*Dziewczynka trochę niechętnie na niego spojrzała. Oczka miała znów wielkie i smutne. Ale słuchała. Niestety słowa "tu nas nie chcą" wryły się w jej myśli. Póki co jednak nic o tym nie powiedziała. Była wdzięczna, że chociaż wujek ją chciał. Że chciał być zawsze przy niej. To było dla niej ważne. I nie uważała by ją okłamał.  Uważała, że to jej wina. Tego, że była dzielna. Przekonał ją jednak do siebie, więc przytuliła się, uważając na zaspaną Aszu. * Naplawdę? *Spytała odnośnie czarodziejów. Co prawda i tak była smutna, ale może przynajmniej nie będzie się zapierała, że chce tutaj zostać. *

*Kinia nie mogła zrozumieć tego jak wielkim była problemem. Jej myślenie było na to zbyt dziecinne. I nawet gdyby ktoś jej to wprost powiedział, to pewnie dorobiłaby własną teorię. Tak jak teraz. W końcu jej zdaniem wszystko co robił wujek było dobre i powinien dostać za to jakąś nagrodę. W końcu ją obronił przed potworem. Jak prawdziwy bohater! Uważała więc, że to wina tego, że była dzielna i "urosła". Że temu muszą lecieć i będą mieli przygody, których wcale nie chciała. I że przez nią wujek jest smutny. Sama też była smutna i niemrawa. I nawet uśmiech wujka jej nie oszukał. Kiedy odsunął ją popatrzyła na niego w ten specyficzny sposób w jaki patrzyła bardzo rzadko. Taki... dorosły. * Psieplaszam.. *Powiedziała cicho i spuściła główkę, przymykając przy tym oczka*

*Popatrzyła na niego, jednakże bez przekonania. Ona wiedziała swoje i już. Nie przytuliła się więc, tym razem uznając, że nie powinna. Ale już nie spuszczała wzroku. Drgnęła dopiero kiedy mowa była o ruszeniu się. Po chwili namysłu wstała i posadziła sobie Aszu na ramieniu. Potem wzięła swoją niewielką torbę. Nie była ciężka, więc mogła sama ją nieść. Pozostała kwestia kocyka i tego czy się nim opatuli czy też nie. Nie wykazywała jednak przesadnej woli okrycia się nim. Trochę jakby sama się karała, nieświadomie.* A potwola już nie ma, jak mówił Mejsiu? *Zapytała jeszcze, chcąc się upewnić, że się na niego nie nadzieją. *

*Dziewczynka już tylko kiwnęła główką. Wzięła swoją torbę, sprawdziła czy Aszu nadal się wyleguje na jej ramieniu i podała wujkowi rączkę. Po drodze trzymała się bardzo blisko wujka, ale nie rozglądała się. Szła cichutka i milcząca, ze spuszczoną główką. Gdyby ktoś ją zobaczył od razu poznałby,, że jest smutna i przybita. Zresztą nawet nie zadawała pytań o to dokąd lecą i jak tam jest. A przecież gdy lecieli na Widmo, Kinia bardzo często o coś pytała. Nawet po kilka razy o to samo. Wtedy była podekscytowana i troszkę przestraszona. Teraz po prostu smutna. *