*Zakapturzona, okryta szatą o barwie idealnie czystej czerni postać niemal sunęła po podłożu. Materiał nakrycia będącego w perfekcyjnym, nienaruszonym stanie wlókł się za ów personą leniwie. Nie można było w żaden sposób dostrzec twarzy skąpanej w cieniu głęboko pod skrywającą ją tkaniną. Chyba, że on na to pozwolił...

Wysoka, tajemnicza postać zatrzymała się dopiero przed windą. Nie ociągała się, wkroczyła do niej silnym, ostrym krokiem.

Od jak dawna tu był? Mniej niż można by było przypuszczać, więcej niż się spodziewać. Był i to było ważne. Czas to względne pojęcie.

Winda ruszyła by doprowadzić Nemedisa do apartamentu pewnego hutta, znanego szerzej pod imieniem... Vottag.*

*Nemedis stał w miejscu zaraz przed kamerą. Na początku nie zrobił nic, zupełnie tak, jakby słowa rodianina do niego nie dotarły. Po chwili jednak widać było pierwsze oznaki ruchu. Powoli uniósł obie dłonie by pochwycić kaptur i następnie płynnym ruchem ściągnąć go z głowy. Ukazała się twarz przykryta białą, specyficzną maską. Jedna jej część przedstawiała usta pochylone w dół w wyrazie smutku, pod okiem widniała krwawa łza. Druga cześć była przeciwieństwem, usta złożone w krwiożerczym, lodowatym uśmiechu, czarne zakola wokół otworu na oko. Jednym "żywym" elementem były jak się zdaje oczy spowite mrokiem, patrzące dzięki okrągłym otworom w masce wprost w kamerę.* Tak... Byłem umówiony. *Wysyczał lodowatym, ostrym głosem.*

*Nemedis wolnym, niemal leniwym krokiem wkroczył do środka. Rozejrzał się od niechcenia po sali.* Vottag... Nadal ten sam. *Mruknął mocnym, przeszywająco chłodnym głosem.* Coraz lepiej... Coraz skuteczniej... Coraz więcej... *Jego wzrok zjechał wymownie na "klapę" w podłodze.* I coraz ciekawiej, Vottag. Eksperymentujesz. Nie pamiętam takiego pomysłu u ciebie wcześniej. *Zatrzymał się w odległości umożliwiającej swobodną komunikacje. Jego prawa dłoń zamknięta w czarnej niczym serce grzesznika rękawicy zacisnęła się powoli w akompaniamencie strzykających kości.* Dawno się nie widzieliśmy...

*Nemedis rozłożył szeroko dłonie wpatrując się w Vottaga uważnie.* Tak, może coś w tym jest... Umarłem, a jednak żyje. Nic nadzwyczajnego, nic nowego Vottag, niemniej masz sporo racji. *Rozluźnił dłoń wolno.* Jakie to... Proste. Nie nawykłem do sprzeciwu, do spraw nie idących drogą... Właściwą. A jednak, twoje domysły wcale nie odbiegają od prawdy. "Interesy" nie są w najlepszej formie. Może to to właśnie jest tak niebywale irytujące... *Ręce wróciły na miejsce. Nemedis spojrzał w zamyśleniu na własną, zaciskającą się z niebywałą siłą dłoń. Chrupnęło.* Tak... To takie... Takie irytujące. Czasy są dość nieodpowiednie, nie sprzyjają. Imperium to spora belka drewna w oku, pojawili się w nieodpowiednim momencie, pokrzyżowali plany... Jeszcze Darth Sidious, Darth Vader... Nie jest jednak tak źle, huttcie. Czyż nie piękną jest świadomość, że tak wielu dobrotliwych umarło w niemożliwych do określenia słowem męczarniach? Oh, tak... Czułem to. Można było rozsmakować się w tych emocjach, w destrukcji. *Odwrócił wzrok od własnej dłoni by znów spojrzeć na hutta.* Przepiękne.

A tak, bardzo możliwe... *Odezwał się jeszcze ciszej niż wcześniej, a mimo to - a może nawet bardziej - mocno. Pochwycił kielich prawą dłonią. Wpatrywał się w nadal poruszającą się pod wpływem ruchu powierzchnię trunku.* Nic nie jest wykluczone, ty akurat to wiesz. Żadnych ograniczeń, niesłychane możliwości. Niestety, Imperium to nie jedyna belka. Wbrew pozorom, ten ustrój ma też swoich wrogów, nieco bardziej zorganizowanych niż banda wieśniaków z opuszczonej planety. *Uniósł naczynie niemal pod samą maskę by uchwycić aromat wina.* Jest jednak coś, pewien bardzo drobny szczegół, który stawia mnie na niesłychanie dobrej pozycji... Mianowicie - nie wiedza, że żyje. Nikt, kompletnie nikt, kto nie powinien tej wiedzy posiąść. Nie wie imperium, nie wie ów organizacja. To bardzo duże pole do manewru, Vottag, a ja coraz bardziej przyzwyczajam się do nowego ciała... *Wlał niewielką ilość wina do ust. Zmrużył duże, czarne oczy chwytając pełnie smaku i delektując się nim.* Jednak nie sądze, aby tobie się te interesy akurat powodziły... Republika - to było co innego. Jeszcze chwila i umarłaby śmiercią naturalną, zgniłaby. Hydra, któa rozwinęła się w jej wnętrzu była nie do powstrzymania. Może i odcinali głowy, ale byli zbyt głupi, by zauwazyć, że one odrastają, ba - na każą odcięta pojawiały się dwie następne. Kiedy nastało imperium, dużo się zmieniło. To z całą pewnością nie sprzyja tak samo tobie jak i mi. Dobrze jednak, że żerujący na republice Jedi zgniją razem z nią, z tym sztucznym tworem... Oto co się dzieje z pasożytami.

Imperium to tylko kolejny twór, który zastąpił republike. Palpatine jest słabyi nie mam tu na myśli jego siły w mocy czy też w walce. Panicznie boi się śmierci, ma obsesje na punkcie zabójstwa przez zbyt potężnego ucznia, chce znaleźć sposób na kontrolowanie mocy i życia bez względu na okoliczności. Kwestia czasu, kiedy padnie ofiarą własnych pragnień. Przypomina mi trochę... Głodującego. Nagle dobrał się do ogromnej uczty, a jak wiadomo, ktoś kto głodował i przyjmie za dużą dawkę jedzenia na raz - umrze. Jakież to symboliczne... *Kolejny łyk wina wylądował w jego ustach.* Już coś zaczyna się dziać, jakieś ruchy. Moim zdaniem najwyżsi imperialni oficerowie, którzy się ostali po czystce i nadal myślą mogą się odnaleźć w tej sytuacji. Palpatine jest strasznie zaabsorbowany swymi "prywatnymi" sprawami, niezadowolenie rośnie... Vottag, wszystko to po prostu czas. *Skoncentrował wzrok na klapie w podłodze.* Bez względu na to wszystko i moje prywatne wnioski... Powinniśmy działać. Mamy ku temu okazje. Ostatnio robi się straszne zamieszanie, chaos. Trzeba z tego wszystkiego wyciągnąć możliwie najwięcej. Zresztą, nie zapominajmy - tam gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta.

*Odwrócił  kielich do góry nogami, w zamyśleniu słuchając mówiącego Vottaga. Na podłogę nie skapnęła ani kropla.* Naturalnie. Trzeba docenić siłę imperium powstałego na zgliszczach republiki - sam fakt, że istnieje to sukces dla ludzi, któzy za to odpowiadają. Otwarte wystąpienie byłoby zdaje się najgorszym, co moglibyśmy obecnie zrobić. Ale my i nasi różni "przyjaciele" jesteśmy niepozorni, nie rzucamy się w oczy. Widzisz Vottag... *Od niechcenia wyciągnął prawą dłoń. Świsnęło i obok niego znalazło się jedno z poustawianych przy ścianach krzeseł. Chwycił je za oparcie i odwrócił szybkim ruchem powodującym skrzypienie w stronę Vottaga.*...wiesz chyba jak mało kto, że trzeba szukać okazji, zdecydowanie uderzać. Nie dawać zbyt jasnych sygnałów, mylić. *Usiadł powoli na krześle, przeszywając Vottaga wzrokiem pełnym ciemności.* Imperium to przecież nie jedyny nasz problem. Chciałbym by nasza... Współpraca była kontynuowana. Jak już ustaliliśmy wcześniej - dawno się nie widzieliśmy, dużo się zmieniło. Ale generalnie założenia z pierwszej naszej konwersacji pozostają i liczę na kontynuowanie tychże właśnie naszych jakże skromnych i niegroźnych zamiarów... *Odwrócił trzymany w dłoni kielich by znów sięgnąć do niego ustami.* Swoją drogą, zanim tu przybyłem trafiłem na jednego oszołoma z podwójną osobowością. Ta znajomość była i jest dla mnie wyjątkowo... Rozczarowująca. Czuję, że powierzenie jakiegokolwiek zadania tej personie było poważnym błędem i w jego zakończenie nie wierze... *Urwał zaznaczając jednocześnie, że chciałby rozwinąc ten wątek.*