*Rampa opadła, wzbijając w powietrze tuman kurzu, i Ed… niemal zsunął się po niej od razu, na przygiętych nogach, jeszcze nie do końca przytomny, no ale widać ruszał się w ładowni i przeszedł  inne miejsce. Przebierał jednak nogami na tyle by się nie przewrócić i na tyle był przytomny, ze zlazłszy na lita płytę zaczął się ospale rozglądać, pomrukując cichutko, jakby z podekscytowania. Poprzedni stan już mu przeszedł. Mimo że nigdy nie był w magazynie 2 – rozpoznał Widmo – logo cochrelu, charakterystyczna kolorystyka ścian, detale podłogi.
Chwile się rozglądał, po czym przydreptał do Hakona w tym swoim wepchaniem się pod pachę w ramach przeprosin*

*troche był jeszcze niestabilny, wiec mocno uderzył ale nie na tyle by skrzywdzić, no i tak zostal, na jednej nodze mocno ugiętej, z drugą odstawioną, i z przednią częścią łba pod pachą u Hakona*
w glowie mi się kręci *mruknął cicho* …i… zmęczony jestem… nie ma Urgi… boi się…

*Nie od razu odpowiedział, jednak ciche pomrukiwanie nadal trwało. Nie oznaczało radości. Było to zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Milczący Ed zdawał się wspominać to, co zaszło. I bez wątpienia nie było to dla niego obojętne*
Pamiętam *rzekł w końcu a produkowany przez niego głos sprawił ze Hakon poczuje wibracje pod zebrami*

*oczywiście wcześniej przez Hakona wspomniane wyciszanie Mocą teraz skutkowało. Z resztą Ed jeśli nie licząc kaca moralnego i poczucia winy – był w dobrym stanie psychicznym. Jeszcze raz się przytulił, pchając Hakona o co najmniej Pol metra, no i w końcu zabrał się, pokracznie wspiął na rampę i schował w ładowni przed światem*

*weszli do magazynu. Niecałe 2 godziny po tym jak wcześniej opuścił go jedi. Teraz wracał i szedł pierwszy. Od wrót do samotnego statku z  otwartą ładownią było ze 20 kroków*
Edziu! *zawołał. Podejście za blisko „gniazda” z  obcą osobą nie było tym, co należało czynić w takim miejscu, kiedy Urga była zdenerwowana a Ed w nie najlepszym stanie.*
Edziu, chodź! Wyłaź! *wołał głosem bardzo zachęcającym*

*Bardzo szybko zareagował, to znaczy jak tylko usłyszał to zaraz zaczęło się cos tam w ładowni otwartej tarabanić, i w końcu wyburzył się. Stanął na granicy rampy i wyglądał, migając diodą, nieco wolniej niż zazwyczaj, co oznaczało „kaca” po zaaplikowanym wirusie. I tak patrzył, nie wiedząc gdzie oni są, ale jak Hakon zawołał po raz drugi to pomrukując szybko namierzył. Ale Darvena chyba nie poznał od razu, bo nie od razu mruknął, najpierw chwilę patrzył. No ale w końcu mruknął, i z cichym zgrzytem opuściwszy łeb chwile pokombinował jak to zejsc po rampie w dół kiedy nogi jeszcze do końca nie słuchają, ale ostatecznie odbyło się bez narażania zycia, i teraz już dreptał ku nim, charakterystycznie pociągając lewa noga która miała uszkodzony palec*

Aha. Rozumiem. *Odszepnął równie cicho, nadal patrząc na Eda. I oczywiście także czekał aż się zbliży.* No co, Edziu, nie poznajesz mnie? *Zapytał pogodnie. Uśmiechał się lekko.* Darven - taki stary, wredny dziad.