*PO ów ataku Hakon chwycił się siatki, to znaczy przytrzymał się, bo tego nie można chwycić i całkowicie się rozluźnił, chcąc tym pokazać: jak chcesz mnie przesuwać to przesuwaj, ja ci nie będę pomagał”. przez co Ed już nie popchnie Hakona, tylko będzie musiał wziąć na łeb te coś koło 100 kilo jego masy i sobie przesunąć. Dla Eda nie jest to wysiłek, ale będzie sygnał, ze Hakon nie chce być przesuwany. Mimo to poklepał Edowy łeb, jakby przepraszał, ze poszedł*

*Ed pojął w lot o co chodzi Hakonowi i go zostawił, z resztą bardzo delikatnie jak na jego rozmiary. Natomiast kiedy Darven przemawiał, Ed nagle lekko się uniósł, jakby był bardzo zdziwiony, i po chwili analizy – cofnął się o krok, jakby nie tyle co nie rozumiał, ale
się wystraszył*
Zrobiłem coś nie tak? *spojrzał na Hakona, to znaczy skierował ku niemy łeb, bo wiadomo ze spojrzeń Eda nie widać, zupełnie jakby wolał o pomoc. * Ja… wiem ze pan nazywa się Darven. Darven Saarai. I jest pan moim właścicielem, posiadaczem aktu własności a ja jestem pańskim droidem, pańską własnością, nic mi nie szkodzi co pan uważa za stosowne, sir, przepraszam, pewnie Hakon coś powiedział bo mu… się powiedziało… *cofnął się. Lepiej – uciekał, jak niewolnik przed biczem. Widać było przez powlokę, ze mimo uwielbienia i osobliwego rodzaju więzi które łączą Pana z jego… hm… z jego Edem, to ten drugi ma tak bardzo zakorzenione poczucie bycia przedmiotem, takie niewolnicze cechy, ze w tej chwili po prostu ześwirował (ale bez obaw, nie zapowiadało się na atak). Z Hakonem o tym bezpośrednio nie rozmawiał, ale nie raz w podtekstach to się pojawiało a dobry psycholog musiał to wyłapać i przekazać „w tajemnicy” Darvenowi który chyba nie zdał sobie sprawy z wagi tej informacji*
Nie mam prawa, sir *odpowiedział, i prawdą było ze „słowo szkodzi” ale zmienienie słowa to pierwszy krok, za nim trzeba jeszcze zmienić myślenie Eda, bo jak nie, to zawsze pozostanie niewolnikiem swojego pana.
Teraz był już poza zasięgiem ręki, spoglądał na Hakona i nie wieszał co się do niego mówi, tylko gęsto się tłumaczył. W końcu chyba sytuacja go zjadła, bo ruszył się i schował za Hakonem, potem łbem go trącił – znowu niestety dość mocno, i ruszył w kierunku Darvena, wydając jakieś takie… żałośnie przepraszające dźwięki, gdyby mógł to by się jak Urga rozpłaszczył, ale znowu przegrał sam ze sobą i osiągnąwszy odległość dotyku – jak petarda – zawrócił i skoczył niemal by schować się za Hakonem, a to już wyglądało niebezpiecznie…*

Nic nie zrobiłeś. No co się zmieniło, inny Darven jestem? Tyle, że teraz mam ten akt własności, ale na moc... Jak rozmawialiśmy przez komunikator, to tak nie reagowałeś. *I stanął Darven nieruchomo, już kompletnie nie wiedząc co zrobić, i co on znowu zrobił źle, ale wcale nie czuł potrzeby zmieniać tego stanu i się ruszyć. Spojrzał tylko na Hakona znacząco.* No powiedz mi Ed, co się zmieniło? Czy ja nie jestem ten sam Darven, z którym rozmawiałeś wcześniej? A co, jeśli teraz podarowałbym Hakonowi akt własności, wtedy też byś wobec niego nagle zamienił się w "uległego droida, przepraszam, że żyję"? *Wyciągnął dłonie na boki, pochylając się nieco.* No przecież nic złego się nie stało, po co te całe nerwy? Tamborn był kiedyś twoim panem, ale na pewno nie robił ci nic złego, nie sądzę, żeby traktował cie jak niewolnika. Dlatego nie wiem, czemu sam się tak traktujesz. *I westchnął. Wcześniej nie było takich problemów, choć sam Darven już do końca nie pamiętał jak to było z tym "sir", ale zdaje się, że w przeszłości też tego Ed używał wobec niego, a jednak nigdy nie był traktowany jak zwykły droid. Już nie raz go Darven zapewniał o tej wyjątkowości, zanim jeszcze na Tython pojechali.* Ja tylko mówię, że dla mnie to głęboko obojętne jak się będziesz do mnie zwracał i naprawdę, nie masz pod tym względem żadnego przymusu.

*Hakon tez spuścił głowę, nie odpowiedział na spojrzenie Darvena, bo Hakon nie lubił się kłócić. No ale niestety tak to jest jak się przed kimś chce udowodnić jakim to się jest znawcą i jak dalece jest się mądrzejszym od radia. Darven spiepszył w sposób bardzo spektakularny i raczej nie da sobie wytłumaczyć co i jak, wiec niech bierze to na klate. Hakonowi było oczywiście bardzo przykro, bo przecież tłumaczył jak dorosłemu. Chociaż w sumie nie, nie tłumaczył bo zanim doszedł do tego, dlaczego to jest ważne i jak należy to zrobić, to wypalił się na kłótni.
Póki co niestety wszystko szło zgodnie z prawem psychiki Eda*

*Ed milczał i słuchał. Dioda zaczęła migać szybciej już dawno, nie tylko szybciej niż na początku ale i szybciej niż zwykle. Na pewno docierało do niego to, co słyszał jeśli chodzi o logikę wypowiedzi. Zaś jeśli chodzi o jego stan – to trzeba było mu to jeszcze pokazać. Ale Ed oczywiście był pełen dobrych chęci, ale dopiero się uczył. 
I nastała cisza. jeśli nikt jej nie przerwie, to będzie ponad 3 minuty, w których Ed tylko stal i patrzył na Darvena, w  końcu jednak delikatnie dał znać Hakonowi by go puścił, i kiedy to się stało, to powoli, na najniższym, ale już nie ma „pełzającym” pułapie zaczął się do Darvena zbliżać. Kiepsko Darven zaczął tak na powitanie kwestią której nie rozumiał, i Eda wystraszył, ale nie można tak nagle zmienić czyichś uczuć, i Ed nadal Darvena lubił i tęsknił za nim.
Wyglądał jakby nie wiedział, co jest prawdą, a  co nie, a to, ze podchodził to było jego ryzykowanie, a wiec jego wybór. Zawsze może paść jakieś nie tak powiedziane słowo które Ed źle zinterpretuje. Wiec lepiej teraz milczeć, dlatego tez – milczał*

*Może i lepiej, że tak było, bo te osądy Hakona na nic pozytywnie by w tej chwili nie wpłynęły. Jednak Darven nie był jedi. I na nic mu słuchać o spektakularnym pieprzeniu czy tłumaczeniu jak dorosłemu, no bo jednak - nie był uczniem. Milczał nadal, nie przerywając tych trzech minut ciszy, stał w bezruchu.* Ty wiesz Ed, że ja się staram, tyle, że jednak nie we wszystkim dobry jestem. Przepraszam cię. *Powiedział łagodnie, spokojnie, nadal do Eda się nie zbliżając, tak, żeby on sam sobie wybrał moment, który mu odpowiada.*

*tylko ze Hakon nie pieprzył od rzeczy dla samego polepszenia tylko po to, żeby pomóc, i żeby pomijać niepotrzebne sytuacje takie jak były wcześniej i mieć tylko takie jakie mamy teraz, bo chyba nikt tu nie uskarża się na niedostateczną ilość stresów. Czasem trzeba stać się mistrzem, ale i są sytuację kiedy należy przyjąć role ucznia i nauczyć się czegoś, czego się nie umie dla dobra innych. Oczywiście teraz Hakon tego nie powie. I być Mozę wcale, hakon nawet wśród jedi nie polemizował.
Obserwował, mogąc się w końcu uśmiechnać*

*Na mostku to tam same komputery, trudno im coś powiedzieć, Ed jakby nie było był czymś wiecuj niż komputerem. Kiedy usłyszał brzękniecie metalu zastygł w bezruchu. Dziwne. Zdziwił się Ed, bo już zapomniał, nauczył się pakować w nieosłoniętą klatę. Wyprostował się, tak ze jego „pysk” o cal się z  twarzą Darvena minął. Bliskość Eda była trochę przerażająca, bo on tak swobodnie tym olbrzymim cielskiem operował, ze jak zaczepi, to skrzywdzi. Nie, Ed nie zaczepi, on miał doskonałe wyczucie.*
Jest dobrze *odpowiedział, wyraźnie ustawiając się do głaskania, no bo on ręke wyciągnął, teraz kolej Darvena, i to bardziej fizycznie*