Możecie mi tez płacić haracze *wysilił się na żart, ale tak naprawdę wcale nie miał humoru i naprawdę czuł się napiętnowany. Niemal było oczywiste: Ryo zabił się zaraz po tym jak Ed zaczął łazić po ogrodach!
Zgodnie z wolą Mekhnesha – już nie pytał. Nie wszedł tez, choć chciał pocieszyć Urgę. Ostatnią rzeczą jaka pragnął to „plątanie się pod nogami” jedi.*
Nie smuć się Urga. Choć, przytul się *zaprosił ją, ciekawe tylko czy przyjdzie. Obserwował wciąż umarlaka choć wiadomo e już nigdzie nie pójdzie*
Przepraszam… *wyrzucił nagle z siebie. Cofnął się, i dalej patrzył, wręcz fizycznie, ze było czuć to jego spojrzenie* …zabijałem wielu ludzi na Ord Cestus ale tym razem to chyba nie ja…

-Noo... ja już się ubezpieczyłem
Odwrócił na chwilę głowę i spojrzał na wielkiego droida swoim rybim oczkiem, po czym powrócił do badania. Cóż, po minucie dowiedział się wszystkiego, czego chciał i nie miał już co robić. Ciało podniósł i na łóżku je usadził. Pozostanie tu dopóki Rada nie pozwoli mu ich spalić, lub też pochować.
Gdy Ed zawołał Urgę, to Mekhnesh odwrócił się, by spojrzeć na tą dwójkę. Wyglądali uroczo ze sobą. Wielki droid i zdezorientowane, biedne zwierzątko.
- Przepraszasz? Za co? To raczej my powinniśmy przepraszać... Jedi pomagają ludziom i my zawiedliśmy. To nie twoja wina

Zaterkotała cicho i nisko, kiedy rozpłaszczyła się i przykleiła brzuchem do Eda. Patrzyła jednak na Go. Wciąż jej wzrok przykuwały koraliki i bransoletki, które zwabiły ją lata temu. Te, do których sama mu czasem przynosiła kamyczek, czy kostkę. Nie czuła sentymentu, po prostu je lubiła.
-Go ne kocha Urga?
Spytała cicho. Widać wciąż nie rozumiała, co to znaczy umrzeć. Uważała, że Go już jej po prostu nie chce.

Kochał… *Użył czasu przeszłego, nigdy nie zastanawiał  się, czy Urga różnicuje czasy. Pamiętała przeszłość. ale chyba nie aż tak, to trudne*
Go ma duże kuku. To się nazywa śmierć. Małe kuku, większe, największe i śmierć. Go już nie może kochać Urgi. Nie da się… *Bo jest teraz kanapką – pomyślał wspominając martwego szczura od którego miał „prawdziwą krew”.
Ale ucieszył się ze kalmarianin przyjął przeprosiny za ultradźwięki. Wiec tylko zamruczał. Cieszył się, ze widzi go w dobrym zdrowiu. W sumie dobrym. I tylko ten cały Go…*
Może go przykryj… *zaproponował* I wiesz co? daj tą jego biżuterię. Urga powinna to zatrzymać *rzeczywiście, Ed się uczył, ale uczył się dosc szybko, i chyba lepiej było kiedy był przesadnie grzeczny, niż kiedy by sprawdzał w drugą stronę – ile mogę przegiąć*

- No dobra
Zgodził się z Edem, bo widok wisielca do najprzyjemniejszych nie należy a i Urga może bardziej się uspokoi. Również zgodnie z sugestią Eda zdjął z rak Ryo te bransoletki i ostrożnie odstawił je na bok, gdy przykrywał ciało czystym prześcieradłem. I tak oto "Go" zniknął Urdze z oczu, pozostały tylko pamiątki po nim.
- Może dam je jej w ostrożny sposób
No i tak te błyskotki unisły się lekko w powietrze, po czym pofrunęły w kierunku Urgi tak, by mogła je spokojnie złapać.

Zachowanie Eda skutkowało, bo Urga raz patrzyła na niego, raz na tamtego. Ale kiedy mówił, słuchała Eda. Bo Ed ważniejszy od innego.
-Go kuku Go?
Spytała zaskoczona, bo jak można sobie zrobić kuku? To takie nienaturalne... Już nic nie rozumiała. Włącznie z tym dlaczego bransoletki lecą do niej. Ale kiedy już przyleciały wzięła je w łapkę i powąchała. Wciąż czuła na nich zapach opiekuna więc otarła się pyszczkiem o swoją łapę.

*samobójstwo samo w sobie było dość nienaturalne…
Powód w większości przypadków dziwny. Wiec w sumie Urga wcale tak daleka od prawdy nie była.
Ed odprowadził jedi wzrokiem. Zamruczał, i kiedy kalmarianin wyszedł, znowu poczuł się tu źle*
Urga… idziemy do jajek?

*Wcale się nie dopytywał, był gotów troche nadinterpretowac byleby opuścić to smutne miejsce, tak źle się kojarzące. Tak wiec szybko, ale nie gwałtownie – zakręcił i podreptał w milczeniu przez korytarz, przez wejście, na ogrody, i dalej do statku Hakona zwanego dalej jamą*