Fale emocji nie były już dłużej powstrzymywane przez wewnętrzne bariery Takena. Zachowywały się one jak woda, która znalazła dziurę w tamie, rozrywając ją stopniowo i porywając wszystko za sobą. Stateczek stał się bardzo szybko areną pojedynku różnych świadomości. Pojawienie się Nemedisa było wręcz namacalne i on to czuł. No i Cichy był chroniony dobrze i póki co musiał odłożyć moment ataku. Gdy dug zaczął strzelać to gwałtownie wycofał się do ładowni, po prostu puszczając jedną rękę i jak na huśtawce przywarł do ściany hangaru. I akurat dostrzegł nadciągającego Ankeina.
- Nie tym razem gówniarzu
Warknął wściekły kel dor. I o ile Cichego chronił Nemedis tak Ankein nie był strzeżony i miał pecha. Bo teraz Taken nie był powstrzymującym się przed przemocą Jedi, popuścił hamulce. Uniósł rękę i skupił się na dłoni człowieka, w której ten trzymał blaster. I użył gniewu by wspomóc swoją energię Mocy, która zaczeła otaczać jego nadgarstek w prostym zamiarze. By go zmiażdżyć, wyłączyć go z walki. To Cichy się liczył, Ankein był szczylem, nie wyszkolonym, nie przygotowanym do poważnego starcia z mocowładnym.

*Bolty Cichych pomknęły  kierunku Takena. Może ten i stal się kameleonem względem dostosowania do rodzaju energii zwanej mocą, ale jego ciało nadal było poszatkowane wcześniejszymi zmaganiami z imperium, a  wcześniej patrzył juz w  oczy śmierci. Kilka Boltów cichego trafiło go w nogi. Z drugiej strony – dwa, czy trzy strzały Ankeina i jeszcze coś…
Ankein może i był nic nie znaczącym gówniarzem w tym równaniu, ale było coś, co pragnęło, by zył. Czarna suka pojawiła się nie wiadomo skąd i skoczyła na jedz  paszczą najeżoną zębami, a  wyciągnięta ręka Takena, która wcześniej miażdżyła nadgarstek Ankeina (z takim skutkiem że rzeczywiście pękły mu dwie kości śródręcza) została chwycona w szczeki i tylko chlupnęła, kiedy kosci Takena podzieliły los kości Ankeina… do tego polała się krew*

Ankeinowi nawet w głowie zabijanie Takena w chwili, kiedy poczuł eksplozję bólu w ręce. Nie pierwszy raz coś mu pękło, ale pierwszy raz nie był na to gotów. Blaster upadł na podłogę, a Mroczny Jedi odruchowo chwycił się za dłoń, co jeszcze pogorszyło sprawę. Opanował się szybko, widząc, że wilk rzucił się w jego obronie na Takena. Kącik ust mu się poruszył, bo to znaczyło, że Cień wciąż nad nim czuwał. W dodatku... Zaśmiał się lekko. - A jednak porzuciłeś światłość... - powiedział cicho, z głębokim rozbawieniem. Jedi nie przegrał tutaj dlatego, że był powalony. Poległ raczej na linii swoich przekonań.

Sith nie ustępował. Napierał na Takena, pozwalając by cień zaciskał na nim swą pętlę. Skryta za czarnymi szatami postać wystąpiła zza murów cytadeli, zatrzymując się parę metrów przed ogromnymi, ciężkimi wrotami. To na tej równinie, poprzedzającej fortecę, właśnie próbował wylądować Cichy. Nemedis skupił wzrok na małym stateczku. Stał tam, niewzruszenie, chłostany wiatrem i śniegiem, ale wyglądało na to, że poświęcił niemalże całą swoją uwagę, by Cichego poprowadzić ku lądowaniu. Chronił go, nie dając Takenowi wytchnienia, bo dobrze wiedział, że najwięcej będzie zależało od najbliższych minut. Zastygł niczym jeden z posągów starożytnych Sithów, oczekując z lodowatą cierpliwością. Już niemalże miał Takena w swoich rękach, już zaciskał na nim nieprzejednane, złowieszcze objęcie nienawiści.

*Cichy poleciał na pysk, ale zaparł się rękami, włączył przy tym kilka dodatkowych opcji typu wentylacja, ale ostatecznie nic się nie stało. Momentalnie zeskoczył z fotela. Byli już na ziemi. na powierzchni Ziost. Nemedis już czekał. Dug wypadł z kokpitu do ładowni, z  blasterem ustawionym na ogłuszanie i wypalił z niego kilka razy w pierś ke dora. Lub plecy, w zależności od jego obecnego ustawienia*

Przed bitwą wyłączył u siebie odczuwanie bólu, co było błędem i nie wziął pod uwagę zębisk suki zatopionych w jego ręce. No ale było ca późno. Jedynie co mógł jeszcze zrobić, to zablokować Mocą wyciek krwi i wycofać się nim wylądowali dosyć twardo. Taken już właściwie dogorywał, ale wpadł na ostatni, desperacki plan. Teraz albo nigdy. Cichy wyskoczył z fotela i ruszył do hangaru, by oczywiście obezwładnić kel dora.  Ale tym samym wszyscy znajdą się w pomieszczeniu, które ma wrota wychodzące na planetę. Ostatni desperacki zryw. Zlokalizował on przycisk otwierający drzwi, aktywował go a potem zebrał niemal całą pozostałą mu energię, którą mozolnie magazynował przez te kilkanaście godzin lotu spędzonych na medytacji. Teraz uwolnił ją, tworząc dziką wichurę napędzaną jego pierwotnymi emocjami. Zaryzykował też i osłabił nieco blokadę ośrodka bólu. I tak gniew, ból, nienawiść, potężny strach przed Nemedisem, który forsował już bariery umysłu kel dora... to wszystko zostało uwolnione wraz z energią. Plan był prosty... porwać wszystkich wokoło tym wirem, wypchnąć ich na planetę, zamknąć hangar i prosić w myślach swoją dawno zmarłą mistrzynię oraz innych zjednoczonych z Mocą mentorów o wystarczającą ilość siły, by dojść do kontrolek, odpalić silniki i zwiać z tej planety. Potem to już można kopnąć w kalendarz albo nadać sygnał S.O.S.
W najgłębszych zakamarkach swojego umysłu Taken błagał o cud. Błagał swoją zmarłą mistrzynię, tę która ukształtowała go takim jakim obecnie jest, o pomoc. Głupia nadzieja, ale mawiają, że umiera ona ostatnia. No  bo w końcu zdarzały się "cudowne" interwencje Duchów Mocy, chociaż nie tak częste jak Upiorów, które nawiedzały miejsca swojej śmierci.
Teraz to już Taken nie miał nic do stracenia, ucieknie albo zginie próbując uciec.

*Bez wątpienia w Takenie kumulowało się tyle wszystkiego… może nawet wściekłości… może nawet nienawiści zdolnej rozrywać ściany, żę zdolny by był do rozerwania statku swoją własną… klęską jakby nie patrzeć, bo dla jedi to, co działo się w Takenie było strasznym poniżeniem. Nawet w obliczu śmierci, choć wiadomo, każdy myśli inaczej, jednak Jedi dość podobnie w tej kwestii. A Taken wrzał. Trudno było mówić o zawartości adrenaliny w krwi, której z chwili na chwile ubywało. Determinacja rodzi się w głowie, siła tkwi w mózgu, gdzie tworzą się emocje. Taken otworzył wrota, wypuścił cała swoją mroczność, aż do fizycznego bólu, który objawił się krzykiem, i już można było spodziewać się wulkanu kiedy Taken… stracił przytomność zanim Cichy zdążył nacisnąć spust. I dobrze, bo jedi był w  takim stanie ze ogłuszasz by bo na pewno zabił. A tak się tylko może zastanawiać które z rodziców Takena było czołgiem…*
Potem pojawił się Nemedis, ale Taken już nie usłyszy jego slow. Szczęściem będzie jesli usłyszy je jeszcze kiedykolwiek…*

Ankein zamilkł. Miał wrażenie, jakby atmosfera stała się cięższa i poczuł na twarzy chłód. Cofnął się nieco pod ścianę, usuwając się w cień i dając pole działania Sithowi. W milczeniu wpatrywał się w upiorną postać, obserwując każdy ruch - jak ten podchodzi do upadłego Jedi. Mimo tego, że obryzgana krwią twarz nie zdradzała żadnych emocji, wewnątrz wybuchł wulkan dzikiej radości i... głodu - wielkiego apetytu na to co mógłby mu zaoferować Nemedis, jego siła i potęga, która wzbudziła w młodym Mrocznym wielkie pożądanie. Niebieskie oczy śledziły uosobienie Sitha, z wyraźną pasją.