Trzy miesiące. Trzy miesiące w przestrzeni, trasy miesiące nadawania i cisza. Obrońca Jedi się nie zgłaszał. Enjo zaczynał już podejrzewać, ze płotki o statku jedi se wyssane z palca. Wklepawszy w komputer kolejne wytyczne dotyczące skoku i nadawania hutt udał się do kajuty by odbyć codzienną medytację. Komputer komputerem ale w mocy również próbował się skontaktować z jedi. Lepiej było się zdać na moc. Jak mawiał Mistrz Yoda moc przenika nas i łączy. Zamknawszy skoncentrował się i wyciszyć salon umysł. Czas i miejsce przestawaly mieć znaczenie. Była tylko moc przez która pragnął wywołać kogoś z jedi by poinformować iz czeka nie tyle na ratunek co na wytyczne powrotu do domu.

Owszem nie jednym cięgiem ale był. Był a mityczny obrońca się nie odzywał. Teraz jednak poczuł coś. Coś delikatnego jak muskanie skrzydeł motyla. Łączność w mocy. Tak delikatna, że aż niemal niewyczuwalna. Ale jednak. Hutt całkowicie wyciszyl umysł koncentrując się na owym połączeniu. Jednocześnie próbował wyczuć kto jest jego rozmówcą. Czy osoba z jasnej strony czy, uchowaj mocy ktoś z ciemnej. Gdyby była to osoba z ciemnej strony koordynaty do skoku były gotowe. Wystarczyło tylko na konsoli w kajucie wcisnąć przycisk i... szukajcie wiatru w polu, lub raczej igły w galaktyce. Oddychać wolno, równomiernie jak na ćwiczeniach. Nie spieszyć się. "Pośpiech jest wskazany przy wylapywaniu pcheł u wookie" - jak zwykle mawiać jego mentorów Mistrzyni Loona. Ona nigdy się nie spieszyla. Zapewne dlatego tak dobrze im się współpracowała.

Otworzył oczy by już nie przez pryzmat mocy a własnymi oczyma zobaczyć owy statek ratowniczy. Z pozoru wszystko było pięknie, lecz pozory lubiła mylić a Ci co dali się na nie nabrać nie za długo pożyli. Buty sprawdził czy ma przy sobie swój miecz przy okazji otaczajac ochronną barierą swoje ciało. Umysłu chronić nie musiał. Tę ochronę miał zapewnioną z urodzenia. Huttowie byli odporni na mącenie w głowie mocą. Jednak przezorny Enjo i umysł otoczył należytą ochroną. Wolał nie ryzykować. Gdyby to był wróg zamierzał grać zwykłego hutta w podróży. Dane z komputera dotyczące poszukiwania jedi skasował i przygotował się na przybycie gościa.

Sam fakt, że mając sto lat nie był kimś kogo powinno się znać pośród kręgów jedi obudził jego podejrzenia z czym krył się przed swoją rozmówczynią. Gdyby bowiem była w świątyni wiedziała by lub powinna wiedzieć kim on jest. Huttów jedi można było bowiem policzyć na palcach jednej ręki. Tak by jego rozmówczyni nie widziała wpisał koordynaty skoku w nadprzestrzeń. Skupił się jednak na rozmowie i wyczucia strony po której jego wybawczyni stała, choć miał przeczucie że nic dobrego z tego nie wyniknie.
- Zwą mnie Jabba, a Ty kim jesteś? - spytał pozornie od niechcenia koncentrując się na wyczuciu swego rozmówcy.

Hutt popatrzył na nią standardowo spod pół przymkniętych powiem.
[- No co Ty nie powiesz -] odparł z przekąsem. Co jak co ale głos hutta jest rozpoznawalny. Tym dzieniejszym było, ze nie zalapala wcześniej. Enjo jednak nie dziwił się. Miał do czynienia z kimś kto chyba nie wie kim on jest. Bardziej niepokojące były odczucia w mocy. Aura jakaś taka szara, niepewna. No to jedi ni upadły. Raczej ktoś pomiędzy a takich kiosków należy albo unikać albo łapać. Łapanie w obecnej sytuacji oglądało. Z kimś dodatkowym na pokładzie musiałby dokonać dwa razy częściej dla uzupełnienia zapasów. Nie było też pewności czy taka persona przy pierwszym postoju nie narobi kłopotów. Przeważnie tacy osobnicy zaczynają się rzucać w oczy swoim zachowaniem i wyczynami. W ostateczności zostawiła jeszcze eliminacja ale to nie byla droga jedi. Nie należało zabijac bez powodu. Enjo mogl zaryzykowac by przywrocic rozmówczynię na łono zakonu. Ale to by było tak jak by ją złapał. Same nieciekawe alternatywy. Zawsze mógł przycisnąć przycisk by umocnić się z tego miejsca. Krótki skok a po nim kilkanaście następnych. Jednak pewną ciekawość wygrała.
- Dowiem się w końcu z kim mam przyjemność, młoda damo? - spytał z niespodziewaną nawet dla siebie galanterią. Wywołało to u niego rozbawienie, którym zamaskowal inne uczucia.

Było owszem, ale trzeba było zaryzykować jak się straciło kontakt ze swoimi. Generał Ther... Hutt już grzebal w pamięci by coś skojarzyć. Zapewne jakieś wieści plotki czy zdarzenia musiały mu umknąć w pamięci  [podpowiedź mg jakie]. Sam fakt, ze ona tyle pyta już nie nastawiał optymistycznie.  Zaśmiał się.
- Spostrzegawcza jesteś, choć nie do końca. Owszem byłem uczniem mistrza Cyrrusa. Wiesz o tym a więc byłaś w zakonie. Sądzę  że opuściłaś go. Mroczną stronę w tobie wyczuwam. Ścieżka ciemnej strony niebezpieczna jest. Kto raz na jej drogę wstąpi, jego życiem zawladnie ona. - stwierdził z nutką żalu w głosie. Dziewczyna zdawała się być mądra jednak rozsądkiem musiała nie grzeszyć, skoro bawiła się z ciemną stroną. To było jak taniec na linie nad przepaścią. Łatwo było spaść, a zdolnych osób szkoda utracić. Nie było to przywiązanie hutta do dziewczyny tylko głos rozsądku. W obecnych czasach utrata choćby jednej osoby skazywala jedi na coraz to szybszą porażkę. O młodych adeptów było trudno zwłaszcza gdy republika przestała ufać Zakonowi. Enjo oddalil nieco zwoj statek ustawiając go w optymalnej pozycji do skoku. Już chciał wykład nad skok w nadprzestrzeń gdy nasunęło mi się pewne pytanie.
- Dlaczego od nas odeezłaś?  Czy ciemna stroną aż tak Cię wciągnęła? Nie żal Ci tego co zostawiłaś za sobą? Dom przyjaciele, zakon.  Teraz jesteś całkiem samą i musisz się ukrywać. Naprawdę warto było? Mój mistrz zawsze mówił ze każdą akcja powoduje reakcję. Zapewne jeszcze nie jest zbyt późno na powrót. Przemyśl to, zastanów się. - powiedziawszy to skoncentrował się by wyczuć emocje dziewczyny, jej ewentualnie wahania. Gdyby nastąpiło byłby cień szansy na przekonanie jej do powrotu do zakonu. To byłby duży sukces. Kto wie może zostałaby jego padawanem? Wtedy cierpliwie i z pokorą mógłby jej tłumaczyć jakie błędy popełniła i jak się ich ustrzec. Enjo nawet nie marzył się taki sukces. Wiedział, ze prawdopodobną ona jest szpiegiem i teraz wzywa pomocy. Należało się więc czym prędzej ewakuować. Jednak z drugiej strony warto bylo poczekać na jej odpowiedź o. Kto wie jaka będzie.

Ostatnio edytowany przez Enjo Gras (2016-02-14 09:46:34)

- Zakon istnieje dopóki, dopóty my, rycerze Jedi będziemy wierni kodeksowi. - Zaczął plomienne przemówienie cicho i spokojnie jednak w miarę kolejnych słów słychać było i czuć jego wiarę.
- Choćby jeden wierny ideom zakonu pozostał zakon będzie istniał. Smuci mnie więc twoja niewiara. Niewiele w tych szalonych czasach przetrwało w tobie nadzieję i wiary w opatrzność mocy. Nie dziwi mnie to, jednak ja będę wierzył, bo co innego niż wiara na lepsze jutro nam pozostala? Zbratanie się z wrogiem? Odejście od zakonu? Wiara jest tym czego nam trzeba. -  skończył swą przemowę i uspokoił się nieco. Ona zapewne nie podzieliła jego optymizmu i nie pojmowala punktu widzenia. Może jednak se się tą przemowę przekonać ze warto wierzyć i być wiernym zaszczepionym im przez mistrzom ideałom. Po chwili dłuższego nMyslu spytał wprost.
- Masz kontakt z generałem Theronem? Poszukuję bowiem statku na którym podróżują ostatni jedi. - Nie bardzo jej ufal ale zaryzykować nie zaszkodziło zwłaszcza kiedy mógł wrócić do domu.