Kontynuacja wątku z tego Tematu

Issa Maya napisał:

Młoda chciała jakoś pomóc, ale co tak naprawdę mogły zrobić? Przecież mieczami nie rozwalą wrogich myśliwców, także musiały czekać i liczyć że Ci sobie poradzą. Sama Issa się denerwowała, że nie mogła nic zrobić... cholera jasna, tutaj się odzywała ta nić małej paranoi. Kim Ci byli tak naprawdę? Czy jeśli się wyjawią, to czy czasem ich nie sprzedadzą? Cholera wiedziała, na jaką grupę trafiły. Słuchała wystrzałów, odczuwała każdą turbulencję, zmianę kierunku lotu... była na łasce pilotów, którzy starali ocalić własną skórę, nie wiedząc o gościach na frachtowców. W momencie trafienia w bok poczuła kolejne nieprzyjemne uczucie, ktoś zginął... Nie miała czasu, czuła że spadają i nie będzie to miłe lądowanie, dlatego musiała jakoś złagodzić zderzenie z ziemią. Dlatego na siebie oraz na swoją podopieczną nałożyła barierę mocy by złagodzić upadek, ale jeśli była w stanie to próbowała nią również resztę mando osłonić, by mieli większe szanse na przeżycie.

Siła, z jaką uderzyli o powierzchnię była bardzo duża i gdyby Issa nie ochroniła siebie i swojej padawanki barierą Mocy, obie prawdopodobnie by zginęły, czy to od wstrząsu czy też od zgniecenia kadłuba. Ochronna bańka pochłonęła część najgorszych wstrząsów i utrzymała je we względnie stabilnej pozycji, jednak Ceri miała pecha i jej ciało niefortunnie się przekrzywiło, co doprowadziło do złamania jej lewej nogi. Wrzasnęła głośno z bólu, wpadając na Issę, która straciła na chwilę koncentrację i otaczająca ich metalowa klatka skurczyła się nagle. Na szczęście frachtowiec w końcu się zatrzymał. Nie wybuchnął, nie podpalił się... obie uciekinierki przeżyły, jednak musiały się jakimś cudem wydostać z tej pułapki. Padawanka Issy zawodziła cicho, gdyż ból w nodze był bardzo duży.

Ładownia w której znajdował się schowek była wyładowana przeróżnymi skrzyniami, które w chwili uderzenia przemieściły się, blokując im drogę wyjścia. Skrzynie były ciężkie i Issa musiała mocno się wysilić, by przesunąć je na tyle, by móc wyjść. Była już osłabiona tworzeniem tej bariery, teraz zaś była wyczerpana. Na szczęście udało jej się uchylić drzwiczki na tyle, że wraz z Ceri przecisnęły się przez nie.
Ładownia do której weszły była w kompletnej ruinie. Wszędzie leżały rozwalone skrzynie i beczki, jednej ściany frachtowca nie było, musiała odpaść gdy w cos przywalili. Przez ten szeroki i postrzępiony otwór można było wyjść, choć nie było to łatwe dla wyczerpanej Issy i rannej Gizki.
Wychodząc z pojazdu ich oczom ukazała się rozległa, trawiasta równina, miejscami pokryta drzewami, a gdzieś tam w tle majaczyła gęsta linia drzew, zapewne las.
Po oddaleniu się od wraku Issa mogła zobaczyć w jakim stanie był frachtowiec. I niestety nie wyglądało to dobrze. Dolna część kadłuba wygięła się od uderzenia, bok był zdarty, w kilku miejscach widać było ślady po trafieniach. Za nim widać było długie koryto w ziemi, które wyryli awaryjnie "lądując". W kilku miejscach leżały uwolnione skrzynie, porozrzucane siłą grawitacji.
Na pierwszy rzut oka wydawało się, że nikt nie mógłby tego przeżyć, jednak Issa wyczuła słabą iskierkę życia przy jedynym ocalałym działku.

Stanowisko obsługi działka miało całkiem fajny, żyroskopowy fotel, który kręcił się w różne strony, by zapewnić możliwie najlepszy kat do strzału. I to ocaliło życie temu Mandalorianinowi, który siedział w wygodnym fotelu, przypięty pasami. Konstrukcja siedziska zamortyzowała część siły uderzenia, jednak szarpnięcie o pasy było tak silne, że jego serce zaczęło pracować bardzo nieregularnie.
Niestety ale meżczyzna stracił przytomność w wyniku wypadku i Issa musiała go jakoś wyciągnąć z wraku, co nie było wcale takie proste i przyjemne. Gdy w końcu jej się to udało, to padła na ziemię wykończona, zaś jej padawanka próbowała usiąść na trawie, dzielnie walcząc z bólem.
I jakby tego było mało, serce Mando przestało w końcu pracować i rozbitek zaczął umierać.

Wyczerpana Issa musiała zmagać się ze swoim zmęczeniem podczas reanimacji nieprzytomnego Manco. Początkowo nie wydawało się to ciężkie, uciśnięcia i wdechy, uciśnięcia i wdechy. Ale po minucie samotnej walki ból mięśni i lekkie zawroty głowy dawały jej znać, że dłużej nie pociągnie. Jeszcze minuta i sama będzie potrzebować pomocy.
Gdy już ręce zaczęły odmawiać jej posłuszeństwa Mando złapał oddech i się przebudził gwałtownie. Kaszlał, wiercił się, jęczał, starając się uspokoić i odetchnąć do porządku. W końcu spojrzał w górę i zobaczył coś, czego się nie spodziewał. Niebo? Jednak przeżył! Ale jak? Kto go wyciągnął z wraku? W jego głowie trwała gonitwa myśli, gdy spróbował się przekręcić i wstać. I wtedy dostrzegł Issę.
- Co do chuja? Kim jesteś?
Wycharczał niewyraźnie. Był poobijany, osłabiony, w dodatku czuł, że chyba złamał żebro w czasie tej reanimacji. A raczej jego wybawicielka mu je złamała.

Łatwo powiedzieć, że jest się przyjacielem i by się nie ruszał, gdy się nie wiedziało w jaką kabałę się wpadło. Mando spróbował wstać na równe nogi.
- Eee... dzięki ale aaa... fierfek... musimy wiać. Straż Śmierci na nas napadła i... shabla... co z resztą?
Spojrzał na frachtowiec, którym lecieli. Nie wyglądał dobrze. Kokpit wyglądał na ciężko uszkodzony lub nawet zniszczony, a drugie działko rozwalili jeszcze w trakcie lotu. Przyszło mu do głowy, że był jedynym ocalałym. Jednak co tu robiła ta kobieta, która go uratowała? Spojrzał na nią, potem na dziewczynę kilka metrów dalej i zaświtała mu dziwna myśl. W pobliżu nie widział speedera, jej łachmany przywodziły na myśl żebraczki a nie lokalnych farmerów.
- Kim jesteście i jak się tu znalazłyś...
Urwał nagle. Wyprężył się (krzywiąc się przy tym z bólu) i nasłuchiwał.
- Grrr... ani chwili spokoju. Wstawać, musimy aaa... fierfek wiać! Słyszę myśliwce, to na pewno Straż po nasz transport!
Spróbował poderwać Issę z ziemi. Był tak jak ona poobijany, choć siły zachował. Ból potrafił ignorować, choć dokuczał mu strasznie. Ale teraz musieli się ukryć. Tylko gdzie? Szybko się rozejrzał i dostrzegł niedaleko kępę drzew.
- Ruchy! Do drzew!

- Niech to szlag
Zaklnął w Mando'a patrząc na kokpit. Tak, ci piloci byli jego przyjaciółmi, ale nie było teraz czasu na opłakiwani ich śmierci. Mieli może minutę nim dotrą tu myśliwce. Jeśli ich dostrzegą to może się zrobić gorąco.
Mandalorianin kuśtykając lekko dołączył do Issy i bezceremonialnie poderwał małą na nogi.
- Oprzyj się na mnie i w nogi
Mruknął do dziewczynki, Ceri, i wspólnie zaczęli zmierzać do grupki gęstych drzew. Dźwięk wydawany przez myśliwce go prześladował, ale mieli jeszcze tylko kilka metrów. Kilkanaście kroków... uda im się.. Już prawie... prawie...
W ostatniej chwili wpadli miedzy drzewa, akurat w momencie gdy myśliwce pojawiły się na nieboskłonie i przemknęły nad wrakiem frachtowca. Po kilku długich sekundach zaczęły kołować, by znaleźć odpowiednie miejsce do lądowania.
- Frachtowiec, tak? uff... pasażerki na... gapę?
Wysapał mężczyzna, z trudem łapiąc oddech. Miał wrażenie jakby serce miało mu za chwilę wyskoczyć z piersi a złamane lub pęknięte żebro dokuczało dwa razy bardziej.
- Keldab...
Przedstawił się a potem ukryty za drzewami spojrzał, jak z dwóch wielkich myśliwców Kom'rk wychodzą osobnicy w charakterystycznych pancerzach Straży Śmierci.

- Aha
Skwitował krótko jej wyjaśnienia. Teraz nie miał głowy do tego by zajmować się pasażerkami na gapę. Nie chciał jej póki co mówić, że prawdopodobnie trafiła z deszczu pod rynnę, bo Mandalore w tej chwili nie należało do szczególnie bezpiecznych i spokojnych miejsc.
Mando obserwował jak Straż Śmierci powoli wynosi skrzynie z ich frachtowca. I wtedy sobie przypomniał o komunikatorze. Szybko zaczął grzebać po kieszeniach spodni, aż w końcu znalazł małe i niepozorne urządzenie, ale mogło im uratować teraz życie. No i transport.
Szybko wpisał ciąg liczb i nawiązał połączenie. Nikt nie odbierał i miał nadzieję, że jednak nie uszkodził sobie komunikatora. W końcu pojawił się sygnał. Jego urządzenie nie posiadało holowyświetlacza, przekazywało tylko dźwięk.
- Keldab? No w końcu, gdzie się do cholery podzie...
- Cicho! Słuchaj mnie. Namierzcie moją pozycję, Straż Śmierci nas zestrzeliła, pozostali nie żyją. Ukryłem się i obserwuję jak okradają nas z zapasów.
- A to skurwiele. Już namierzam. Siła?
- Dwa Kom'rki i chyba 20 ludzi. Może więcej, bo nie widzę.
- Już kogoś wysyłam. Trzymaj się.
Keldab schował komunikator do kieszeni. Całą rozmowę odbyli w mando'a więc Issa raczej nie wiedziała o czym dyskutowali. Nie przestawał obserwować wrogiej grupy przed nimi, nie czując się tu bezpiecznie, bez broni i pancerza.
- Zajmij się swoją córką.
Zwrócił się nagle do Issy, nie podejrzewając że rozmawia z jedi i jej padawanką.