-Dowódca tej jednostki. Więcej powiedzieć nie mogę, pewnie i tak się dowiesz.
*Odpowiedzi tylko takiej w tej materii od profesora się mógł doczekać. Może ten by mu powiedział gdyby tylko wiedział czemu dzieciak jest na statku. Bo w dobrą wolę korporacji jakoś powątpiewał i jej chęć by jakichś obcych z diabli wiedzą skąd brać na pokład tylko dlatego, że wyglądają jak by ich czołg potrącił.*
- A tak w ogóle to skąd żeś się na tym statku wziął? I co Cię tak urządziło, he?

*Może imperium i wszędzie jest, ale z pewnością już wszelkie istniejące dane na temat dzieciaka firma sprawdziła. Jak by był szpiegiem Imperium to by pewnie już był wystrzelony dawno w próżnię lub właśnie odpowiednio przygotowany do przesłuchania. A tak, miał przyjemność zaznać tej lepszej strony korporacji. Humanitarnej.*
- Mhmmm....
*Mruknął wysłuchując opowieści chłopaczyny. Gdy ten skończył, po chwili odezwał się nawiązując do wypowiedzi Hana*
- To jak mniemam miałeś przyjemność zirytować nasz pokładowy czołg. Nic innego mi nie pasuje do Twojego opisu.

*Prawdopodobnie by profesora i tak poznał. Choć on sam raczej wyjątkowo niechętnie, jeśli w ogóle, by asystował przy ewentualnym przesłuchaniu. Tego kogo się przesłuchuje należy utrzymać przy życiu tak długo by wszystko wyśpiewał.*
- Nie znam się na maszynach. Tylko jednego durnia musiałem leczyć po tym jak dostał w łeb działem tego droida.
*Zaśmiał się cicho i dłonią zakrył usta,a jakże, ziewając. Odruch. Psy mają podobnie z ziewaniem. Mocy dzięki, że to się nie zapętla bo inaczej by się zaziewali wszyscy homo sapiens.*
Jako, że z korporacji nie jesteś... to mam tylko drobną radę. Nie bądź zbyt wścibski, dla własnego dobra. Szczególnie teraz....
*Tak, destabilizacja sytuacji w firmie nie była rzeczą zachęcającą dla profesora. Jak Generał umrze, a do tego nie było daleko niestety, to nie dość, że straci głównego pacjenta to jeszcze sytuacja w firmie się zdestabilizuje. Przed tym chciał by jeszcze wyleczyć Darvena z tego przeklętego nowotworu,a potem.... zapewne znów czeka go szukanie miejsca z dala od Imperium.*
No nic, chłopcze. Trzeba ten zabieg zrobić jak najprędzej.
*Mruknął gładząc się po swym nieco zaokrąglonym brzuchu. Na pewno staruszek sylwetki atlety nie miał. Zaraz też się odwrócił i udał do wyjścia z sali. Zapewne w ciągu kilku minut wróci. Nim jednak wyszedł zapytał krótko*
Chcesz jakąś tabletkę na uspokojenie przed operacją by Ci lepiej było?
*Co prawda tabletka miała efekty uboczne w postaci zawrotów głowy przy próbie wstawania-co akurat nie grozi Hanowi- to rozweselała i o żadnym stresie czy strachu mowy być nie mogło.*

*Cóż, korporacja jako taka się nie posypie, ale z pewnością kłopoty będzie miała komórka zarządzana przez Generała. Hieny teraz pewnie tylko czekają aż ten wyciągnie kopyta by móc pozbyć się tej raczej niewygodnej komórki. Bez Generała nie będzie nikogo kto by potrafił tak wszystkich gogusiów z rady trzymać za mordę.  Ale mniejsza z tym. To nie powinno niepokoić Hana, na ten moment był bezpieczny na statku cochrelu i nie musiał się o nic obawiać. Koniec końców chcą go wyleczyć i postawić na nogi.*
- No więcej niż jedną to Ci nie dam. Po jednej będziesz naćpany nieco, po dwóch byś pewnie widział różowe latające banthy srające tęczą.
*Takimi to słowami okraszony został powrót lekarza do sali. Odpowiedział na ostatnie słowa chłopaka jakie usłyszał.*
-A tak po prawdzie to co do lokalizacji statku to i ja nie wiem gdzie my jesteśmy. Najprawdopodobniej gdzieś na dalekich Rubieżach....
*Mruczał kładąc kubek z wodą oraz podając na zdrową rękę chłopaka, tabletkę.*
-Masz, popij. Po jakichś dziesięciu minutach zacznie działać.

*Dostał tylko jedną tabletkę. Drugiej mu nie dano bo profesor nie chciał mieć za dziesięć minut do czynienia z gościem chcącym zjeść własną poduszkę twierdząc przy tym, że to gadająca truskawka.  Sama tabletka zaś smaku nie miała i nie zdążyła się w ustach nawet roztopić, wraz z wodą wylądowała w przełyku,a w końcu i w żołądku, gdzie po kilku minutach rozpuściła się i w jelicie cieńkim za pośrednictwem kosmków do krwioobiegu trafiła. A tam już kwestia minut i Han będzie czuć niczym niespowodowane rozbawienie.*
No tak, za chwileczkę. Jak tylko prochy zaczną działać, hym.
*Odchrząknął i usiadł na krześle by poczekać aż substancje zawierające się na lek, zaczęły działać. W tym czasie dwa droidy medyczne przydreptały do sali by czekać na polecenie doktora.*

*Żadnych wizji mieć nie powinien, chyba że miał wytrzymałość na chemię na poziomie 6 letniego dziecka rasy ludzkiej. Zresztą czy je miał, czy nie, nie miało to wielkiego znaczenia. Ważne było to, że droidy medyczne zgodnie z poleceniem doktora podeszły do łóżka pacjenta odpinając je od podstawy i z tego typu noszami opuściły salę szpitalną po wcześniejszym zostawieniu kołdry w pokoju. Następnie zaniesiono go do sali operacyjnej gdzie już został przełożony na stół i tam już sprawy potoczyły się szybko. Do wenflonu wstrzyknięto substancję która uśpi gagatka i tak też się stało.*
*Po kilku godzinach Han mógł obudzić się w poprzednim miejscu, czyli sali szpitalnej, w swym łóżku. Z kroplówką i lekkim kłującym bólem w klatce piersiowej.*

*Po jakimś czasie od jego przebudzenia ktoś wszedł do pomieszczenia. Najłatwiej było to opisać jako coś smoliście czarnego ubranego w coś śnieżnobiałego. Czyli czarna catharka w białym lekarskim kitlu. Najwyraźniej uznała, ze Han jeszcze spi, nie podeszła do niego, a  do dokumentów i opisów które zostawił jej ojciec (tak tak), by zobaczyć najpierw, co nieszczęśnikowi zrobiono, i co mu zrobiono zanim to zrobiono*

*Stałą lekko bokiem, widać było wiec jej okrągłe pośladki, opięte spódniczką rozkosznie uwydatniające górki i dolinki, oraz oczywiście ogon, wypuszczony przez dziurkę w spódnicy. Tak to było ze catharowie mieli ogony, a  jej był czarną, puchatą kitą. Niżej były nogi, także pokryte futerkiem, złączone uwodzicielsko, zaokrąglone łyski i wysoki staw skokowy, do którego dopasowała białe szpilki.
Odwróciła się na dźwięk głosu*
Cześć. Jednak żyjesz, gratuluje! *odezwała się wesoło, a  na tle czarnej twarzy błysnęły białe, jeszcze bielsze od kitla zęby. Oczy, wielkie, kocie i seledynowe patrzyły teraz na biednego Hana*