Biuro zaopatrzeniowe nie było może zatłoczone, jednak kilku petentów załatwiało swoje interesy przy poszczególnych stoiskach. Dwóch zwykłych podróżników, takich jak Rafael uzupełniało paliwo i zapasy w swoim frachtowcu, zaś obok nich jakiś bogaty nemoidianin negocjował cenę paliwa z zapałem godnym lepszej sprawy. Rozmowę musiał odbyć z kierownikiem zmiany, podstarzałym, zmęczonym życiem przedstawicielem rasy advozse. Kierownik był już tak poirytowany tą rozmową, że w końcu zgodził się na mały "upust" w postaci kilku kredytów. Jednak dla takich dusigroszy jak on każdy zaoszczędzony kredyt to było zwycięstwo.
Droid protokolarny obsługujący Rafaela powitał go uprzejmie i wprowadził dane do systemu. Przesłał polecenie tankowania do zautomatyzowanej części załogi i zaczekał minutę na podłączenie osprzętu. Szybko przeliczył on potrzebną ilość paliwa i zadeklarował.
- Tankowanie do pełna będzie kosztowała pana 480 cr. Czy mam wykonać polecenie?
Droid zawsze informował o kosztach danego zlecenia, by potem klient nie próbował się od tego wymigac twierdząc, że nie ma pieniedzy.

Za czasów Republiki Rafael nie musiał się martwić kwestią paliwa, bowiem za wszystko płacił Zakon Jedi. Mógł więc latać gdzie musiał, używał karty płatniczej przy regulowaniu należności i nie musiał myśleć o tym, jak wiązać koniec z końcem. Teraz nie było już tak dobrze, za wszystko trzeba było płacić kredytami: paliwo, jedzenie, noclegi, podróże komunikacją publiczną. To wszystko kosztowało, a ten tysiąc kredytów to było nic. Po takim brutalnym spotkaniu z rzeczywistością można było inaczej spojrzeć na sytuację rebeliantów, którzy ledwo wiązali koniec z końcem...
Po zatankowaniu młody jedi mógł już opuścić sektor doków i  wkroczyć na teren stacji, by odnaleźć cel swojej wizyty. Gyndine Prime to stara stacja, która trafiła w prywatne ręce, co doprowadziło do niekontrolowanego rozrostu wszelakiej działalności legalnej i tej nie do końca. Wokół sektorów hangarów i doków powstało wiele sklepów, warsztatów i komisów z używanymi statkami. W głębszej części struktury znajdowały się sektory mieszkalne dla pracowników stacji. Z kolei centralna część to już centrum rozrywki, kantyny, kluby, kina, kasyna, restauracje i przede wszystkim hotele (co prawda tanie, bo kto by chciał tutaj przyjeżdżać na dłużej?). Wystrój stacji był już archaiczny - metalowe ściany wymagały już odświeżenia i malowania, pod sufitem biegły kable i rury chronione tylko metalową kratownicą, świetliki były dobrze widoczne (nowsze konstrukcje miały dyskretniejsze oświetlenie ładnie komponujące się ze ścianami).
Rafael teraz musiał wymyślić jak znaleźć poszukiwaną przez siebie osobe.