*Rampa opadła z cichym sykiem na skute lodem podłoże. Gdy śnieżny obłok rozpłynął się, z środka niemalże "wypłynęła" - bo takie wrażenie mogły sprawiać rozwiane na wietrze szaty - postać okryta czernią. Ciężkie, obite metalem buty opadły na śnieg, niemal się w nim zatapiając. Oblicze sitha okrywał kaptur, chroniąc je od wiatru, dłonie były zaś osłonięte grubymi, skórzanymi rękawicami. Szata była tak skonstruowana, by wytrzymywać surową chłostę wiatru, w końcu była wykonana z wytrzymałego materiału. Chłód uderzył w Nemedisa nieustępliwie, ale on się nie ugiął. Zawsze doskwierał mu gorąc, jednak zimno zdawało się być przyjazne. Czuł w mocy bardzo wyraźnie przeszłość napiętnowaną ciemną stroną mocy - oto w końcu osiągnął cel podróży. Pradawna stolica imperium sithów. Miejsce, które było legendą. Nareszcie...

Szaleństwo wewnętrznego kompasu przyjął ze zrozumieniem, jakby szacunkiem względem tej wielkiej, wspaniałej tajemnicy. Teraz, stojąc na powierzchni planety, odczuwał jej potęgę ze zdwojoną siłą. Niemal zachłysnął się aurą mroku, jakby to był dawno oczekiwany łyk wody. Przeszedł parę kroków, w umyśle zaznaczając miejsce lądowania. Na pustkowiach wszystko wyglądało tak samo, więc bardzo ważnym było choćby przez moc zaznaczyć to miejsce - statek mógł przydać się w dowolnym momencie. Ale teraz Nemedis całą uwagę skupił na tym, co było najważniejsze. Rozwinął niewielki skrawek papieru, który był pokryty napisami w języku Sithów. Zaczął je uważnie studiować, jeszcze raz porównując różne zwroty. Przeglądał notatki i wycinki ze zwojów. Musiał obrać kierunek.*

*Wsłuchał się w moc, choć czuł bardzo wyraźne wibracje i wahania. Nie potrafił już jednoznacznie określić, gdzie może się znajdować to, czego szukał - wszystko się rozmyło. Umknęło w ciemności. Spojrzał nagle w dół, pod nogi. Spotkanie ciężkiego, obitego metalem buta i kamiennego, zatopionego w śniegu wierzchołka drogowskazu wywołało nieprzyjemny, głośny trzask. Zwinął wyblakłe fragmenty zwojów i notatek, chowając je pod szatą. Mimo, że zastanawiał się nad nimi tylko chwilę, już były pokryte niewielką warstwą śniegu. Zamarł na chwilę, pochylając się nad znaleziskiem. Uznał, że będzie musiał przynajmniej spróbować odczytać wskazówkę. Nie warto zaprzepaścić takiej szansy, kiedy każda informacja jest na wagę złota. Korzystając z mocy, począł ostrożnie, bardzo powoli próbować unieść słup. Jeśli wystawała jego góra, była szansa, że ten da się podnieść w pionie, jeśli jednak będzie twardo trwał w miejscu, pozostanie zdać się na ryzyko samodzielnego określenia kierunku.*

*Ścisnął dłonie, widząc, że kolumna twardo trzyma się na miejscu. Szybko uznał, że wykorzystanie większej siły zdałoby się na nic. Zniszczenie wskazówki byłoby niepożądane. Wyciągnął rękojeść miecza świetlnego. Zalśniła silna, ciemna czerwień. Ostrożnie zanurzył ostrze w śniegu, powoli przesuwając je wokół wystającego wierzchołka. Liczył, że okolica zacznie topnieć, ukazując kolejne centymetry słupa. Wtedy usunięcie śniegu stałoby się łatwiejsze. Trzymał się w bezpieczniej odległości, w razie gdyby chciał się oderwać pokaźniejszy płat lodowej papki. Gdy tylko powierzchnia została zbita, zaczął sobie pomagać mocą, wytrwale odgarniając topniejący śnieg i wodę, która niedługo potem zamarznie gdzieś dalej. Przy użyciu miecza i mocy, ostrożnie oczyszczał okolice wokół pierwszej wskazówki.*

*Wyciągnął dłoń, by dotknąć wierzchołka kolumny. Ciepło bijące od słupa było niezwykle intrygujące. Przeczytał z uwagą słowa wyryte na symbolu holocronu. Ich treść można było zrozumieć na różne sposoby, ale teraz, mając tak niewiele informacji, postanowił zastosować je dosłownie. To, czy słusznie, zostanie zweryfikowane już niebawem. Sprawdził, skąd wiatr wieje najmocniej. Jeśli się nie zmieniał, wskazówka była trafna - na takich pustkowiach nie zdarza się to często. W takim wypadku pozostało ruszyć w dalszą drogę, zostawiając za sobą kolumnę i statek.*

*W istocie - wędrówka nie była łatwa. Śnieg siekł nieustępliwie. Nemedis posiłkował się mocą, by móc utrzymywać stałe tempo, jednak warunki były trudne. Po pewnym czasie dolny kraniec szaty zaczął poddawać się wilgoci, ale sith parł zdecydowanie na przód, korzystając z zalety, jaką była jego nienaturalna wysokość. Długie kończyny były w stanie sprostać przeciwnościom.
I wtedy na horyzoncie zamajaczyła sylwetka kolumny. Przystanął, rozważając, czy powinien skierować się ku niej. Z jednej strony, pierwsza wskazówka wytyczyła kierunek, ale z drugiej - były szansa poznania kolejnej ważnej informacji. Nemedis postanowił ruszyć w stronę słupa - ostatecznie zawsze mógł powrócić na wcześniejszy szlak.*

*Przymknął oczy, kiedy rozległ się huk. Wciągnął nozdrzami mroźne powietrze. Siła żywiołu - czy też mrocznej mocy - zrobiła na nim wrażenie, ale czuł też wyraźne niebezpieczeństwo. W promieniu wielu kilometrów jedyną widzialną rzeczą był słup, więc najrozsądniej było skierować się w jego stronę, tak szybko, jak pozwalały na to utrudnienia związane z pogodą. Liczył, że ewentualna wskazówka, jaka mogła znajdować się na kolumnie, będzie pomocna. Na takim pustkowiu próżno było szukać schronienia, a chłód nie oszczędzał nikogo.*

*Obszedł kolumnę wolno, odczytując wyryte na niej hasła. Dotknął ją, przymykając oczy. Spróbował znaleźć odpowiedź w mocy. Szeptał krótkie i syczące słowa w języku Sithów, jakby licząc, że otrzyma odpowiedź. Szukał funkcji, przeznaczenia tego przedmiotu. Dlaczego stoisz na mojej drodze? - zdawał się pytać, wnikając w moc. Umysł miał skoncentrowany.* Idź pod wiatr... *Zacytował słowa wyryte na poprzednim słupie. Spojrzał na kolumnę, ciągle trzymając dłoń na jej powierzchni, jakby próbując cokolwiek z niej wydobyć. Obchodził się z nią niemal jak z żywą istotą. Jakby miała własną wolę. Niebo zawisło nad nim niepokojąco - musiał się pośpieszyć. Wśród bezkresu pustkowia było coraz mniej bezpiecznie.*