*Hakon pokręcil ukrytą w dziwnym helmie głową, jakby mówił: jestem bardzo sceptyczny. no ale statek ma niewiele czasu, będzie na nich uwazał, bez nich tego nie osiągnie.
Hakon rozumial schemat, już się nauczyl tego statku. Ruszy bez szemrania, wiec można go w tej kwestii ominąć*

*Kilka godzin po zdarzeniu pamiętanym jako mordowanie przez Urgę dropia naprawczego statku Darr tah.
Ed z kocem na łbie wyszedł wgłęb hangaru. dobrze już go znał, szedł na pamięć, koc wcale mu nie przeszkadzał. Pomagał, bo Ed nie widział denerwujących go droidów, na które reagował jak na każdego obcego, czyli agresywnie. Teraz mógł zachować pozorny spokój, czyli stan w którym nie rzucał się na nie, co było oczywiście dużym stresem. Każdy napad był stresem dla Eda.
Tak czy siak – Ed był grzeczny. Stał w miejscu, gdzie żaden droid go na pewno nie zaczepi…*

*zauważył, to znaczy usłyszał Hakona, w chwili, kiedy ten się odezwał. wcześniej nie słyszał nawet kroków. większość droidow tu tuptała, niektóre lewitowały, to tez wydaje dźwięk, dla Eda to wszystko zlewało się w jedną, bardzo nieprzyjemną całość.
No ale głos Hakona był do rozpoznania, i do przywitania bardzo przyjemnie, bowiem wszyscy uwielbiali edowe mruczenie. Zamruczał wiec do Hakona na znak, ze go wita i prosi o podejście, samemu także odwrócił się przodem do nadchodzącego*

Dupa tam *Odparł dzielny, dobry Ed. pod kocykiem było ciepło, bo Ed nagrzewał się i nie oddawał tego ciepła powietrzu, tylko kocykowi. ale przy tej aktywności móóby się tak grzać do końca świata. czyli…*
źle zrobiliśmy, Hakon… *szepnął, bardzo cichutko, tłumionym głosem, by statek nie usłyszał, jakkolwiek by to głupio nie brzmiało* Miał 69 dni, gdybyśmy tyle wytrzymali, to zdechłby, a  my bylibyśmy wolno. a tak naprawi się i dalej będzie się bawił. Tak mi powiedział: musiałem się spieszyć bo jeden mądry wezwał krążownik. gdyby nie krążownik, to nigdy by tam nie poleciał, bo by nie musiał. Tangorn zginął na darmo. A nas teraz zamęczy…

*W Mocy Ed wyglądał bardzo źle, jeden wielki kłębek nerwów, agresji, nienawiści pod adresem Darr taha, bowiem Ed bardzo go „uosobił”. Wyglądał w każdym razie w tej swojej niewidzialnej aurze jakby miał zaraz umrzeć. Gęste bajoro jego okaleczonej psychiki bulgotało gniewnie jak zupa. A  jednocześnie był strasznie zdeterminowany by żyć. Chciał się uratować.*
Ile jeszcze czekać, Hakon! Teraz to on czeka, żeby poczuć się lepiej i znowu się nami bawić. Wszędzie nas podsłuchuje, nie możemy nawet porozmawiać! Nic naknuć…

No to o czym ja mam myśleć, Hakon? *odmruczał Edowy głos spod kocyka*
Daliście mi nadzieje na to, ze mogę żyć jak osoba, nie jak przedmiot, pozwoliliście mi się stać istotą, i taka to różnica, że umrę zamiast zdechnąć. Ale i tak to dość ostateczna droga. W którąkolwiek stronę bym nie skierował swoich myśli to cały czas sprowadzam się do tego, ze kończę życie zanim je zacząłem… a tak bardzo bym chciał… *olbrzymi durastalowy łeb jak zawsze w chwilach roztkliwienia rozmyślił się na klatce Hakona, ale nie było mruczenia. ani ani. Jednego małego mru. Tylko te nieprzyjemne emocje. Żal, ze otrzymawszy szansę, zabrano mu wszystko inne.*

Od czasu rozmowy Darr taha z Edem i Hakonem minęło dwadzieścia dziewięć godzin, tak jak było mówione i statek wyskoczył z nadprzestrzeni a reszta załogantów została o tym poinformowana przez wszystkie głośniki na pokładzie. Komunikat był prosty i zrozumiały - kto chce opuścić statek niech przyjdzie do hangaru gdzie ma swoją maszynę i niech ucieka. Wszystkie bariery zostały zdjęte, korytarze się pootwierały przed porwanymi tak, by ci bez trudu dostali się do swoich frachtowców lub myśliwców. Inne tunele pozostawały przed nimi zamknięte.
Zgodnie z obietnicą, Darr tah pojawił się w miejscu wskazanym przez Hakona. Na obrzeżach Głębokiego Jądra, stąd bez problemu każdy trafi tam, gdzie będzie chciał. Łączność została im przywrócona, więc się wszyscy ładnie dogadają.
Hakon zatrzymał swoje dwa kryształy, podczas gdy pozostałe skonfiskował Darr tah, zgodnie z wcześniejszą umową.
Na jego pokładzie mógł zostać każdy, kto by chciał, ale on się już o to nie troszczył. Pozwolił każdemu odlecieć, odczekał tylko aż hangary będą względnie puste, po czym znowu skoczył w nadprzestrzeń, lecąc w nieznane.
Chociaż jeśli Hakon będzie chciał się z nim skontaktować to uda mu się to, bo w jednym z kryształów znajdowała się informacja, jak połączyć się ze statkami takiego typu.

//Podsumowując, każdy gracz, który już nie chce znajdować się na pokładzie statku jest domyślne eksmitowany. Jak to się stało to już ustalajcie między sobą. Kto chce zostać to też może, nie moja sprawa. Dziękuję za grę.//