//Też puszczam do czasu aż Urga będzie potrzebna, albo Ed da znak życia.//

Dobra. Odwalasz kawał dobrej roboty, trzymaj tak dalej. *Klepnął młodego w ramię, wstając z miejsca.* Ja dobrze wiem, co on powie. *Odrzekł, bo i było to oczywiste - skoro tak Edowi zależało na Urdze, na pewno będzie brnął w zaparte.* I wiedz, że nie będzie się jego usprawiedliwienie pokrywać z nagraniami. Ale dajmy mu szansę. *Stanął przed Edem. Nie dotknął go, ba, utrzymywał dystans, który określała długość łańcucha. Spojrzał na niego. Prosto w "oczy", w tę siatkę, za którą powinny być fotoreceptory. Patrzył z wyrzutem, z żalem - w to powoli ewoluowała złość, jakiej doświadczył na początku.* Co ty sobie wyobrażałeś? *Przemówił nagle, kręcąc głową. Znowu długi czas się nie odzywał, aż w końcu...* Masz szansę przedstawić swoją wersję wydarzeń. A więc pytam: co się wydarzyło ostatniej nocy na korytarzu, w którym postanowiłeś się przespacerować? I dlaczego ten kot leży teraz w sekcji szpitalnej ze skomplikowanym złamaniem nogi?

*Weequay uśmiechnął się z lekkim syknięciem wypuszczanego miedzy zębami powietrza.*
On potrafi zaskoczyć, już się przekonałem. I jest mądrzejszy niż sądziłem. Szybko się uczy. *to powiedziawszy, nie chcąc psuć zabawy Darvenosi, zbliżył się do maszyny z czymś jakby pistoletem, którym zdjął blokade wokoder, żeby Ed mógł z Darvenem porozmawiać. W sumie nie było to potrzebne, ale i tak to założono na wypadek wizyty ojca.*
Już. Można

*Drgnął, kiedy zdejmowano ogranicznik, i zaraz warknął cicho, bo to było nieprzyjemne – wyładowanie na powierzchni pancerza, a  jeśli Edowi przeszkadzał dotyk to to tym bardziej. Ale nic się nie stało. Nie zachował się gwałtownie.*
Taki miałem plan *odpowiedział. Mówił cicho, widać miał nadzieje, ze Urga go nie usłyszy. Po tej odpowiedzi jeszcze nie było widać, czy dalej będzie mówił prawdę, czy nie. Na razie stapiał bardzo ostrożnie. Wykres nadal pokazywal ze Ed w tej chwili myśli i analizuje. Nie pokazywał jednak co myśli*

*Savo przez ten czas odciągnął Recko, by im nie przeszkadzał, co nie było łatwe, ale tez nie niemożliwe i po chwili Darven i Ed mogli się czuć zostawieni sami, jeśli nie licząc docierających do nich wrzasków u łomotów Urgi, na to jednak nie można było nic poradzić.*

*Gdyby Darven powiedział to głośno, być może Ed by spróbował uspokoić Urgę, ale chyba tylko po top by przekonać się po raz kolejny ze nie ma na nią żadnego wpływu wiec dobrze, że się nie odezwał w tym temacie.*
Nic. Miał pecha *odpowiedział Ed, nadal trzymając łeb bardzo niski. Stał tak, jakby bał się ze podłoga mu ucieknie. Zamilkł na chwilę. Ed bardzo duzo myślał nad tym, co się stało. Wiedział, ze dla nich postąpił bardzo głupio, jak ostatni idiota, nielogicznie, i godne to jest tylko kary. jego motywu nikt nie zrozumie. Jeśli powie prawdę – ośmieszy się. jeśli skłamię – mocno podpadnie*
To Urga go zaatakowała. Pomyślałem, ze jeśli go zmasakruje… nie chodziło o połamanie nogi… liczyłem na porządnego kotleta… to nikt o Urdze nawet nie pomyśli. Teraz już widze luki w swoim planie. Gdybyście mnie wyłączyli, to i tak zostałaby wywieziona

*No niestety, żadne normalne zwierzę nie rzuca się na przeciwnika trzy razy większego, nawet w trakcie polowania. Darven nie reagował na głos, bo nie chciał się użerać. Starał się ignorować Urgę jak tylko mógł, jednak jeśli ta przesadzi - na pewno coś zrobi, by mieć chociaż chwilę spokoju w całym tym burdelu. Jak to było powiedziane - pora głaskania skończyła się dawno temu. Teraz było już za późno, by ktokolwiek przejmował się jajkami. W całej tej sprawie instynkt, wyobraźnia i chęci Urgi zeszły na głęboko dalszy plan. No bo kogo teraz może interesować, że to była "zabawa"? Skoro zaatakowała pierwsza, i to sprawiając, że teraz wszyscy musieli się męczyć, bo gdyby słuchała opiekuna, w ogóle nie byłoby tej sytuacji? Zdecydowanie za późno, by dostrzec, że Eda jednak należało posłuchać. Teraz Urga cierpiała na własne życzenie. Nie dość, że była zagrożeniem, to jeszcze nikt nie miał nad nią kontroli. Następnym razem może wydrapałaby komuś oczy.* Rozumiem. *Powiedział nagle. Wzrok jakby nieco złagodniał. Powiedzenie prawdy było najlepszym, co Ed mógł teraz zrobić.* Mam nagrania z kamer, to co mówisz jest prawdą. Urga rzuciła się na Dakiena, później ty. Z zeznań ofiary wynika, że usiłowałeś ją chronić. Niewdzięczna robota. *Westchnął.* O tak, Ed, w twoim planie są ogromne luki. Gdyby Dakien był teraz kotletem, a nie kotem ze złamaną nogą, nie mielibyśmy o czym mówić. Nie obroniłaby cie ani sympatia Hakona, ani moja, ani kogokolwiek, kto cie polubił. Jak widać, nie tylko twoja ofiara ma szczęście, ale ty także. *Uważnie obserwował Eda.* Zrobiłeś najgorszą rzecz, jaką tylko mogłeś. Bez względu na to, jakie miałeś intencje - nadal to, co zrobiłeś, jest po prostu złe. Buduje obraz ciebie jako potwora, który nad sobą nie panuje. Po tym wszystkim, co my z Hakonem próbujemy osiągnąć - ty kogoś atakujesz. Jak ja mam teraz spojrzeć komuś w twarz i powiedzieć, że nie jesteś zagrożeniem? Możesz się tłumaczyć, że zrobiłeś to dla niej, to nic nie zmienia. Bo nie mogę wyrażać na takie rzeczy przyzwolenia, przymykać oczy. *Dłoń Darvena zamachnęła się i wyraźnym ruchem wskazała podłogę.* Ja jestem odpowiedzialny za ten okręt. Ostatnio miałem wiele problemów. Nie sądziłem, że ty mi tego dołożysz, bardzo się zawiodłem. Czuję się jak idiota. Mieliście siedzieć w hangarze, kiedy Hakon starał się unormować sytuację. Ale nie zrobiliście tego. Mieliście głęboko w dupie jakiekolwiek słowa moje czy jego, zjebaliście po całości, tak jak tu stoicie, i dlatego nie zostanie wam to darowane. Trzeba być świadomym swoich czynów i przyjąć konsekwencje. *Nabrał powietrza, zakładając dłonie za plecami.* Polecisz na Hypori. Trafisz pod oko tamtejszych robotyków i psychologów. I będziesz bardzo ciężko pracował. Nad sobą, ale i także fizycznie. Gdy zdecydują, że jesteś gotowy - zostaniesz w całości naprawiony. Oni będą ci pomagać, a ty będziesz słuchać. Będziesz się starał, będziesz tam ciężko harował. I kiedy już zakończysz terapię, wrócisz tutaj, przeprosisz tych, których skrzywdziłeś. Przeprosisz Dakiena. I wtedy będziemy mogli mówić o namiastce normalności w tej sytuacji. Musisz odbyć swoją karę.