zaś do pasa przyczepione miał osobliwie wyglądające skalpy. Stojący obok niego mandalorianin w piaskowo-złotej zbroi wyglądał jak niegroźny mikrus. Po sześćdziesiątce, twarz poznaczona zmarszczkami, włosy posiwiałe, ale jego wzrok wciąż był bystry i uważny. To grono zamykała zielonoskóra twi'lekanka z połową prawego lekku.
Fenn Shysa oficjalnie przywitał się z ambasadorem, potem kolejno przedstawił członków jego najbliższej rady. Łysy Mando to Tobbi Dala, zabrak to Iljaat Farr, rudowłosa wojowniczka to Bo-Katana Kryze, wielgachny wookiee to Growharn Fibal, staruszek Kal Skirata i twi'lekanka Ruusaan Rook.
Po oficjalnej prezentacji wszyscy zasiedli do stołu i zaczęły się nudne rozmowy grzecznościowe, choć głównie w wykonaniu Korinusa i Shysy. Pozostali Mando albo nie znali się na dyplomacji albo mieli to gdzieś bo mówili prosto z mostu, przez co atmosfera po stronie Sojuszu była napięta.
Kiedy w końcu przebrnięto już przez kwestie grzecznościowe to zaczęto wyjaśniać znaczenie sojuszu między nimi, wzajemne korzyści, bla bla bla. Wtedy Skirata wyskoczył na Korinusa, domagajac się jasnego stanowiska Sojuszu w sprawie armii klonów. Wymijająca odpowiedź ambasadora doprowadziła do wybuchu Kala, co z kolei wywołało zamieszanie po stronie Mando. Shysa przywołał swojego "doradcę" do porządku, ale wymiana spojrzeń miedzy nimi jasno sugerowała, że to nie koniec. Fenn zarządził więc krótką przerwę, by każdy ochłonął i tak delegacja Sojuszu znalazła się w innej, mniejszej sali konferencyjnej, gdzie czekały na nich przekaski i napoje.

Ochrona ambasadora zabezpieczyła pomieszczenie pod czujnym okiem majora Bradona. Sam Korinus wraz ze swoimi asystentami i doradcami zasiadł do stołu by coś przekąsić i porozmawiać. Naturalnie poprosił ochroniarzy by się częstowali. Major wyraził na to zgodę, choć zastrzegł by nie wszyscy na raz podchodzili do stołu, tylko dwójkami. Jedna para się posili na szybko, druga podchodzi. Przerwa trwała pół godziny, więc mieli czas na to.
Quinlan nie wyczuwał w okolicy żadnych zagrożeń ani też użytkowników Mocy. Cisza, spokój, można na chwilę odsapnąć, przekąsić coś, może zagadać do innych członków ochrony.
Było jednak coś, co wyczuwał. Czteroosobowa grupka krążąca na korytarzu otaczającym ich salkę konferencyjną. Nie za wiele mógł się o nich dowiedzieć poza tym, że byli skupieni i gotowi na wszystko. Nie mieli wrogich zamiarów wobec ich grupy, ani też ich obecność nie wszczynała alarmu. Ochrona?

Major jako jedyny nie schodził z posterunku i stał przy drzwiach gotowy, by zagrodzić drogę ewentualnemu napastnikowi. Znajdował się na obcym terenie, więc nieustannie czuwał. I w takiej czujnej, gotowej do działania pozycji zastał go Quinlan.
Słowa jedi nieco zaniepokoiły Bradona.
- Nic mi o tym nie wiadomo. Ale Mando są cholernie tajemniczy pod tym względem. Poślę kogoś na mały zwiad.
Co prawda major żywił niechęć do jedi, jednak też wolał dmuchać na zimne i to sprawdzić. Przywołał do siebie dwójkę zaufanych żołnierzy i poinstruował ich gdzie maja się udac, zgodnie z sugestią Ramisa. Tak przygotowani mężczyźni udali się na rekonesans a Quinlan mógł śledzić ich postępy dzięki Mocy. Zbliżali się oni do pozycji zajmowanej przez tą tajemniczą czwórkę, która teraz zamarła. Z ich kierunku zaczęło napływać słabe uczucie napięcia i gotowości.
Dwójka zwiadowców znalazła się w odległości niecałych dwóch metrów od swojego celu i... nic.
- Sir, niczego nie znaleźliśmy, ślepy zaułek.
Popłynął raport przez komunikator i meżczyźni zawrócili, a czwórka nieznanych osób się rozluźniła.

- Wątpliwe
Mruknął Bradon. Urządzenia maskujące w obecnych czasach były bardzo rzadkie i cholernie drogie. Podobno wieku temu były łatwiej dostępne, lecz teraz nie było tak łatwo. Dlatego też major sceptycznie podchodził do rewelacji Quinlana. Skorzystał z jego ostrzeżenia, jego ludzie sprawdzili wszystko, a on dalej się upiera.
- Sprawdź to sam. Ja skonsultuje się z Mando
Skoro Ramis coś tam wyczuwał to najlepiej będzie jeśli on sam zbada sprawę. Jemu jako szefowi ochrony pozostawało przyciśnięcie swego odpowiednika po stronie Mandalorian. Jeśli nic o tym nie wiedzą to szybko wybuchnie alarm, jeśli zaś to ktoś od nich to będą szli w zaparte. Pozostawała też trzecia możliwość - tam niczego nie było i się skompromituje.
- Tylko bez brawury
Przestrzegł go jeszcze cicho po czym głośniej wydał mu rozkaz wykonania obchodu. Quinlan miał teraz wolną rękę w przeprowadzeniu swojego małego śledztwa.

Tajemnicza czwórka nie poruszała się już dalej tym korytarzem, tylko zatrzymała się na tej samej wysokości co przedtem. Rozluźnili się, gdy pierwszy zwiad opuścił ten rejon, zaczęli nawet odchodzić od tego miejsca, kierując się w inną stronę, zachowując przy tym właściwy dla drużyn komandosów szyk. Z tego prostego faktu można było wywnioskować, że są to dobrze przeszkoleni żołnierze, nawykli do działań w małych oddziałach. Każdy z nich wiedział gdzie jest pozostały członek zespołu, co zrobi, jak zareaguje. Działali jak jeden sprawny mechanizm. Gdy więc Quinlan pojawił się w ślad za swoimi poprzednikami to zaalarmowało to czwórkę, która ponownie wróciła na swoje stanowisko. Zrobili się bardziej nerwowi, zauważyli pewien wzorzec. Wcześniejsza dwójka zbyt głośno zameldowała dowódcy o czystym korytarzu, mimo że zrobili to w połowie drogi powrotnej. Teraz pojawił się kolejny żołnierz Sojuszu węszący na korytarzu, co już było alarmujące.
Quinlan ograniczał sam swoje zdolności w obawie przed wykryciem, więc nie mógł dokładnie zbadać tego korytarza. Kilka metrów od niego kończył się on ścianą. Zachowywała się ona jednak nienaturalnie, pulsowała i migotała. Wniosek był prosty - holoprojektory i to dobre, gdyż ludzkie oko niczego nie wychwyciło, dopiero jego jego zmysły Jedi sobie z tym poradziły. A za tą niby ścianą czaiły się cztery sylwetki w ciężkich pancerzach, solidnie uzbrojone.
Zmysły Quinlana zaczęły go delikatnie ostrzegać wywołując uczucie niepokoju. Ta czwórka właśnie wzięła go na celownik.

Strzały nie padły co jednak nie znaczyło, że nie był on na celowniku. Cała czwórka nadal aktywnie śledziła poczynania Quinlana, nie spuszczając palców ze spustów. Zza tej holograficznej ściany mogli go bez problemu ustrzelić, jednak w miarę oddalania się celu ich gotowość bojowa malała. Tym razem nie oddalili się od ściany tylko czekali. Prawdopodobnie nie uwierzyli w tekst o zagubionej drodze do toalety. Była to zbyt oklepana wymówka, którą posługiwał się co drugi bohater holovidów akcji.
W końcu Ramis znalazł się w bezpiecznej odległości od czwórki nietypowych osobników i zbliżał się do wejścia na salę konferencyjną. Tamci jednak nie zamierzali łatwo zrezygnować. Jeden z nich wydobył zza pasa trzy maleńkie kuleczki, będące miniaturową wersja dobrze znanego zdalniaka. Były to kamerki szpiegowskie, które od razu uniosły się w powietrze, tuż pod sufit i ruszyły na przeszpiegi.
Na domiar złego na jednym z bocznych korytarzy pojawiły się trzy osoby, dwójka Mando i cywil nie związany z tym społeczeństwem. Wszyscy zawzięcie nad czymś dyskutowali, mówiąc przyciszonym głosem by nikt ich nie mógł usłyszeć, jednak do wyczulonych zmysłów Ramisa dotarł strzępek ich rozmów.
- .... co z prototypami.... ?
- Sprawne.... plany.... na czas... Forteca... operacyjna...
- ...Projekt Keldabe?
- Problematyczny... sporo... błędy i poprawki.... Mand'alor.... raport.... tydzień...
- .... znać...
- .... Crusader... gotowe...