*Spojrzenie swych oczu utkwił tam gdzie w ciemności kaptura za maską twarz, czy co tam pozostało, się znajdowało. Przez chwilę milczał, wyprostował się przez ten czas jedynie.* Sądzę, że odmowa równała by się z utratą...głowy. *Odparł cichym, zrezygnowanym głosem.* Więc wielkiego wyboru to ja mam,a lepsze to niż bycie trupem. *Zwłok na pełen etat to nie jest coś co by mogło interesować takiego zabraka jak on, niestety. Może i zjednoczenie się z Mocą nie powinno przerażać jedi,ale... nie widział wielkich szans na to by po odmowie ujść z życiem.* Tak więc jestem świadom tego co uczyniłem i tego jakie są tego konsekwencje.

No cóż.... z jakiej strony by na to nie patrzeć to tak czy siak, albo ma egzystencja zakończy się w tym gruzowisku, albo będę zakuty w łańcuchy czy to zakonu czy Twoje. *Zaczął spokojnie, po wzięciu głębszego oddechu. Nabierał sił, lecz nie na tyle by znów zetrzeć się z tym nieznajomym proponującym mu... naukę? Tak czy siak w głowie zabraka kłębiło się wiele myśli, chaos.* Nie zmienia to jednak faktu, że jedi nigdy nie byłem dobry i nie był bym, nie po tym co zaprezentował zakon podczas wojen klonów. Mój mistrz i większość przyjaciół zginęła na wojnie, nic mnie już nie łączy z zakonem. *Do kieszeni sięgnął do swego komunikatora który wcześniej był w stałym kontakcie ze statkiem ze świątyni. Teraz jednak już bezużytecznym. Jeszcze nim walka rozgorzała zabrak uruchomił systemy które usunęły wszelkie dane z pojazdu. Tyle, że nikt nie znajdzie Tythona i duchów.* To mi już nie potrzebne. *Urządzenie stuknęło o zniszczoną posadzkę, a następnie zostało zmiażdżone pod butem zabraka.* W oczach zakonu i tak byłem upadłym Jedi, widziałem to za każdym razem w oczach Windu i prawie każdego Mistrza. Teraz.... teraz zrobiłem krok dalej. *Twarz jego radością jednak z tego faktu nie promieniowała. Raczej zrezygnowaniem i gniewem. Raz odkręcony "kurek" mroku, nie może zostać tak szybko zakręconym.*

*No cóż, czasu się cofnąć nie da by zobaczyć co by było gdyby rada w czasach starożytnych przystała na pomoc Republice w wojnie z Mandalorianami, co by była gdyby Revan nie musiał sam wyruszać by pomóc Republice. Równie dobrze mogła by wojna skończyć się prędko, ale równie dobrze cały zakon mógł by trafić szlag na rzecz mroku, kto to wie. Co by jedi nie robili i tak to zwykle miało konsekwencje niezbyt dobre zarówno dla nich jak i galaktyki i nie zapowiada się na to by i tym razem tak miało być. W końcu ktoś pokona imperium, czy to z jedi czy bez, a wtedy po czasie spokoju znów wyniknie coś z winy mocowładnych. * Więc.... *Lewą rękę z raną po mieczu świetlnym między kciukiem a resztą palców uniósł by przyjrzeć się skali zniszczeń. Nic poważnego, opatrunek z bacty, trochę medytacji leczniczej i dobrze się wszystko poukłada. Zaraz wzrok znad swej dłoni uniósł.* .. w drogę czas?

*No cóż, zabrak żadnych ciągot do władzy nie miał. Dla niego to tylko kłopot i za duże zmartwienie. Jedyne czego pragnął to świętego spokoju i możliwości normalnego życia czego go pozbawiono. I nie zapowiadało się na to by kiedykolwiek mógł zaznać normalnej spokojnej egzystencji, bez polowań na teretanteki, wiedzy na tematy dla większości istot uznawane za fantastyczne i nierealne. Miło by było mieć własne mieszkanko i kobietę do której można wracać. Ale cóż...z drugiej strony kochał walczyć. Miłość ta wbrew niemu podczas wojny wykiełkowała, a nawet przed wojną żądny wiedzy był na temat Mocy, żądny większej siły i potęgi we władaniu nią, dla samego faktu dysponowania tą siłą i możliwości wykorzystania jej zgodnie z własną wolą. No cóż... teraz miał okazję poznać się z Mocą od nieco innej strony... ale co tu dużo mówić. Da mu to lepszy pogląd na Moc samą w sobie. Bez słów podążył on za nieznajomym który....*