- {Pięć godzin, no powiedzmy cztery. Dokąd w takim razie chcesz lecieć?}
Zapytała, nie wiedząc jak rozumieć tę drobną korektę. Kwestię zapłaty wolała zostawić na później, przynajmniej do momentu aż zdecyduje się, czy go zabrać, czy skorzystać z możliwości wycofania się. Musiała w końcu brać też pod uwagę zdanie Garretta, a przynajmniej wysłuchać go. Wiedziała, jak najprawdopodobniej zareaguje on na dodatkowego pasażera, ale w gruncie rzeczy to ona jest kapitanem tego statku, więc jeśli zdecyduje pomóc Mando, to haker będzie miał raczej niewiele do powiedzenia.

Skoro żadne z nich mu nie odpowiedziało, to on postanowił siedzieć cicho. Tak miał zresztą w zwyczaju. Nie mówił, gdy nie uznawał tego za konieczne. Był raczej obserwatorem i słuchaczem, niż mówcą. Tacy ludzie również są potrzebni społeczeństwu. Opierał się cały czas o szafkę w kuchni i czekał na ich powrót. Był zresztą ciekawy, co oni tam takiego wyprawiają, że siedzą tam już tyle godzin. Zresztą, nie obchodziło go to, dopóki klon nie zaczął strzelać. Zdawał sobie sprawę, że nie miałby większych szans z tą republikańską maszyną do zabijania, ale zawsze mógł się postarać. W przypływie tej martwej ciszy, postanowił wyjść na zewnątrz. Na teren ruchliwego portu, by tam spalić sobie papierosa. Być może jakiś idiota znowu podpisze mu się na zapalniczce. Tego nie chciał, ale gdy taka sposobność się stanie, będzie mógł mu przefasonować twarz. A co.

Przez chwilę milczał rozważając jej słowa oraz możliwe konsekwencje zdradzenia jej pewnych rzeczy. Ale ostatecznie postawił na szczerość. A raczej na jej część.
- {Dawna siedziba klanu Fibal. Mój dom. Obecnie to ruina zniszczona przez Imperium, nikogo tam nie ma a najbliższe miasto znajduje się w odległości ok 400 km.}
Informacja ta nie powinna jej nic mówić, bo ta siedziba nawet za czasów swojej świetności ograniczała się do grupy kilku podziemnych domków, hangaru, magazynu i okolicznych pól. Nic wielkiego. Nie to co ich drugi przystanek - siedziba klanu Beskar, która przypominała górską twierdzę skrzyżowaną z prężnie rozwijającym się miastem.
- {W porządku, będę w pobliżu}
Uśmiechnął się nieco a potem wpakował na głowę hełm i uszczelnił kombinezon. Jego pancerz, podobnie jak u innych Mandalorian naszpikowany był elektroniką ułatwiającą życie. W "kuble" miał wbudowaną m.in. kamerkę, którą od razu włączył i ustawił na nagrywanie. Krążąc po pokładzie niczym duch tworzył sobie mapę frachtowca, zaznaczając najważniejsze miejsca i strategiczne tak na wszelki wypadek. Wolał wiedzieć czym może dysponować gdyby coś poszło nie tak.

Przyjęła do wiadomości wytłumaczenie klona. To przynajmniej już jakieś konkrety, dokładniejsze koordynaty będzie musiał podać później tak czy inaczej. Zastanawiało ja co prawda po co lecieć gdzieś, gdzie nikogo nie ma, ale to już nie jej sprawa.
Statek był przystosowany do długich podróży, spokojnie dawało się w nim pomieszkiwać, więc i dla nadprogramowego pasażera na pewno jakiś kąt do spania się znajdzie. Rzecz jasna na statku Mandalorianki nie mogło zabraknąć wielu skrytek z bronią, ale Shakti postarała się, by nie były widoczne na pierwszy rzut oka.
Zauważywszy Garretta ugryzła się w język, by nie rzucić jakiejś kąśliwej uwagi na temat palenia. I tak dobrze, że przynajmniej wychodził, a nie zadymiał wszystkie pomieszczenia jak leci. Nie miała też ochoty drażnić go już na wstępie, kiedy miała mu przekazać wiadomość, która raczej go nie ucieszy.
-Nie martw się, wróci. Podrzucimy go na Mandalore.
Stwierdziła jak najswobodniejszym tonem. Ciekawa była, czy mężczyzna zacznie się kłócić, czy milczkowaty charakter jednak zwycięży.

No cóż. Ta informacja go nie ucieszyła. Ba! Nawet trochę poirytowała. Otóż nie widział logiki w tym całym przedsięwzięciu. Otóż była to kompletnie obca im osoba. Na dodatek był to klon, a tym na pewno nie można było ufać. Co z tego, że był ubrany w mandaloriańską zbroję. Przecież mógł być szpiegiem imperium. W końcu armia klonów została w dużej części wcielona do Armii Imperialnej. Wszystko było możliwe w tych okrutnych czasach, dlatego też, umysł Garretta zalecał zapobiegawczą ostrożność.
-A jutro będziemy latać gdzieś w przestrzeni. Założę się.-Mruknął pod nosem i rzucił papierosa gdzieś na płytę lądowiska.
-Albo odpierdoli nam łby nożem kuchennym.-Po swoich krótki czarnowidztwie, doszedł do wniosku, że najbezpieczniejszym wariantem będzie skrycie się w swojej kajucie, włączyć komputer i mieć blaster w zasięgu ręki. Tak, na wszelki wypadek.

Ten pomysł cały czas mu się nie podobał. Nawet pieniądze go nie przekonały. Wiedział, że są im one potrzebne do dalszego utrzymania tego statku oraz do życia, ale wizja przewożenia klona mandalorianina, nie była zbyt obiecująca. Wszak w każdym momencie mogli zginąć. Jeśli nie z jego ręki, to z ręki osób, które go pewnie ścigają. Haker był zbyt mocno przywiązany do swojego obecnego życia, by go stracić. Wszak ciągłe podróżowanie po galaktyce było ciekawe, ale z takimi jak on, lepiej działać z daleka, a najlepiej, w ogóle ich nie tykać.
-Ta...Jest naprawiony.-Mruknął do niej. Pokiwał głową. Nie był przekonany, choć to ona rządziła na tym statku i to jej trzeba się podporządkować. Trza było się trzymać pewnej hierarchii, prawda?
-Rób co chcesz, tylko nie zdziw się, jak nam w nocy łby odstrzeli.-Po tych słowach, poszedł do swojej kajuty. Nie miał ochoty dalej ciągnąć tego tematu.

Jej porada była genialna, chociaż raczej nie miał szans z wyszkolonym żołnierzem republiki. Wyglądał typowo, lecz cholera wie, co te marne podróbki Jango Fetta mają w środku. Równie dobrze mógł to być komandos, albo ARC. Bardziej nie chciałby spotkać tego drugiego, podobno, o wiele bardziej śmiercionośne i krwiożercze. Niemniej jednak, warto było się ubezpieczyć i wziąć blaster. Tak na wszelki wypadek. Choć jego umiejętności strzeleckie największe nie są, to odbywające się co pół roku szkolenia na strzelnicy oraz młodość spędzona w dolnych poziomach Coruscant nauczyła go nieco obycia w broni palnej. Bez słowa, nie spoglądając na klona, wszedł do swojej kajuty i z szuflady wyciągnął blaster, który otrzymał od Shakti swego czasu. Włożył go sobie za spodnie i zakrył koszulką, by był jak najmniej widoczny. Oczywiście, w tym momencie był zabezpieczony, coby nie usmażyć dupy hakerowi. Sięgnął również po swój przenośny komputer i udał się do kuchni. Usiadł przy stole, włączył komputer i zamierzał przejrzeć najnowsze informacje w holonecie.