Gdyby Ed na głos wyraził swoje wątpliwości to Mikal postarałby się od razu wyjaśnić mu nieco tą historię. Mechanizmy zmiany strony były bardzo złożone, nie można było jej ot tak sobie zmienić, na to miało wpływ wiele różnych czynników. No i opowieść o Revanie i Bastili niosła ze sobą pewien przekaz i morał. Nawet najlepsi Jedi mogą wpaść w objęcia Ciemnej Strony ale nawet najwięksi zbrodniarze mogą uzyskać odkupienie. Historia Revana była na prawdę niezwykła i dawała nadzieję na to, że pomoc może nadejść z najmniej oczekiwanej strony.
- Chcielibyście zwiedzić jakieś konkretne miejsce w Świątyni?
Zapytał Eda i Tane zbliżajac się do wrót, które następnie bez problemu otworzył, wpuszczając ich do środka. Kilka osób patrzyło na nich z ciekawości, ale potem wrócili do swoich obowiązków.

*szli sobie, Ed nic nie mówil. Nie znał świątyni, choć byłw  niej kilka razy. Zazwyczaj były to bardzo nerwowe odwiedziny, z których nic nie wynosił. Mruknął wiec coś nieskładnie, nie były t nawet słowa, liczył,ze Tane się wypowie,a  on się podklei do jego zdania. W wejściu pojawil się problem – chwilowa postawa do konfrontacji, zaciśniecie stawów, taka reakcja na liczną obcą grupę w mundurach, ale kiedy towarzysze przeszli, to Ed po prostu za nimi potruchtał, by go nie zostawili tutaj. Jego stan nie był już tak dobry jak na początku, w  chwili odejścia Hakona, teraz znowu był zdenerwowany i zaczynał się bać, ale się trzymał*

Mikal odwrócił się i zmierzył wzrokiem młodego padawana. Sam darzył mistrza Windu i mistrza Yodę ogromnym szacunkiem i reagował trochę alergicznie na krytykowanie ich, jeśli to nie było w jakiś sposób konstruktywne.
- Och tak, to może mi powiesz czym przejawia się ich arogancja?
Młodzieniec starał się pamiętać, że Tane to tylko padawan, przez co miał pewne ograniczone spojrzenie na całą sytuację. A porównywanie Revana i Bastilę do Windu i Yody jest generalnie chybione, jako że ten pierwszy już jako padawan uznawany był za osobę z niesamowitym potencjałem i przepowiadano mu wielką przyszłość. Otoczony był zawsze grupką wielbicieli i wiernych przyjaciół. No i jego arogancja była tak duża, że mimo sprzeciwu Rady wyruszył na wojnę z Mandalorianami i skończył jako Mroczny Lord Sithów. Bastila też zwykłą Jedi nie była, jej Bitewna Medytacja była ostatnią nadzieję Zakonu na zwycięstwo. No i przede wszystkim działała z polecenia Rady Jedi.
- Możemy odwiedzić Bibliotekę, mistrza Kahra chyba tam nie ma, a jeśli będzie to pójdziemy gdzieś indziej
No i Mikal ruszył przed siebie. Szli szerokim korytarzem o wysokim sklepieniu. Ściany były generalnie proste, tynk był odnowiony i został pomalowany na ładny, beżowy kolor. Co kilka metrów w ścianie znajdowała się nisza, w której stały popiersia wielkich mistrzów Zakonu Jedi. Po ich obu stronach zaś wznosiły się proste, marmurowe kolumny.

- Albo jesteś ślepy albo udajesz i nie widzisz tego co stało się z Galaktyką i zakonem. Po drugie chociażby to, że nie widzicie tego, że gdyby nie Revan cała Galaktyka mówiłaby w języku Mando, a po Zakonie i Jedi zostałyby tylko opowieści. - powiedział sobie w myślach. Nie miał zamiaru wykłócać się dalej. Poczuł poprzez Moc napięcie jakie zbierało się w Edzie, cofnął się gdy ten został w tyle by go nieco uspokoić dotrzymując towarzystwa.
- Faktycznie może bibliotekę odwiedzę przy okazji, a teraz pójdziemy gdzieś indziej co? - zapytał Eda. - Może udamy się dalej? Niestety nie byłem tutaj nigdy więc jesteśmy zdani na Twoje oprowadzanie bo światyni. - powiedział sugerując, że lepiej udać się gdzie indziej i skupić swoją uwagę również na Edzie.

*Dla Eda to się. zdecydowanie za chaotycznie działo. Słyszał głos Tane’go – reagował szukaniem, przekręcał łeb, próbował odnaleźć do wzrokiem. Głos Mikala jakoś mu umykał. Teraz stał przy najbliższym pomniku, trochę go oglądał, ale to ze tu się znalazł to było przede wszystkim zachowanie stworzenia które się zgubiło – szuka miejsca w którym może sobie czekać aż ktoś go znajdzie. Za każdym razem kiedy był w świątyni to ktoś do niego wychodził, lub był z  kimś kto go pilnował. Raz nawet jakaś starsza jedi wyszła.
Teraz zaś był chwilowo przebodźcowany emocjami i nie chciał za nimi isc. Zachowywał się jakby nie widział świata przed sobą. Teraz pewnie Tane zrozumie dlaczego Hakon kazał mu opiekować się Edem. Ed był w wielu sferach niepełnosprawny, potrzebował takiego asystenta.
Obecnie trzeba było dużo się cofnąć by po niego wrócić, o ile zaraz nie przejmie go jakiś inny jedi.*

Mikal niestety nie miał zbyt wiele doświadczenia w kontaktach z Edem. On sam był młodym, energicznym i samodzielnym rycerzem Jedi. Działał i podejmował decyzje z reguły szybko. Nie wiedział przy tym, jakie Ed ma problemy, więc ich pod uwagę nie brał. Dopiero gdy nie podążyli za nim to zorientował się, że coś jest nie tak i wrócił do nich z nieco skruszoną miną.
- Wybaczcie, czasem działam trochę za szybko. Pominięcie cię Ed nie było moją intencją i postaram się ci to wynagrodzić. Poczekam, aż oswoisz się z tym miejscem i całą sytuacją
Mikal stał troszkę dalej od nich, nie chciał im przeszkadzać. W końcu nie był swojakiem tylko ich przewodnikiem. Ufał, że Tane da sobie radę.

- Spokojnie Ed, o to nie musisz się zupełnie martwić. Te budowle przetrwały tutaj wieki i uwierz, wytrzymają kolejne. - powiedział pocieszając wystraszonego Eda. - Błędem byłoby chowanie się pod niestabilnym dachem, mieszkający tutaj Jedi na pewno o to zadbali. To tak jakbyś Ty miał pilotować statek bez szyb czy jakiejkolwiek innej jego części. - powiedział. - Nie pozwoliłbyś na to, zarówno oni nie chcieliby sufit zawalił im się na głowę. -dodał. W ostateczności jeśli to nei pomoże będą musieli przenieść się gdzie indziej, bo taka "terapia" stresowa na Eda nie wpływa za dobrze.

Mekhnesha? Trzeba go stąd zabrać bo zaraz ten dach się zawali i nas wszystkich pogrzebie żywcem! *Tłumaczenie Tane’go odbiło się mu od pancerza. Hakon tego jeszcze biedakowi nie zdążył powiedzieć, ale jak Ed miał tego typu napad, to nie docierały do niego żadne logiczne słowa.
Aura spokoju Mikala sprawiała, ze Ed tu jeszcze stal a  nie już organizował ewakuację.*
Zaraz się zawali, nie stójcie tak, uciekajmy! Nie chce tu zginąć, dopiero co zacząłem żyć, życie jest fajne, naprawdę, mam dziewczynę, przyjaciół i plany na przyszłość!

- Hmm... wyjdźmy do Gaju Medytacyjnego, tam nie powinno być zbyt wielu osób
Mikal wolał nie wyprowadzać Eda z powrotem do ogrodów, tam było zbyt wiele osób, którzy mogliby wpłynąć raczej niekorzystnie na zachowanie Edzia. A gdyby spanikował to mogłaby się sytuacja wymknąć spod kontroli, a ostatniej rzeczy jakiej potrzebowali to interwencja mistrzów, a zwłaszcza jego mistrzyni, która z pewnością dobitnie by im zapowiedziała co o tym wszystkim sądzi. A Edowi nie wyszłoby to na zdrowie.
- Chodź Ed, wyjdziemy stąd nim to się zawali. Tam będzie bezpiecznie
Wskazał na korytarz przed sobą. Musieli wejść do głównej sali a potem przez przejście za tym lewitującym pomnikiem. Gaj był jednym z najświętszych miejsc i wstęp tam mieli tylko pełnoprawni członkowie Zakonu, ale Mikal postanowił nieco nagiąć zasady. Najwyżej jemu się oberwie