Tytułem Wstępu.
Cestus Cybernetics, firma znana ostatnimi laty z kontrowersyjnych produktów sprzedawanych separatystom, biodroidów częściowo wrażliwych na Moc ZJ (zabójca Jedi, a  jakze), po prześledzeniu historii działalności otwiera przed nami wrota na galerię swoich produktów. Prężna na rynku maszyn od sześciu stuleci, prócz przydatnych droidów technicznych i użytku domowego, wypuściła kilka ciekawych maszyn zgoła innego przeznaczenia…

Pamiętny był rok 23 935 dla cestian był rokiem zakończenia trwających miedzy rojami wojen domowych. Więźniowie polityczni zostali osądzeni, i skazani. Brakowało tylko jednego szczegółu, by dopełnić idylli całości: odpowiedniego kata. Nie wyobrażał sobie lub Cestusa, by za tyle śmierci miała odpowiadać jedna osoba która wykona to własnoręcznie.
I tak powstał ED.

Seria liczyła szesnaście maszyn. Zostały zainspirowane sytuacją: funkcja dostojnego, władczego, niepowstrzymanego egzekutora, bestii o nieograniczonym arsenale, który miał wzbudzać w ofierze tak wielki strach, ze śmierć stawała się przy tym drobnostką.
W każdym razie u cestiańskich wieźniów politycznych zdało to egzamin. Płyn surowiczy płynął im po żądłach na sam widok maszyny, która na tamte czasy była ucieleśnieniem okrucieństwa i demonicznosci.

ED – Executor Droid

Maszyny charakteryzowały się bardzo silnym uzbrojeniem, zarówno fizycznym jak i energetycznym, przydatnym do szybkiego zadawania śmierci różnym istotom i rasom, także w dużych grupach. Były także bardzo ciężkie i przysadziste, doskonałe do silnego ostrzału.
Ale to nie wszystko. Mimo iż EDy wyglądały bardziej jak ciężkie droidy bojowe niż egzekucyjne (warto pomnieć ze na tamte czasy używanie droidów bojowych było w niektórych kręgach niemodne lub nawet źle widziane) to były jednak wyposażone w kilka niespodzianek, od których włos może zjeżyć się na głowie do dziś. Pamiętnym narzędziem, które zapisało się w historii był blaster Kartiego zwany też „fałszywym”. Wystrzelane bloty wzbogacone były w ładunek polaryzujący nerwy, utrzymywał układ nerwowy na chodzie podczas kiedy ładunek energetyczny rozrywał ciało na strzępy. Jeśli droid nie strzelał w głowę, mogło to trwać nawet kilka dni. Ciało mogło się psuć, gnić, odpadać. Kolejne ładunki cały czas odżywiały mózg. Aż do momentu kiedy nie było w co strzelać.
Innym ciekawym udogodnieniem droida były ultradźwięki, miotacz płomieni, paralizator, a także typowo fizyczne atrybuty – miażdżenie ogromnymi stopami a nawet przemoc seksualna (gwałt) za pomocą przedłużenia lufy działa fizycznego lub miotacza ognia, który mógł odpalić w trakcie takiego aktu.
   Do tego ta niebezpieczna maszyna została wyposażoną w solidny procesor i duze banki pamięci. Nie oszczędzano na jego systemie ani oprogramowaniu. Tak wiec do powyższych, dość przerażających cech należy dopisać wysoki poziom SI (na poziomie tak zwanej normy ludzkiej). EDom pozwolono rozwinąć osobowość, a nawet „zachęcono” je odpowiednim oprogramowaniem. I wbrew pozorom nie miała to być agresja. Executor to maszyna silna, pewna siebie, wyniosła i chorobliwie spokojna. Inteligentne roboty potrafiły zagrać psychologicznie z przerażoną ofiara. Często to właśnie one były tymi, które ofiary prosiły o litość.
Ale zarazem zupełnie nie sprawdzały się w  otwartej walce, i co ciekawsze nie było na wyjaśnienie tego żadnego konkretnego powodu. Exekutor posiadał wszystko, co potrzebne maszynie bojowej. Niektóre jednostki sprawdziły się jako ochroniarze określonego terytorium. I na tym się skończyło.
Maszyny mają ciekawe oprogramowanie, które można podciągnąć wręcz do sposobu bycia. Z racji faktu, ze cestianie zmuszeni byli do ciągłego oglądania się za siebie (szpiedzy  innych rojów i zamachowcy często byli niebezpiecznie blisko władz), droidy miały respektować tylko pare osób, najwyżej pięć. Reszta istot nie miała u nich posłuchu. Maszyny nie miały obowiązku bycia posłusznymi. Nie oznaczało to agresji czy złośliwości. z  reszta któż by w  tamtych czasach zastanawiał się nad podejściem robota użytkowego do osób mu obojętnych. 
Exekutor robił swoje, sterowany głosem lub panelem przez osobę upoważnioną. I wszyscy byli zadowoleni.

Historia numeru 12

Spośród szesnastu zbudowanych droidów na Centusie pracował tylko jeden – numer dwunasty, zwany też po prostu Dwunastką lub EDem. Używany zgodnie ze swoim przeznaczeniem służył bite dwieście lat, oferując swoje usługi kolejnym władcom i szanowanym głowom wiodących rojów, posłusznie zgładzając ich wrogów, kochanków, nieposłuszne dzieci i wszystko, co tylko mu polecono. Nie oznaczało to ze spędzał życie w lochach. Zabierano doida na liczne pokazy i festyny ku uciesze gawiedzi. Brał tez udział w prymitywnych rozrywkach publicznego zabijania zwierząt i innych cywilizowanych zabaw. Rzec można, ze długo był osobliwym pupilkiem władców planety, tym bardziej ze był na tyle inteligentny, by nie nudzić swoich panów.
Aż w roku 24 298 doszło na Centusie do krwawych zamieszek. Grupa terrorystów, pokonawszy zabezpieczenia wdarła się do budynku Rady Rojów, przygotowana na wszystko, także na Exekutora (jak się później okazało, doskonale wiedzieli jak droida unieszkodliwić – szpiedzy sa wszędzie!). Zginęło wówczas wiele osób, trzech przedstawicieli Rady. Robot został niemal doszczętnie zniszczony, a nowo uzupełniona Rada Cestusa nie mogła już użytkować swojej zabawki – stwierdzono, ze nawet po naprawie będzie już zawodna, nie tak budząca grozę, wybrakowana.

Sprzedano więc strzaskaną maszynę w „dobre ręce” osoby, która lubowała się w droidach i starociach zarazem, a jednocześnie szukała stylowego ochroniarza prywatnego mieszkania.
Nie koniecznie jednak było tak jak powiedziano.
Sammus Tambor, ojciec Wata Tambora z unii technokratycznej zafascynował się czymś zgoła innym.
Skakoanin pasjonował się psychologią droidów. Maszyna pracującą ponad dwieście lat była fascynującym obiektem badań. Jednak szybko okazało się, ze droid nie jest za bardzo otwarty. Swojego nowego pana traktował jak ofiarę – próbował go straszyć i atakować. Wtedy tez Tambor Senior odkrył, ze mimo iż Dwunastka pracowała na Centusie ponad dwieście lat bezproblemowo, to jednak była przez ostatnie lata na tyle rozwinięta, ze mogła w każdej chwili wypowiedzieć posłuszeństwo swoim panom.
Po prostu droidoiwi było dobrze, nie chciał nic zmieniać. Pierwsza i jedyna zmiana w jego istnieniu wywołała silny bunt. Do tego dochodziło znaczne ograniczenie sprawności. Maszynę poskładano do kupy po wyżej wspomnianym ataku, jednak nigdy już nie odzyskała, i nie odzyska dawnej sprawności, z powodu diametralnie różnych technologii jeszcze sprzed czasów, kiedy to Cestus Cybernetics ujednolicił swoje standardy z wymogami Republiki. Droida można wiec było łatać tylko chałupniczo.
Rozbrojono go, i Tambor Senior rozpoczął swoją długa, mozolną pracę nad niezwykłą, zdjęta żalem jednostką. Napisał o tym szereg artykułów, książkę, nakręcono o tym także film.
Podczas trwania ostatnich lat wojen klonów, maszyna była już w tak dobrym stanie „duchowym”, ze wykonywała egzekucje republikańskich oficerów, sterowana przez kompletnie obcą osobę, bez żadnego buntu czy sprzeciwu. Rzec można-  wszystko wróciło do normy. Tambor miał droida, separatyści mieli ciekawostkę historyczną.
   Po śmierci syna (zakończenie wojen klonów) Tambor Senior bardzo podupadł na zdrowiu. Separatyści rozpadali się, jednocześnie starając się organizować, po utracie przywódców. Wkładał w to całego siebie, pomagał przetrwać, organizując upadającą konfederacje w korporacje cochrel.
Wielokrotnie wspominał, ze gdyby nie „jego ED” nie dał by rady tego dokonać.
Maszyna już od dawna była według uczonego czymś więcej niż maszyną, ale dla niego stalą się czymś więcej niż osobą. Miała wszystkie cechy by stać się jedynym, wiernym przyjacielem, który zachował w sobie wszystkie sekrety swojego pana, zanim ten, roku bieżącego oddał swoje życie. Miał 76 lat. Lata jego pracy zostały, całkowicie osamotnione w sobie.

Specyfikacja:

Model : ED (Executor Droid)
Numer: 12
Nazwa potoczna (imię) : Dwunastka, ED
Przeznaczenie: Droid egzekucyjny
System: oryginalny Cestus Cybernetics pisany specjalnie dla tego modelu
Gwarancja: nie
Producent: Cestus Cybernetics
Rok uruchomienia: 24 935-6 (w zależności czy bierze się pod uwagę ogólne liczenie lat, czy Cestianskie)
Jednostka dowodząca: Sammus Tambor (nie żyje)
Waga: 1785kg
Wysokość:  Wysokość stanie spoczynkowym 250cm, w stanie aktywnym ok. 300 cm
Uzbrojenie: Dwa szybkostrzelne karabiny kalibru 20mm na amunicję fizyczną, karabiny blasterowe (szerzej opisane wyżej), miotacz płomieni, pancerz chroniący najważniejsze systemy przed uszkodzeniem.
Kolor: szary
Sensoryka: Mieści się w dolnej granicy normy
Procesor i SI: dobre, na poziomie człowieka.
Zapas akumulatora: ED posiada własny generator mocy, czerpie energię z rozpadu cestiańskich kryształów akkamu
Osobowość: maszyna jest nietowarzyska, stroni od ludzi, nie czuje się zobligowana ani do szacunku ani do posłuszeństwa. Generalnie nie wchodzi nikomu w drogę, zaczepiających traktuje z góry lub odchodzi. Nie ma skłonności do agresji ani nadużywania swojej siły bez wyraźnej (ale naprawdę wyraźnej) przyczyny. Rzadko się odzywa, ale jak już ktoś zostanie tym wyróżniony, bardzo szybko zmienia zdanie odnośnie „bezmyślnej kupy złomu”
[b]Stan[/i]: Droid jest niesprawny, a  właściwie sprawny nie do końca. Porusza się maksymalnie z prędkością szybkiego ludzkiego marszu, w  przypadku przekroczenia prędkości, uszkodzone wysięgniki nóg zastąpione mniejszymi i nie pasującymi nie podołają i maszyna „pozrywa sobie ścięgna”. Spośród sześciu fotoreceptorów funkcjonuje tylko jeden. Częstą przypadłością droida są wahania napięcia (w sensie fizycznym, nie mam bynajmniej na myśli okresu), skutkujące albo nagłym „osłabieniem” albo przeładowaniem i w efekcie przegrzaniem. Podczas użytkowania bojowego zauważono niebezpieczną anomalie polegającą na utracie przez robota orientacji w przestrzeni, w wyniku czego narażał na zestrzelenie nie tylko siebie, ale tez innych (do użytkowania bojowego tylko pod ścisłym nadzorem – własny operator)

  Tambor Senior jeszcze przed śmiercią w rozmowach na temat podopiecznego odradzał jakiekolwiek zastosowanie, jednak może być pod nadzorem i w warunkach kontrolowanych używany (niezbyt często) zgodnie z przeznaczeniem.


Wygląd:

  Dalsze Losy:

Jak łatwo się domyśleć, śmierć pana nie wpłynęła dobrze na droida. Robot, który stracił jedyną osobę która miała nad nim władze stał się niebezpieczny, na szczęście z racji jego niezbyt wojowniczego charakteru, udało się go szybko obezwładnić i rozbroić. Jako ze nie pozwalał się wyłączyć (kolejna cestiańska ciekawostka), zamknięto aktywnego droida w odosobnionym miejscu o grubych murach do czasu podjęcia decyzji, a  że tych decyzji do podejmowania było dużo wiec trochę to trwało.
W końcu przyszła odpowiedź: znalazła się osoba która zapoznała się z dokumentacją Sammusa Tambora i wyraziła chęć pracy z EDem numer 12. Była to pani Fler Gawila.

Wniosek rozpatrzono pozytywnie i niedługo już rozbrojony robot w stanie wyżej opisanym zostanie przetransportowany na jednostkę Statek Widmo. A biorąc pod uwagę obecne wydarzenia mamy nadzieje, ze się przyda. 


Za liczne drobne błędy przepraszam. Odnosnie tego że "tak nie wygląda droid egzekucyjny" - wg cestian ponad 200 lat temu tak własnie wyglądał.