*Ciało Cichego zdawało się być przygotowane także na taki zwrot akcji, dug zatrzymał się jak tryby w maszynie, na dolnych kończynach, miecz trzymając w górnych, oburącz, nad głową. Dugwie mieli silne ramiona, jednak pozostawiony teraz swoim drogom intelekt Cichego mówił mu ze nie o to chodzi. oczy cały czas miał zdecydowanie zbyt duże i pełne strachu jak na mrocznego sitha. Teraz pierwszy raz od dłuższego czasu spojrzała  otwory w masce Nemedis i nie wiedział, co dalej, ale wiedział ze jeśli nic nie zrobi, to Nemedis go zabije, bo po co mu uczeń który nie potrafi się wyplątać z czegoś takiego? Z sytuacji w sumie wcale nie bez wyjścia.
Zacisnął zęby, oczy zmrużył i w końcu na młodym pysku pojawiła się gniewna determinacja. Zdecydowanie zbyt wolno reagował, gdyby zrobił to szybciej, to może nawet udałoby mu się skrzywdzić Nemedis, a  teraz – uwalniając jedna z  kończyn pozwolił kontrolowanie ześliznąć się klindze przeciwnika po jego klindze, wykorzystując przy tym naturalną siłę nacisku Nemedis, co było manewrem dla Cichego chroniącym. Drugą ręką sięgnął ku szyi lorda. naturalnie, ze nie sięgnie, ale kiedy żylaste palce zacisnęły się w powietrzu, Nemedis poczuje uścisk na szyi, a był tu uścisk mocny, jednak Cichy znał swoje ograniczenia, wiedział, ze nie jest w stanie użyć tego chwytu jak na sitha przestało, wiec pchnął w tył. Trudno powiedzieć, czy chciał złamać kark Nemedisowi z premedytacją, czy to po prostu obrona własna…*

*Usłyszał chrupot kości, ale ich nie poczuł, zdumienie trwało chwilę, nie zdążył niczego pomyśleć, ani nic zrobić, kiedy zaczęło się dziać to wszystko.
Pomyślał, że to sztuczka umysłowa Nemedisa, w końcu był mistrzem takowych. Szarpnął się, machając mieczem w kierunku szyi mistrza, tuż nad swoją ręką, jakby chciał ściąć głowę, ale pierwsza fala mentalnego ataku – bo tak to rozumiał – zaburzyła mu percepcje. Cichy nie trzymał Nemedisa za szyje, nie mógł wiec odciąć mu głowy.
Upadł po chwili, sparaliżowany bólem, jednak i tym razem upadał ofensywnie, by nie dać się zaskoczyć w chwili bezradności.
Wszystko skończyło się jeszcze bardziej nagle, jak zaczęło.
Cichy ściskał rozjarzony miecz, leząc na wznak, wpatrzony w pustkę mrocznego sufitu.
Wszystko go bolało. Pod skorupką zmęczenia kotłował się czarny dym jeszcze nie takich odległych wspomnień życia, które kiedyś nazywał codziennością, nawet nie wiedząc, ze był poniżany i sprowadzony do poziomu egzystencjonalnego kanałowego szczura.
Nie oblizał warg, bo nie miał w pysku ani kropli śliny. Zwinął się na posadzce jak embrion, w górnej prawej łapie ściskając za sibą rękojeść rozjarzonego miecza. żyła na nadgarstku pulsowała przyspieszonym pulsem.
Nie był tyle zmęczony co zdołowany. Nieszczęśliwy. Nie miał powodu, przecież nic się nie stało. Nie czuł że zawiódł Nemedis, a  nawet jeśli – nie traktował by tego tak osobiście.
On po prostu… źle się czuł. Paskudnie, podle, czuł się nikim. A raczej – zrozumiał, ze kiedyś tak się czuł, tylko nie był świadom. teraz jest kimś innym ale to co było jest częścią niego.
Taki wstyd…*

*Nie pozwolił sobie by leżeć i drżeć, kiedy podchodził Nemedis. podniósł się. Nie do pozycji stojącej, na razie siedział na posadzce. Zimnej. Zimno mu doskwierało. nie spodziewał się, ze coś tak przyziemnego będzie mu przeszkadzać.  Teraz jednak to nie było ważne. Wyłączył miecz i spuchniętymi oczami spojrzał w górę. Bardzo wysoko musiał podnosić łeb. Uszy obwieszone kolczykami zwisały mu z łba. Wyglądał dziwnie. na pewno nie chciał by by zobaczył go teraz Ankein. Wyglądał zdecydowanie kiepsko, cherlawo. Może nawet jak wtedy na Couruscant. I patrzył na Nemedis, milcząc jak zawsze. W końcu skinął głową.
Ja wiem…
To i Nemedis mógł zauważyć. I na pewno widział, nie możliwe, ze nie. Od ćpuna z Couruscant do adepta z talentem – cała galaktyka drogi.
W pewnym momencie Cichy westchnął głębiej i otwarł szerzej oczy, jednocześnie kręcąc lekko łbem na boki, jakby mówił: jeszcze tyle nie wiem. Jeszcze tyle z tego co mówisz nie potrafię.
Ale to oznaczało, ze ma ambicje. A to jest coś, czego nauczył się od zera*

*spuścił łeb i słuchał, patrząc w podłogę, gdzieś przed nim, gdzie w twardym kamieniu został płytki ślad czterech  nic dla kamienia nie znaczących rys. Szybko znikną. Cichy podniósł dłoń, i bez większego zdumienia stwierdził, ze dwa z czterech pazurów sa wyrwane całkowicie, a  pozostałe dwa połamane. Bolało. Nie myślał o tym. Z resztą druga dłoń nie wyglądała lepiej. Odrosną, oczywiście. Ale większość istot na jego miejscu poczułaby jakiś żal, pretensje, smutek, może strach, ze zrobiło sobie krzywdę.
Cichy nie czuł nic. I to był problem.
- Mnie nie przepełniają emocje – odpowiedział mentalnie Nemedisowi. Bo i rzeczywiście, Cichy zbyt wiele nie czuł, co już było poruszone. Był wyjałowiony emocjonalnie*

*Słuchając Nemedis zaciskał i rozluźniał palce, by wydobyć z ranek krew, by kilka kropel zostawić na kamiennej posadzce. po co – tak sobie. To było jedną z mądrości życiowych Cichego. A co tam, bo tak sobie, a bo czemu nie…
Podniósł głowę i popatrzył za odchodzącym Nemedisem. I tak patrząc za nim przypomniał sobie, co zostawił w kwaterze, zanim tu przyszedł. I teraz dopiero zaklął w myślach. Takie plany, a  tu zdarte paznokcie!
No ale jednak jakieś życie wewnętrzne w tym się uaktywniło. jakaś mała „pasja”.
Trudno, da se rade i tak.
Nemedisowi skinął z szacunkiem głową, i pozbierał się z podłogi. teraz dopiero poczuł chłód…*

Między ścianami mrocznych korytarzy przechadzała się bez pośpiechu wysoka, zakapturzona postać. Z odrazą starła z rękawic skrzepniętą, zaschniętą krew - bez wątpienia Takena. Mieli za sobą pierwsze spotkanie. Nemedis nie był usatysfakcjonowany. Jedi dostał chwilę przerwy na przemyślenia, ale niebawem pewnie... Wrócą do rozmowy.

Przed Sithem otworzyły się - jak na zawołanie - kamienne, wysokie drzwi. Za nimi ukazała się niewielka komnata medytacyjna, cała skąpana w krwawym blasku, bijającym od symboli wyrytych na okrągłej ścianie. Uklęknął w wyznaczonym miejscu, otoczony pomnikami zakapturzonych postaci, podtrzymujących sklepienie własnymi dłońmi. Wziął głębszy wdech, przymykając oczy. Kamienne wrota zatrzasnęły się z hukiem. Teraz mógł porozmawiać z ciemnością.

Nemedis otworzył powoli oczy. Nadal klęczał, wpatrzony przed siebie, jak jeden z posągów. W pomieszczeniu panował mrok, ale nie chodziło jedynie o wymiar fizyczny - to miejsce było jak oaza Ciemnej Strony Mocy, zmysły uginały się pod jej potęgą, nieprzygotowany umysł zapewne szybko popadłby w obłęd.
- Ujawnij się - lodowaty głos odbił się echem od okrągłych ścian. Choć został wypowiedziany cicho, zdawał się docierać do każdego zakamarka pomieszczenia z niespodziewaną siłą. Sith ani nie drgnął. Czarny, długi płaszcz opadał na kamienną podłogę, rozlewając się na wszystkie strony. Od białej, upiornej maski odbijał się lekko czerwony blask.

Spojrzał w stronę, z której mógł dobiegać głos.
- Tak jak i ja, choć obu nas kryje ciemność. Czekałem na ciebie, choć nie wiedziałem dlaczego. Czułem, że się spotkamy, choć nie wiedziałem kiedy. Powiedz - kim jesteś, skoro ważysz się tu być? Musisz być podobny do mnie, to jedyna odpowiedź. - Powstał przy akompaniamencie trzasku kości. Jego trupio blada maska odznaczała się w ciemności.