Przez prawie godzinę Rafael nie był niepokojony przez nikogo, więc mógł sobie ćwiczyć do woli. Cała sala należała do niego i mógł robić co tylko chciał. W końcu jednak ktoś się w niej pojawił. A raczej dwójka ktosiów.
- Saaaaazed! Musisz coś wiedzieć! Gdzie jest Serra?
- Nie wiem, na prawdę! Słyszałem tylko, że udaje się... gdzieś...
- Ty wiesz gdzie! Mów!
- Oj ty mało zrzędo. Przestaniesz wreszcie?
- Nie!
Głosy należały do starszego chłopaka, Sazeda, który również był padawanem, nieco starszym od Rafaela. Drugi głos zdecydowanie należał do jedynej dziewczynki na pokładzie, Clariel. Oboje bardzo się ze sobą zaprzyjaźnili w czasie przeżywania wspólnych przygód, wiec gdy mieli chwilę wolną to zwykle spędzali czas razem.
- Ehh... niech będzie. Podobno leci szukać Cho'dy ale ciiii...
- Ja też chce! Czemu nie mogę?!
- Bo to niebezpieczne. A teraz zamknij się nim ktoś nas usły... za późno. Cześć!
Przed tym głośnym i niezbyt entuzjastycznym cześć nastąpiło ściszenie głosu, tak by tylko młoda adeptka go usłyszała. I nagle w sali zrobiło się nieco tłoczniej.

Imię Cho'dy przewijało się co jakiś czas przez rozmowy różnych osób związanych w jakiś sposób z jedi. Rafael nigdy go nie poznał, ale z pewnością to i owo o nim już usłyszał. Ostatnimi czasy najczęściej wspominało się o to, że gdzieś on zaginął i nikt nie wiedział, gdzie on się podziewa.
Na pytanie Rafaela o powód wizyty odpowiedziała szybko Clariel.
- No jak to co? Poćwiczyć przyszliśmy!
Sazed uśmiechnął się nieco kpiąco. Był młodym, postawnym chłopakiem, tylko nieco starszym od Rafaela i zdecydowanie mniej urodziwym. Raczej przeciętnej urody, gładko ogolony, z prostymi, krótkimi włosami.
- Chodź Clariel. co chcesz poćwiczyć?
- No to otwieranie zamków... mówiłam ci! Nie idzie mi to a Serra nalegała.
- Ehh... no dobra
Mruknął niezbyt entuzjastycznie Sazed. Sam chętnie poćwiczyłby szermierkę, jednak młoda adeptka znała póki co tylko podstawy Shii-cho a to trochę za mało. Dwójka młodych jedi udała się na prawą stronę sali, by wybrać dla młodej małą plastalową skrzynkę z tradycyjnym zamkiem.

Fakt, Sazed nie był aż tak zachwycony zabawą w otwieranie zamku, jednak obiecał on Clariel pomoc poza zajęciami, by mogła nadrobić tą zaległość. Nieźle radziła sobie z siłową telekinezą, jednak zadania wymagające subtelności i skupienia przychodziły jej z trudem. Mieli już siadać do ćwiczeń, gdy odezwał się Rafael. Dosyć niefortunnie trzeba dodać.
- Chłopcze?!
Zapytał ostro. Był starszy od niego o co najmniej rok a ten zwracał się do niego jak do dziecka. Clariel szybko zorientowała się co się święci więc chwyciła Sazeda za rękę i pociągnęła.
- Obiecałeś MI pomóc!
Ciągnęła go by ten nie wdał się w głupią potyczkę.

Sazed skrzywił się ponownie słysząc o tym szanownym paniczu. Rafael miał kij od szczotki wciśnięty w tyłek czy jak? Bo wypowiadał się dosyć sztywno. Nie zdążył jednak skomentować w jakikolwiek sposób, gdyż wyprzedziła go Clariel.
- Pierdolisz jak potrzaskany, gościu!
- Clar!
- Co?
- Spędzasz za dużo czasu z Rashem! Powiem mu to. I Leri!
- Oj Saaaazed!
- Nie Sazeduj mi tu. Przeproś a potem siadaj na tyłku i skup się.
- Przepraszam...
Ocalała grupka adeptów spędzała sporo czasu z żołnierzami i klonami, w wyniku czego przyjmowali oni część z ich zachowań czy odzywek. A dzieciom nie trzeba było wiele, by skopiować co ciekawsze wypowiedzi dorosłych. Clariel akurat ten tekst się spodobał a chciała po prostu poinformować Rafaela, że zachowywał się zbyt sztywno. W Zakonie to było normą, ale on przepadł, podobnie jak Świątynia. Trzeba więc wtopić się w tłum, wyluzować.
Sazed i Clariel zajęli się swoimi ćwiczeniami, trenując wykorzystanie Moc w bardziej precyzyjnych zadaniach i zejdzie im na tym trochę czasu. Dopiero po godzinie i pierwszym sukcesie dziewczynki Sazed będzie miał czas na inne zajęcia.

Gdyby Sazed nie był pochłonięty sprzeczką z Clariel to by pewnie zaliczył tzw. "facepalma", bo najwyraźniej Rafael nie załapał jednej ważnej rzeczy. Nikt już nie mówi tak jak on, posługując się wyszukanym słownictwem. Powinien mówić jak na osobę w jego wieku przystało, czyli "spoko, nic się nie stało, niezłe słownictwo". Nic dziwnego, że zwrócił na siebie uwagę Inkwizycji. Sam ubiór nie wystarczał by wtopić się w tłum.
Dwójka uczniów Leri ćwiczyła sobie spokojnie w kącie, nie zwracając uwagi na poczynania Rafaela, który ćwiczył właśnie odbijanie pocisków przy  miecza.
Zdalniaki latały wokół niego według zaprogramowanych wzorców, starając się oddawać możliwie jak najbardziej przypadkowe strzały. Obrona przed dwoma urządzeniami nie sprawiała większego problemu Rafaelowi.

Sesja przerwana z powodu nieobecności gracza

Taak niczego nie rozumieli i wszystko pomylili pomyślała z irytacją na słowa generała jednak schowała wszystko za maską spokoju. Lubiła kiedy się cos działo. Dłuższe chwile spokoju ją nużyły i nudziły. Była człowiekiem czynu nie politykowania czy bezsensownego siedzenia na tyłku. Przyjęła pochwałę i kolejne informacje kiwając głową poczym pożegnała się i poszła do sali treningowej, gdzie miała zamiar trochę poćwiczyć. Gdy weszła do sali treningowej zobaczyła jak kilka osób trenuje. Dostrzegła wśród nich Rafaela, którego poznała podczas nieprzyjemności spotkania z inkwizycją. Rozglądnęła się za miejscem poczym podeszła do półki i położyła na niej miecz.
-to czyli co? - zapytała po czym pomyślała chwilę - owszem, jak można odbić atak mocy wymierzony w ciebie np. krzyk? - chciała podszlifować swoją obronę by przy następnym starciu z inkwizytorką wygrać i zemścić się na niej. Wiedziała że była w tym słaba co dało jej się we znaki podczas pojedynku z inkwizytorką.

Skupiła się na blokadzie za pomocą mocy wizualizując sobie tarczę. Spokój = tarcza przeleciało jej przez głowę. Skoncentrowała się na szczegółach wizualizowanej tarczy - energetyczna, złota, lustrzana, itp... odpychając tym samym atak Quinlana. W normalnych warunkach to było proste, lecz podczas walki z wkurzającą inkwizytorką znacznie utrudnione. Tym samym zauważyła swój błąd, który popełniła już na początku walki i który kosztował ją porażkę. Nie utrzymawszy spokoju odsłoniła się co wykorzystała inkwizytorka. Nie chciała go popełnić po raz kolejny dlatego też rzekła:
-no dobrze może podniesiemy trochę poprzeczkę do warunków walki?

Ostatnio edytowany przez Devia (2016-01-17 16:55:29)

-dzięki, ale myślałam że to ty będziesz mnie atakował - rzekła sięgając ku mocy by postawić bariery ochronne i stając w pozie obronnej. Swoją drogą była ciekawa jak bardzo dobry jest w te klocki. Nie pamięta kiedy czuła się tak spokojna jak teraz gdy udało jej się na Mustafar pozbyć pokładów frustracji i gniewu gromadzonych przez te wszystkie lata.