-Wiem co masz na myśli. Cóż jak to powiedziałeś... Z żadnym z nich "wina nie piłem", ale co tu dużo mówić choć może dziwne, ale Generała znam hmm... nieco z innej perspektywy. Bardziej jako dobrego znajomego, zaś mistrza Windu jako zwierzchnika, który każe robić to czy tamto. -powiedział nieco smutnym tonem kiedy mówił o Windu. Cóż zawsze ma się inne podejście do zwierzchnika niż do znajomego. Miał nadzieję, że Hakon nie zrozumie go źle.
-Jeszcze przyjdzie czas co by z nimi to "wino wypić" -dodał u uśmiechnął się.

-Masz rację Hakonie, dlatego wierzę, szczerze wierze w przemianę Generała. -powiedział. -Historia i to nie tylko dotycząca Jedi wyraźnie pokazała, że nawet jeśli upadniesz, możesz wstać i wrócić na dobrą ścieżkę. Po chwili Nash zaczął myśleć o sobie. Jeszcze nie tak dawno temu użalający się nad sobą, obwiniających innych o to, że jest nie potrzebny, że nikt go nie docenia, po rozmowie zarówno z Hakonem jak i mistrzem Yodą zmienił się, przynajmniej zaczął zmieniać się na lepsze. W głębi duszy pragnął i wierzył, że może się zmienić.
-Mam nadzieję, że rzeczy, o których wspomniałeś, które się zmieniają będą trwałe i znów sojusznik nie obróci się przeciwko nam. Może nie powinienem tak myśleć, ale cóż... Historia nauczyła nas i sprawiła, że staliśmy się mniej ufni, bardziej podejrzliwi i tego, że tak naprawdę każdy może okazać się kimś innym w jednej chwili. Mimo to jednak staram się tak o tym nie myśleć, staram... -powiedział. -Inaczej popadlibyśmy w paranoję i kto wie co wtedy by było... Na pewno nic dobrego. -dodał.

Nash zdawał się wyczuć przygnębienie Hakona. Cóż również miał obawy, że kiedy zabraknie Generała jakiś rządny władzy "kmiot" przejmie pałeczkę i wtedy okaże się na ile sojusz ustanowiony przez Jedi i Generała jest mocny. Pozostawało tylko wierzyć, że gdyby taka sytuacja miała miejsce, gdyby Generała zabrakło znalazłby się godny jego następca.
-Wierzę w Generała jak i oczywiście w Yodę i Windu i ufam, że dopóki są Oni sprawują pieczę nad wszystkim to nic, że tak powiem się nie posypie, a sojusz będzie trwały. Oby nikomu nie przyszło do głowy by go przerwać. -dodał.

-I oby poszli w swoją stronę w pokoju. -powiedział. -Obawiam się jednak, że prędzej czy później ktoś zapragnie władzy dla siebie co znów może zrodzić konflikt. Miejmy nadzieję jednak, że do tego nie dojdzie. -dodał z wyczuwalną wiarą w głosie. Nash poprawił się w fotelu i ponownie zwrócił się do Hakona.
-Powiedz mi, jak długo będziesz jeszcze przechodził rekonwalescencję? Czy czekają Cię jeszcze jakieś zabiegi? -zapytał chcąc odejść od tematu polityki, który wolał zostawić tęższym umysłom.

Nash pochylił się nieco w fotelu, oparł dłonie na kolanach i wstał. Nie chciał dłużej męczyć Hakona. Może i czuł się dobrze, ale zapewne chciał nieco odpocząć, a też pewnie przez te bandaże czuł się nieswojo. Podszedł do stolika obok łóżka i zostawił na nim jakieś pudełko ze słodyczami.
-Trzymaj Hakonie, to na osłodę, bardzo dobre słodkości. Miałem gdzieś jeszcze zapas z Coruscant. A i spokojnie o datę ważności, jeszcze są jadalne. -powiedział śmiejąc się lekko. -Zdrowiej szybko, niech Moc będzie z Tobą Hakonie. -powiedział kładąc delikatnie dłoń na jego ramieniu. -Muszę już iść, a Ty zapewne wolałbyś odpocząć, szybciej dojdziesz do siebie. -dodał. -Trzymaj się... -powiedział i opuścił kajutę Hakona. Po jakimś czasie był już u siebie.

(Sesja zakończona ze względu na złe samopoczucie Hakona. Dziękuję uprzejmie za sesję i do następnego, kiedy już wydobrzeje ;) )

W pewnym momencie Hakon poczuł coś jakby ciche brzęczenie. Niby nic takiego, ale powoli się nasilało. Stopniowo przerodziło się z odgłosu jaki wydaje przelatujący komar w cichy, niemal niewyczuwalny szept. Brzmiało to jak "pomocy", ale mogła to być równie dobrze tylko rozbuchana wyobraźnia. Na pewno jednak był to głos. W kajucie jednak nie było nikogo. Po chwili szept ustał. Nie minęła jednak nawet minuta, kiedy sytuacja się powtórzyła. Tym razem jednak głos był silniejszy i dało się odróżnić pojedyncze słowa. Tak, to stanowczo było "pomocy". Dźwięki jednak nie dochodziły do barabela z zewnątrz, lecz jakby ze środka jego głowy.

Szept znowu się urwał, jakby potrzebował chwili na odzyskanie sił. I rzeczywiście chwilę później powrócił, jeszcze trochę mocniejszy. Cały czas powtarzał to samo - "pomocy". Narastał, jednak w ślimaczym tempie. I cały czas to samo - "pomocy". Głos był już wyraźnie wyczuwalny w Mocy dla Hakona. Jeszcze chwila i będzie można wyczuć źródło sygnału. Szept nabierał sił. I nagle, bez ostrzeżenia znowu ucichł. Minęło pół minuty, minuta, półtorej i nic. W końcu po jakichś dwóch minutach znowu się pojawił, znacznie słabszy, ale jednocześnie jakby bliższy. Dochodził gdzieś z przestrzeni poza statkiem.