*Dziewczynka krótko po ulokowaniu się tutaj i dokładnych oględzinach, zasnęła na swoim miejscu, okryta dokładnie kocykiem. Była bardzo zmęczona. W końcu miała tyle wrażeń to co się dziwić. Aszu już wcześniej zwinęła się na szafce i także smacznie spała. Kinia nie marudziła na to, że nie ma łóżka. Cieszyła się z tego, że ma miękko. to było ważniejsze. No i była w jednym "pokoju" z wujkiem, co już w ogóle było na pierwszym miejscu.
Dziewczynka trochę wierciła się przez sen i coś mamrotała. Jednak nie jakoś nachalnie. W końcu jednak się obudziła, gwałtownie przy tym siadając. Sądząc po jej przerażeniu na buzi, śniło się jej coś niedobrego. Zaraz wiec się rozejrzała, trochę zdezorientowana nowym miejscem * Wujku? *spytała płaczliwym tonem. *

*Często miała złe sny, dlatego stale wyglądała na wymęczoną i niewyspaną. Mimo nawet najlepszej opieki koszmary i tak ja męczyły. Nie zawsze, ale zbyt często jak na dziecko. Najwyraźniej to, co się stało, tkwiło gdzieś w jej podświadomości nie do końca wyparte i odzywało się w taki sposób. Dziewczynka jednak nigdy nie pamiętała takich snów. Po przebudzeniu zostawał strach i czasami płacz. Teraz więc nie było aż tak tragicznie, bo przynajmniej nie płakała. Ledwie jednak wujcio się odezwał, dziewczynka zerwała się ze swego "łóżeczka" i przeniosła na posłanie mężczyzny. O dziwo bez kocyka, chciała się bowiem szybko przytulić. * Tak... *Odpowiedziała cichutko. Jej serduszko wciąż ciężko łomotało w tym drobnym ciałku. *

Ostatnio edytowany przez Kinia (2010-06-17 23:21:26)

*Mała przytuliła się zaraz po tym jak wujek ją ułożył. Lubiła tak się kłaść, na nim, albo przy nim, wtulać mocno i tak zasypiać. Pewnie i tym razem zaśnie jak się uspokoi. Póki co jednak lekko dygotała. *
Możie... nie wiem... *Odpowiedziała cichutko, choć wiedziała że wujek rozumie iż ona nie pamięta takich snów. Zawsze jednak pomagała jej bliskość wujaszka i zagadanie jej czymś. Jak choćby teraz droidami.* A kiedy pójdziesz je leczyć? Będę mogła iść z Tobą? *Zapytała troszkę niepewnie. Nie wiedziała bowiem czy chce jakiegoś obudzonego zobaczyć. Ale chciała wiedzieć co się z nią tu będzie działo. Wiedziała, że nie bardzo może się innym pokazywać, ale bała się zostawać sama. *

*Już miał odpowiedzieć, otworzył usta i… rozległo się pikanie. Zwykle, normalne pikanie komunikatora.* Ooo, chyba właśnie musze isc je leczyć. Ktoś mnie wzywa do warsztatu. Może jakiś droid bardzo zachorował. Jeśli chcesz, to cie wezmę *Mace wiedział. Rudi i goście z hangaru – wiedzieli, a  kto przysyła im droidy do naprawy? Oni tylko1 Prócz generała właściwie nikt tam nie chodził. Inżynierowi trzeba będzie się wytłumaczyć, wiec Kinia jak znalazł* Jeśli chcesz, to pójdziemy razem. No i jeśli nie będziesz bala się Rudiego *bo założył, ze to Rudi był. Rudi to dobry chłop. I miał swoje dzieci gdzieś tam, na Duro. W swojej naiwności myślał, ze żona go nie zdradza…*

*No niestety, wujek był wzywany na stanowisko. Za nie stawienie się i ona i wujek mogą powiedzieć papa posadce, pokoikowi i stałemu miejscu* Kinia, na miłość Mocy, prosze cie, bądź dzielna, dobrze wiesz, ze musze tam isc, tłumaczyłem ci chyba milion razy  wujek tu pracuje. Chcesz, żeby droid cierpiał dlatego, ze chcesz sobie tutaj popłakać? Kiciusiu kochana, jesteś ważna, bardzo, ale nie jesteś centrum wszechświata…  No już, wstajemy *I do powiedziawszy, chwycił ją pod boczki i z jękiem dźwignął się do siadu. Uh, słodki śnie, tyleśmy się widzieli. Zagwizdał głośno do Aszu. Jak pójdą bez niej to w ogóle katastrofa* Dobra, to teraz kocyk… jak się będziesz bała, to zrobię ci kryjówkę…

*Aż mu się momentami tego biednego zwierza żal robiło. Tyle razy ile musiał go wołać i nic nie dac. Takie oszustwo. No ale życie brutalne jest. Zawinąwszy kinie kocykiem razem  sobą (do tyłu zarzucił) i ruszył do w warsztatu*

http://www.swewok2.pun.pl/viewtopic.php … 458#p13458

*Deimos był w najlepszym wypadku wypompowany, a  najgorszym – był żywymi zwłokami. Od kiedy przyleciał z nia tutaj, na Widmo ich zycie zamieniło siew  piekło, i to na jego własne życzenie. Zaczynał w prześwitach zdrowego rozsądku żałować, ze ją zabrał. Tam żyłaby skromnie, ale miałaby do tego prawa, a  tutaj? Jedna wielka walka o przetrwanie. I wszyscy maja racje, tylko nie oni.
I jeszcze: spośród wszystkich dowódców jednostek cochrelu, przypętał się tu ten diabeł bez rogów. Haris uchodził za świra. Z resztą jego rasa choroby psychiczne miała chyba w genach.
Tym razem położył dziecko na swoim łóżku, przy sobie. Siedział przez ten czas. Nie, on by nie zasnął na pewno. Nerwowo spoglądał na drzwi. Ale nawet jeśli ktoś tu wejdzie – Deimos nic nie zrobi. Bo co, zabije Darvena krzesłem? Bo Haris raczej tu nie przelezie. Ale Deimos najbardziej bal się właśnie jego.
Kiedy poczuł, ze Kinia się obudziła, odwrócił wzrok. Smutny i zmęczony. Pogładził ją po ramieniu* Kiniu? *zagaił cicho, oczekując jakiejś reakcji*