Kolejna noc i kolejny raz ten sam sen. Białe korytarze, sterylne i bezosobowe, wręcz mdłe. I on... biegnie nimi, zna drogę ,choć nie powinien. W rękach trzyma blaster, a raczej dwa. Ciężkie pistolety, jego ulubiona broń. Słyszy swój oddech, chrapliwy. Wszystko to przez wysiłek, a hełm nie pomaga. Dane z wyświetlacza HUD go zalewają, ale o dziwo potrafi wszystko odczytać. Rozglada się, nikogo nie ma, samotność, bezradność. Zwalcza to, biegnie dalej... nagle na korytarz wybiegają droidy, strzelają. Niszczy wszystkie. Widzi już koniec, udało mu się... biegnie... Metry, metry dzielą go od mety. I wtedy dostaje strzał w plecy. Wróg symulował zniszczenie. Jak? Pada na ziemie ,sparaliżowany... i wtedy pojawia się on. Jango Fett...
A'den zbudził się zalany potem i zdyszany, jak gdyby na prawdę biegł a nie tylko we śnie. Palce jego dłoni zaciskają się na trzonku noża, który zawsze miał pod poduszką. Musi się uspokoić, to źle wpływa na jego kondycję fizyczną. Ale jak pozbyć się tych snów? Nie wiedział. Więc po prostu wstał z łóżka, ubrał się w coś luźnego i ruszył ku schodom, przypominając sobie szczegóły tych zdarzeń.
Jango Fett stał przed nimi, przed setką elitarnych oddziałów ARC, zostali wybrani... nie, nie wybrani. Specjalnie wyhodowani do tego. Mieli być elitą elit, szkoleni przez ich pierwowzór. I Jango przemówił. - Jesteście najlepsi z najlepszych. Nie dlatego, że więcej szkoliliście, jeszcze nie. Jesteście lepsi od zwykłych żołnierzy ponieważ wasze geny wzmocniono, ulepszono. Jesteście silniejsi, szybsi, zwinniejsi, bystrzejsi. Jednym słowem, zostaliście ulepszeni. Ale dano wam swobodę. Wszystkie te cechy, które Kaminoanie uważają we mnie za złe pozostały w was, byście byli najlepsi. Agresja, brutalność, bezwzględność, spryt. Nie miejcie złudzeń, wyhodowano was w jednym celu, macie być ostrzem Republiki zadającym śmierć wszędzie tam, gdzie żelazna pięść Armii nie dotrze. Staniecie się cieniami, Dha verda, wojownikami cienia! Ale nim to nastąpi będzie was czekał najtrudniejszy, najbardziej intensywny trening w całej Galaktyce. PRzetr4wają najsilniejsi. Wy przetrwacie! Bo jesteście Mando, bo jesteście MNĄ! [/b] Skończył przemawiać i spojrzał na klony... które miały cztery lata a biologicznie tylko dwa.
A'den zszedł po schodach. Chyba nikogo nie było, choć nie wiedział tego do końca. Udał się do kuchni by coś zjeść, ale nie umiał przestać o tym myśleć.

Fakt, A'den był zdenerwowany, bo już od tygodni męczą go koszmary. Wspomnienia ze szkolenia na Kamino, gdzie byli właściwie zadręczani. Mieli być najlepsi i koniec. Trening zwykłych żołnierzy nie mógł się równać ze szkoleniem ARC. Nawet komandosi nie przechodzili tak intensywnego piekła, jakie zafundował im Jango. Jak sam mawiał, chciał w nich obudzić tą dziką i drapieżna naturę, by czepiali się życia ze wszystkich sił, by nikt i nic nie mogło ich zabić. A to było traumatyczne przeżycie. A potem bitwa o Geonosis, w której nie brali udziału. Zamknęli ich w komorach hibernacyjnych, bojąc się ich wypuścić. Kolejny półświadomy koszmar... a potem bitwa o Kamino. Wypuszczono ich, by bronic placówek klonerskich i w razie przejęcia ich przez wroga mieli wszystko wysadzić. Łącznie z ich braćmi. Żaden klon nie mógł dostać się żywy w ręce sepów... więc zabijali nawet własnych braci. Jak mawiał Tang, byli najgroźniejszym i najostrzejszym mieczem Republiki, z tym, że każdy miecz był obosieczny, czego się bali Generałowie. I słusznie...
Teraz jednak to minęło a A'den podszedł do lodówki, wyjął coś do jedzenia, jakąś kanapkę i w milczeniu zaczął ją jeść, nie zwracając na nic uwagi. To było tak niepodobne do niego, że aż dziwne.

I kto wie, czy czasem Rashaf nie miał lepiej? Nie był zbytnio zmodyfikowany genetycznie, potencjał Janga był w nim uśpiony a wszystko to co czyniło z niego niebezpiecznego indywidualistę usunięto lub uśpiono. U A'dena nie i tu był jego ból, bo nieustannie myślał o czymś, analizował problemy, szukał rozwiązań. Nie umiał się odprężyć. W czasie wojny jego umysł kwestionował rozkazy, taktyki, strategie, ale był posłuszny, chociaż nie widział sensu w wojnie. Nachodziły go wątpliwości, zadręczał się tym wszystkim. Rashaf tylko musiał dbać o to by nie zginąć na froncie. Czasami takie życie żywego droida wydawało się lepsze, a przynajmniej elitarnemu zwiadowcy, który teraz przypadkiem dostrzegł Rashafa. Nie znał go za dobrze, rzadko rozmawiali. A'den zawsze był w ruchu, głównie milczał i obserwował. Nikt nie wiedział o czym myślał, nawet Tang, choć ten go znał najlepiej.
- Wszyscy poszli?
Zapytał w końcu, kończąc jeść kanapkę i na chwilę odwrócił wzrok od drugiego klona. Powinni być braćmi, ale dzieliła ich spora przepaść, którą ciężko jest zakopać.

No powiedzieć łatwo, ale żyć trzeba, iść wciąż do przodu i A'den to robił, choć czasami trafiały mu się momenty takiego lekkiego załamania, gdy użalał się nad sobą i swoim losem. Ale nigdy nie wstydził się tego, że jest klonem, że jest Mando. Może i w planach Republika nie miała tego, że stanie się pełnoprawną, myślącą i czującą osobą, ale był nią i niech go wszyscy w shebs pocałują, co myślą inaczej. Albo niech porozmawiają z jego blasterami.
- Pewnie poszli się trochę rozerwać. Czemu nie poszedłeś z nimi?
Systemy w mieszkaniu były tak zaprojektowane przez niego i Drala, że włamanie było prawie niemożliwe, a kamery i czujniki ostrzegały przed przeciwnikiem, więc nawet jakby spał, to się obudzi wraz z nadejściem zagrożenia.

- Dziwne. Tracyna, Drala i Brexa zazwyczaj słychać z odległości kilku kilometrów, tak głośno się kłócą. Cud, że na żadnej misji im nikt shebes nie odstrzelił... farciarskie di'kuty
Ta trójka była mocno ze sobą zgrana, byli braćmi, wychowali się razem, ćwiczyli razem, walczyli razem. Ramię w ramię. Ale odkąd zginął Ven to miedzy nimi coś się zmieniło. Z jednej strony stali się bardziej zamknięci, ale z drugiej... próbowali wciągnąć do siebie A'dena i Rashafa. Durnie byli chyba samobójcami próbując tej sztuki z tym pierwszym, ale ich dotychczasowe wspólne wypady po barach były dosyć... no intrygujące. Zdążyli się już pobić, raz się upić a innym razem tańczyć na scenie i to w lokalu Seco. Cud, że ich wtedy nie wywalił. A'denowi trudniej to przychodziło, ale o dziwo się starał. Czasami do swoich rozrywek włączali Tanga, co automatycznie tworzyło po prostu kabaret. Szkoda, że Rashaf się nie przełamał.
- Może po prostu powiedz szczerze, że nie chciałeś z nimi pójść i że wolisz zostać sam, ner vod?

Kiwnął głową, ale zastanowił się nad odpowiedzią przez dłuższą chwilę. Właściwie t wiedział jaki jest podtekst tego, Rashaf nie potrafił się bawić, nie potrafił cieszyć się życiem, on tylko egzystował. Ile takich klonów jak on było? Właściwie, to niewielu. Większość z nich była pogodna, może nie radosna, ale nie chcieli umierać, robili to co umieli najlepiej i tak dalej. Rashaf był inny.
- Naucz się cieszyć życiem ner vod, bo masz je tylko jedno. Znajdź sobie jakieś zajęcie, które sprawi ci radość i rób to, zaprzyjaźnij się też z kimś. Samotność nie popłaca.
Wiem co mówię dzieciaku, wiem to z własnego doświadczenia. A czemu on był dzieciakiem? Cóż, A'den widział dużo więcej niż on, robił o wiele więcej, przez co czuł się staro już, mimo, że przeżył dopiero czternaście lat, to jednak miał już prawie dwadzieścia osiem według zegara biologicznego. Oby po tym lekarstwie wszystko wróciło do normy. Póki co nieźle działa i nadmierne starzenie się zatrzymało.

Jakby nie było, ta ich rodzina była nieźle kopnięta, bo wystarczy przyjrzeć się każdemu z osobna. Brex - lekki psychopata, by chciał mordować, strzelać, wszystko przemocą rozwiązywać, Tracyn, pieprznięty zdrowo, tylko wybuchy mu we łbie i kilka razy o mało innych nie wysadził, nie mówiąc już o sobie. Dral? Klon o duszy artysty, która jakoś zaczęła się ostatnio dziwnie rozwijać, co innych wprawiało w opsłupienie. A'den był z kolei strasznie aspołeczny, a i chociaż starał się jakoś nawiązywać relacje z innymi, to jednak dalej był sztywny, milczący, zasadniczy. Ale powoli się otwierał, bo próbował. I jeszcze okazało się, że ta Mandalorianka, która mu się podobała przeżyła masakrę na Mandalore i znowu odnowili kontakt. No i do tego buir, Tang. Alkoholik, despota, skurwiel, tak go opisywano. Tak wiec wspólny rodzinny obraz był bardzo interesujący, wiec Rashaf się nie wyróżniał.
- Shereshoy ner vod. Jesteś Mando'ad, nie powinieneś byś taki bierny wobec życia.
A'den odbił  się od szafki kuchennej, o którą się do tej pory opierał i powoli ruszył ku sofie w salonie, by usiąść. Na stoliku przed nią leżały rozwalone czasopisma militarne, saperskie i architektoniczne. Ładna kolekcja, nie ma co... brakuje jeszcze myślistwa i wędkarstwa.