*Niewątpliwie, ale Nemedis pamiętał, w którą stronę szedł. Przyjrzał się śladom. Nie spodziewał się spotkać tych stworzeń tak dużo. Widocznie jakiś gatunek wyewoluował, przystosował się do życia na tak nieprzystępnej planecie. Odszedł na parę kroków. Jakkolwiek się te istoty nazywały, czuł wyraźnie, że jest ich wiele w okolicy.*

*W pierwszej chwili był nieco zaskoczony, zawieszając nogę w powietrzu, ale odpowiedź na ewentualne pytania była oczywista. To całe futro, które posiadały zwierzęta, musiało stanowić wspaniały materiał na kamuflaż, zresztą - całe były białe. Wystarczyło, żeby śnieg je trochę przysypał. Nemedis podniósł dłoń w stronę nadepniętego osobnika, jakby chciał przeprosić za bycie hultajem, ale ostatecznie musiał ruszyć w dalszą drogę. Starał się unikać tych stworzeń. Przy użyciu mocy powinno być możliwe przejście jakiegoś dystansu tak, by żadnego nie podeptać.*

*Odwrócił się, by na nie spojrzeć. Ciekawie - pomyślał. Ale nie miał zamiaru ich przeganiać. Ruszył w dalszą drogę, pozwalając, by parę stworzeń podążało za nim. Nie przeszkadzały mu, a i tak były praktycznie niewidoczne, zresztą... Wcale się nie krył, bo i przed kim? Wytrwale kroczył obraną wcześniej ścieżką.*

*Kiedy zaczęło się łapanie za pelerynę, Nemedis musiał jakoś zareagować, bo to ani przyjemne, ani praktyczne. Odwróciwszy się, odepchnął najbliższe zwierzę mocą na parę metrów. Nie za mocno, ale tak, żeby poczuło, że zbliżać się za bardzo nie może - taki sygnał bazujący na instynkcie samozachowawczym. Nie chciał się tych zwierząt pozbywać, jego umysł zaprzątały znacznie bardziej skomplikowane sprawy. Ruszył więc z powrotem w drogę.*

*W powietrzu świsnął czerwony miecz świetlny. Zanim pierwsze zwierzę na dobre okręciło się wokół jego nogi, prawdopodobnie już było martwe. Nemedis nie mógł wiedzieć w prawdzie, czy te istoty noszą w sobie wiele krwi, ale jeśli tak, przepołowione na pół stworzenie musiało trysnąć nią na wszystkie strony, nawet pomimo tego, że ostrze niszczy tkankę. Biorąc pod uwagę budowę ciała tych zwierząt, miecz powinien przejść przezeń jak przez masło. Ale Sith nie zamierzał na tym poprzestawać. Błędem było pozwolić im za sobą podążać, teraz musiał tracić czas. Pewnie trzymając w dłoniach rękojeść miecza, ciął klingą następne zwierzę. Celował w okolicy tego, co prawdopodobnie było szyją, by uwolnić głowę stworzenia od ciała. Jako, że te istoty miały zbyt małe pazury i szczęki, by mu zaszkodzić nawet w grupie, ciął i kroił równo. Nie przestawał tak długo, aż nie zostało wokół niego żadne zwierzę albo wszystkie nie uciekły. Nawet nie martwił się finezją. Po prostu pozbawiał metodycznie, mechanicznie życia, jak rzeźnik. Nie sądził, by zwierzątka mogły stawić opór ostrzu miecza świetlnego. Jeśli tylko mu się powiodło, już niebawem śnieg zasłany był truchłami.*

*Zaraz też miecz poleciał dalej, tnąc tu i ówdzie stworzenia pod śniegiem. Kierowany mocą, wyrzucony przed siebie, tam gdzie trafił, tam pozbawił życia - przynajmniej częściowo. Nemedis odwrócił się i ruszył w dalszą drogę, chowając rękojeść, gdy już stworzonka były poza jego zasięgiem. Być może zyskał sobie chwilę spokoju. Następnym razem od razu zabije każdą taką gąsieniczkę, jeśli się do niego zbliży. Nie mógł ryzykować cennego czasu, a przecież burza mogła powrócić w każdej chwili.*

*Nemedis ruszył w dalszą drogą, zostawiając zwierzątka za sobą. Podjął wędrówkę na nowo, bo było to jedyne, co mógł w tej sytuacji zrobić, a że chciał zdążyć przed pogorszeniem pogody, narzucił sobie dość wymagające tempo. I szedł, wprost w bezkres pustki.*