-Okhy. {okej} - powiedział, odnotowując tę pouczającą lekcję gdzieś w głowie. Nigdy nie miał zbyt wielkiego kontaktu z innymi rasami, zwykle uchodził za milczka i gbura, dlatego, że nie chciał popełniać takich gaf jak ta przed chwilą. Zdjął nogi z szafki, po czym wstał. Jego postawa była dziwna, jego kręgosłup wygięty był nieco w tył, a głowa wysunięta nieco do przodu. Zwyczajna Selkathańska postura. Nie był wysoki. Uniósł lekko dłonie w kierunku krzesła, skupiając się nieco, przesunął je na miejsce - widać lubił się popisywać mocą. Choć robił to z rozwagą, nie uczyniłby tego w knajpie na Nar Shaddaa. - Idhe ższreć, idhsciesz thesz? {ide jeść, idziesz też?} zapytał Nasha, z miną mówiącą: dzisiaj Sushi, nie można tego przegapić!

Machnął krótko ręką i ruszył w stronę drzwi. Cel - mesa. Slekath głodny, Selkath... idzie jeść. Dziwne, prawda?

//Ciąg dalszy nastąpi. Jutro w mesie! Czy Shalass lubi sushi? Czy Nash zje dziecięcinę? Czy Aru ma tatuaż na...? Tego dowiemy się już jutro//

*a tymczasem za drzwiami coś lazło, i w cyfronotesie się tego nie zobaczy. To cos musiało mieć więcej niż dwie i chyba mniej niż cztery nogi, a  przy tym tymi nogami energicznie przecierać, stawiając małe kroczki. I stukało. Musiało wiec być ciężkie. Stukało coraz bliżej wejścia do Nashowej jamy*

*Droideka jednym słowem, a  tych było tu sporo. Nie łaziły samopas, ale może akurat jakiś dostał rozkaz przemarszu. Zwykły droid nie będzie nikogo po drodze zaczepiał. Chyba, ze to naprawdę Dżony.
Ale nawet jeśli to co? Mijał po kolei wszystkie włazy, wiec minie i ten, jeśli nic się nie wydarzy. Stukanie osiągnęło kulminację i teraz słychać było coraz dalej. Cokolwiek było tym ciężkim obiektem – drepcze dalej*

*trudno powiedzieć, że zad, bo droideki mają dupsko skierowane ku dołowi, a naokoło niego trzy nóżki, w tym z tyłu jedna, wyżej kawałek kręgosłupa, generatory tarcz i już pancerz. Z boku widać rozłożone ramiona a na nich działa. W tym przypadku prawie armaty. I antena wystaje zza pancerza, na którym namalowano pomarańczową błyskawice. Tak, to Dżony.
Droid usłyszał głos i zatrzymał się, a  nastepnie nadal drepcząc przesuwał się wokół własnej osi, by stanąć przodek do Nasha*
Sir! *ucieszył się głośno droid. Właśnie – głośno, mocno, silnym, groźnym głosem. Nie tym śmiesznym głosikiem droida bojowego*

*trudno było o bardziej uspołecznioną maszynę bojową, tak wiec widząc rozwarte ramiona, programy Dżonego szybko zinterpretowały ten gest i 400 kilo bronzium pelnego miłości do świata wlazło miedzy te witające ręce, tak blisko aż łepek zawisł nad ramieniem Nasha. Prawie mu na nogę nadepnął. Droideki są niebezpiecznie niekoniecznie tylko  powodu dział. Ale Dżony już nauczony delikatności*
Siiir! *cieszył się po swojemu,a  po chwili z cichym sykiem serwomotorów, przyjął pozycję apelowego spocznik*
wypierdolili cie z Tythona, sir? *zapytała poważnie maszyna. Nowa funkcja – aktywna mowa, może prowadzić do wielu róznistych sytuacji*

*Łepek się nie zmienił, za to z tyłu na pancerzu (jak zawsze nieskazitelnym) widać było wyryte ślady po strzałach*
Dżonego też nie, sir. Dżony przyleciał. Kocham cię. Co robisz? Dżony może z tobą robić, sir! Dżony marzy o tym żeby za tobą iśc, sir! *odstraszający barwą glos wygadywał takie dżonowatosci, ze trudno było się go bać. Jego właściciel stał blisko Nasha. Cholernie blisko i oddawał się fizycznemu powitaniu*

*nastała chwila ciszy, podczas której Dżony albo się zastanawiał, albo…*
Namierzono, sir. Sala konferencyjna. Dżony wie! *Fler – właścicielka Dzonego, miała ze sobą nadajnik – centrum sterowania Dżonym, które on wykrywał, wiec wiedział, gdzie jest Fler. Fler zaś wiedziała gdzie jest Dżony za sprawą tego urządzenia.*
Dżony tu był już, sir. Dawno, ale cóż to znaczy w stosunku do wieczności, sir *odtwarzacz wyemitował nagraną kopię westchnienia w wykonaniu kobiety* Ale Dżony nie zauważył żeby statek się zmienił, sir, bo jakby Dżony zauważył to by Dżony zauważył, sir! *zamilkł w końcu. Ramiona cofnęły się, a  łepek nieznacznie przekrzywił, jakby z jednej strony spadło nań cos ciężkiego*
idziemy do kibla?