*Jeśli tylko na takie pojemniki natrafił, postanowił zabrać ze sobą te co bardziej napełnione energią kryształy, bowiem nigdy nie było wiadomo, ile energii trzeba będzie wykorzystać w przyszłości, prym jednak wiódł ten najsilniejszy, dopiero co zabrany ze szczytu wieży. Gdy ów działanie dobiegło końca, dla Nemedisa nie zostało za wiele do zrobienia, jeśli chodzi o wnętrze słupa. Znalazłszy się powtórnie u góry, wyjrzał na zewnątrz. Miał nadzieję, że pogoda nie pogorszyła się na tyle, by nie mógł kontynuować wędrówki.*

*Nemedis od zawsze podziwiał siłę żywiołu, jaka objawiała się przez burzę czy ciężki deszcz. Paradoksalnie, uspokajało go to, nie mógł jednak bagatelizować tak wielkiej siły - musiał przeczekać nawałnicę wewnątrz wieży. Zawrócił więc. Znalazł sobie wolny kawałek podłogi, na której usiadł, rozpoczynając medytację. W takim miejscu zagłębianie się w moc było niesamowitym przeżyciem - wszystko było znacznie bardziej, intensywniej odczuwalne. Sith potrzebował zebrać siły, a teraz nadarzała się okazja, tak więc począł rozmawiać z mrokiem, licząc, że kiedy skończy, nawałnica złagodnieje.*

*Wszystko co czyniła aura planety, odbierał ze zrozumieniem i szacunkiem, więc i to odrzucenie od siły drzemiącej w jej mroku zaakceptował bez słowa, jak gdyby tak właśnie miało być. Utrzymywał medytację na płytkim poziomie - jak sen, w który się zapada, będąc w niepewnym otoczeniu. Musiał po prostu przeczekać nawałnicę.*

*Kiedy wyszedł z medytacji, wstał, prostując się. Dla niego taki ból to tyle co nic, w ciągu swojego życia spędził przecież bardzo wiele godzin na zagłębianiu się w mocy. Ciszę przyjął z ulgą - wyglądało na to, że żywioł osłabł, a to z kolei znaczyło, że mógł ruszyć w dalszą podróż. Wyszedł na zewnątrz, sprawdzając, czy tym razem pogoda pozwoli na wędrówkę.*

*No tak, można było się tego spodziewać. Jest burza - trzeba przeczekać. Nie ma burzy - nie da się wyjść. Nemedis wciągnął ze świstem powietrze, oglądając wysięgniki, obecnie opuszczone. Może gdyby spróbował wcześniej, jakiś czas przed końcem burzy, to by się udało. Był jednak uziemiony, a że wcześniej przetrząsnął praktycznie całe oba poziomy, nie przychodziło mu na myśl, co by mógł jeszcze zrobić. Zaczął zastanawiać się, czy gdyby użył błyskawic mocy, urządzenie zadziałałoby jak przy naturalnej burzy. Nie widział innego wyjścia z wieży, niż to, którym się tu dostał. Sprawdził jeszcze trwałość muru, z jakiego składał się budynek. Może przy użyciu mocy udałoby się utworzyć jakieś przejście.*

*Cóż, nie szkodziło próbować. Pierw Nemedis zaczął delikatnie wysyłać w stronę dachu impulsy elektryczne, po to tylko, by sprawdzić, czy spotka się to z jakąś reakcją. Później wypróbował koncepcję wykorzystania mocy do siłowego zmuszenia wysięgników do pracy. Jeśli to nie pomogło - zaczął jeszcze raz przeszukiwać oba pomieszczenia, w nadziei na trafienie na jakiś mechanizm, który mógłby pobudzić urządzenie do życia. Być może kryształy będą miały jakieś zastosowanie. Tak czy siak - póki co wytrwale, cierpliwie próbował. Nie chciał stracić tak cennego czasu do momentu, w którym nadejdzie kolejna burza. A i w takim wypadku - choć nie wiadomo, czy prędko by nadeszła - musiałby podjąć pewne ryzyko, związane z opuszczeniem schronienia.*

*Porzucił więc ten sposób, skoro był nieskuteczny. Zostawił dach w spokoju, póki co nie męcząc go mocą. Przeszedł się po pomieszczeniu, szukając czegokolwiek, co mogłoby pomóc. Spróbował jeszcze, przy użyciu mocy, usunąć kryształ, który wcześniej ładował się u góry, ale chyba zrobił to bardziej z potrzeby próby, niż z uzasadnionego przeświadczenia, że to może coś zmienić. Żeby nie być bezczynnym, testował różne kombinacje - umieszczał w polu ładowania bardziej naładowany kryształ, zostawiał pusty. Sprawdzał, czy ma to jakikolwiek wpływ na mechanizm. W końcu zszedł na dół, przeszukując pomieszczenie. Jeszcze raz, bardzo uważnie obejrzał zwłoki niewolnika Massasi, przeglądał kryształy, wiszące pod ścianami. Po prostu działał, choć kończyły mu się pomysły.*

*No cóż, podejrzewał, że tak będzie. To co robił, chroniło go po prostu od bezczynności. Nemedisa wyprowadzał z równowagi brak kontroli, więc nie potrafił biernie oczekiwać. Po dwóch godzinach rozległo się stukanie. Sith spojrzał w górę, na dach z poskręcanymi od mocy wysięgnikami. Nie odezwał się, po prostu patrzył.*