W tej akcji udział brało w sumie pięciu Mando, czterech w niemal identycznych ciężkich pancerzach, będących stylistyczną krzyżówką Beskar'gami i zbroi typu Katarn (w zasadzie Mandalorianie skopiowali kilka pomysłów i zaadoptowali ja na potrzeby własne), piąty zaś A'den nosił swoją osobistą krzyżówkę. Łączyły ich tylko barwy: matowy czarny i dyskretnymi oznakowaniami w ciemnych kolorach. W kulturze Mando każdy kolor coś oznaczał, podobnie jak i oznakowania. Dorośli sami przyozdabiali swoje płytki według własnego uznania, jednak na niektóre z malunków trzeba było sobie zasłużyć. Były one czymś w rodzaju medali (Mandalorianie nie posiadali odznaczeń), które społeczeńśtwo nadawało konkretnym jednostkom.
Kombinezon i pancerz Issy był niemal w całości czarny, poza nielicznymi ciemnozielonymi pasami i kilkoma malunkami na hełmie. Były to tak zwane "Oczy Jaiga" oznaczające odwagę w bitwie. Umieszczano je zazwyczaj tuż nad wizjerem hełmu.
- Mam nadzieję. Oya!
- Oya!
Okrzyk Tanga był typowym zawołaniem Mandalorian ruszających w bój. Dosłownie znaczyło "zapolujmy!" ale bardzo często używano tego okrzyku jako prostej zachęty do walki. Pozostała piątka mu odpowiedziała, uderzając się opancerzonymi pięściami w pierś. Stary Fibal uczynił to samo a na koniec poklepał mocno Isse po ramieniu i odszedł. W tej chwili dowodzenie przejął A'den.
- Zakładaj hełm
Rozkazał jej bez zbędnych ceregieli. Po jego nałożeniu i połączeniu z kołnierzem kombinezonu na chwilę przed jej oczami zapanowała ciemność, póki nie uaktywnił się HUD (Heads-up display). Wizjery w hełmach Mando były połączone z nowoczesnymi wyświetlaczami, które po załadowaniu mogły wyświetlać bardzo dużo przydatnych danych, począwszy od prostego przybliżenia, noktowizji czy podczerwieni, po bardziej skomplikowane systemy celownicze, pomagające w walce poprzez automatyczne namierzanie wroga. Możliwości było wiele. Problemem było przywyknięcie do tego. W tej chwili przed oczami Issy pojawiły się dwie kolumny z informacjami, jedna po prawej stronie, druga po lewej, tak że nie zasłaniały jej widoku.
- To pewnie twój pierwszy raz. Skup się. Spójrz w prawy górny róg, jest tam takie małe "oczko". To czujnik oczny, który aktywuje się gdy spojrzysz na niego. Dzięki niemu możesz przełączać zakładki w swoim Wyświetlaczu ekranowym. Czujka reaguje na mrugnięcia tylko gdy patrzysz na nią. Mrugnij szybko dwa razy i raz wolno, HUD przełączy się w tryb taktyczny. Gdy to zrobisz wsiadaj na speedera, lecisz ze mną.
Speederów było tylko trzy, więc na jednego przypadała dwójka komandosów. Pozostała czwórka już siedziała na swoich maszynach a A'den czekał aż upora się ze swoim hełmem.
- W lewym górnym rogu znajduje się podobna czujka, która obsługuje łączność. Popatrz na nią i mrugnij trzy razy, przełączysz się na komunikację Hełm-hełm, przy wyciszeniu głównym. cokolwiek powiesz nikt bez hełmu tego nie usłyszy. Jasne?

Wraz z podłączeniem się do ich wewnętrznej sieci Issa usłyszała w głośnikach hełmu fragment toczącej się rozmowy.
- ... od południa, tamtejsze warty są najsłabsze.
- Nie pilnują pustyni?
- Myślą, że nic ich stamtąd nie zaatakuje.
- Ha! Nie będą wiedzieć co ich trafi.
- Rozegramy to ostrożnie vode. Brex jesteś w obwodzie ze snajperką.
- Się wie...
- Tracyn, bez huków i wybuchów.
- A'den'ika no daj spokój. Nawet tyci tyci?
- Nawet. Ven, dowodzisz grupą.
- W porządku.
- Dral pilnujesz evaar.
- Nie ma sprawy. Słyszałaś świeżynko, jesteś ze mną!
W tej chwili Issa mogła doświadczyć pewnego zdezorientowania, gdyż rozmawiała ze sobą cała piątka, jednak ich głosy były identyczne. Mało tego, doskonale powinna kojarzyć go z czasów Wojen Klonów, gdyż należał on do każdego żołnierza WAR'u. Issa, uciekająca i ukrywająca się jedi pędziła właśnie na speederze po rozległej sawannie, siedząc za plecami kogoś, kto być może przyczynił się do wymordowania Zakonu.
Co ciekawe nikt z tej piątki nie żywił wobec niej negatywnych uczuć, a nawet dwóch z nich czuło wobec niej jakaś sympatię.

Pędzili na speederach przez sawannę z zawrotna prędkością. Nad ich głowami pojawiły się gwiazdy, wiele zwierząt kładło się teraz do snu, zaś nocne stworzenia wypełzły ze swych kryjówek, by znaleźć dla siebie pożywienie. Oprócz charakterystycznego ryku silników wokół panowała cisza i spokój.
- Obserwujemy ich od czterech tygodni. Raz w tygodniu nocą przybywa do nich transport z dostawami. Jest zautomatyzowany, chroniony przez kilku strażników. Znamy trasę jego przejazdu, zaczaimy się na niej, wkradniemy na pokład transportowców i tak dostaniemy się do obozu. Ich obrona ma kilka luk, m.in. nie skanują dostaw pod katem nieproszonych gości. Zaczekamy w pojazdach do zmiany warty i wtedy wyjdziemy by zrobić swoje. Wszystko jasne?
Zwrócił się do swojej pasażerki, która wyraziła wątpliwości. Ich plan był już kilkakrotnie analizowany i był dosyć szalony, bo opierał się na wykorzystaniu nieco głupich błędów. Cóż, trzeba było mieć nadzieję że się uda.

Nie musiała ich uczyć tego, że plany często nie wypalają w trakcie misji. W zasadzie wśród żołnierzy Oddziałów Specjalnych krążyło takie przysłowie, że informacje wywiadu są tak samo trafne jak prognozy pogody. Z tego powodu każdy komandos uczył się by działać według planu, który Mandaloriańscy fachowcy określali mianem "samokorygujacej się fuszerki". Innymi słowy, jeśli plan nie wypali, nie załamuj się tylko improwizuj. I z takim nastawieniem pędzili na miejsce zbiórki.
Dotarli tam po kilkunastu minutach szybkiego lotu. Nie mogli jednak wylądować bezpośrednio na trasie konwoju, tylko musieli ukryć maszyny w pobliskich zaroślach i przebiec kilkaset metrów w pochylonej pozycji, by nikt ich nie widział. Pomalowane na czarno pancerze i czarne wizjery ułatwiały poruszanie się w nocy.
W końcu dotarli na miejsce. W ziemi znajdowały się trzy zamaskowane doły, które kopano ukradkiem przez ostatnie dwa tygodnie. Wszystko było już przygotowane, więc komandosi weszli do środka i ukryli się porządnie. Pozostawało im tylko czekać.
Młodzi sklonowani żołnierze od razu zaczęli gadać między osobą, opowiadając o różnych przeżyciach, dowcipkując i snując plany na przyszłość, zupełnie nie przejmując się tym, że wkrótce znajdą się na terenie wroga.

Po ukryciu się w dołach pozostało im tylko czekać. Do transportu została godzina, więc Mandalorianie/klony wykorzystali ten czas na przeprowadzenie OPUSA (Odpowiednie Przygotowanie Uniemożliwiające Spierdolenie Akcji). Każdy z klonów po kolei przedstawiał swój plan działania.
Po dotarciu do obozu transport był przekierowywany do wielkiego magazynu, gdzie następował rozładunek. Przed wjazdem do niego A'den przy użyciu swoich sterowanych mini-dronów miał dokonać sabotażu. To miało wywołać alarm i odciągnąć uwagę strażników od transportu. Klony miały w tym momencie odłączyć się i ukryć w magazynie. Następnie wszyscy się przegrupowywali. Tracyn z Brexem mieli zająć się eliminacją głównych generatorów. By nie wzbudzać podejrzeń mieli użyć mini ładunków wybuchowych z czasowym opóźnieniem, tak by do eksplozji doszło następnego dnia. Ven miał zająć się kolejnym strategicznym miejscem, czyli wieżą łączności. Zadaniem A'dena była ochrona pozostałych przy użyciu karabina snajperskiego. Zadaniem Drala i Issy było pojmanie dowódcy bazy oraz wykradnięcie planów obrony Sundari. Jedi została wyznaczona do tego zadania, jako że potrafi wyczuć zbliżające się zagrożenie i względnie ogłuszyć kogoś używając Mocy. Ewentualnie wpłynąć na czyiś umysł.
Po powtórzeniu planu nastąpiła szybka kontrola uzbrojenia.
Wyrobili się z wszystkim w idealnym momencie, gdyż nadjechały transportowce Nowych Mando. Używali oni staromodnych pojazdów kołowych ze sporym prześwitem. Wszyscy mieli niewiele czasu by przyczepić się linką do podwozia, podciągnąć i używając magnetycznych chwytaków tak się usadowić, by nikt ich nie widział od dołu.
A'den odliczał czas do akcji. 3...2...1... Już!