Ze względu na przedłużającą się nieobecność gracza i małą wagę sesji, postanawiam podsumować.

Kiedy pierwsze ustalenia dobiegły końca, Vottagowi zostało przydzielone odpowiednie lokum, z kolei jego ludzie założyli obóz u podnóży cytadeli. Zabójcy dostali kwatery na jednym z poziomów, jak można się było spodziewać - utrzymane w spartańskich warunkach. Poruszanie się na własną rękę po cytadeli dla obcych mogło stanowić nie lada wyzwanie - miejsce skrywało wiele tajemnic, a przy tym było ogromnym, wielofunkcyjnym kompleksem. Losy ich oraz ich pana są do ustalenia, o ile gracz na nowo zainteresuje się swoją postacią. Nemedis, bogatszy o nowe informacje, postanowił skontaktować się ze swoim uczniem.

Przez całą podróż Taken medytował spokojnie w ładowni, skupiając większość swoich wysiłków na podleczeniu ciała. Nie było mowy o pełnym uzdrowieniu, co to to nie. Zależało mu przede wszystkim na ustabilizowaniu swojego stanu, zatamowaniu krwawienia no i sprawieniu, by mógł chociaż nieco chodzić. O walce mowy też nie było... przynajmniej nie na miecze świetlne.
Na te wysiłki nie zużywał całej energii, zachowywał sobie jej część na wszelki wypadek... na dotarcie do celu. Musiał uciec. Posiadał zbyt cenne informacje. Jako jeden z niewielu Jedi znał koordynaty Tythona oraz trasę, którą trzeba pokonać by się tam dostać. Jeżeli Nemedis wszedłby w posiadanie tych informacji... szkody byłyby ogromne. Nie mógł do tego dopuścić, musiał podjąć próbę ucieczki.
No i wtedy po kilkunastu godzinach lotu (podróż z okolic Alderaan na Ziost trwa coś ok tego) poczuł to... potężne nagromadzenie Ciemnej Strony. Jeszcze nie takie namacalne, ale co raz bardziej odczuwalne. Zbliżali się, trzeba więc działać.
Taken wstał, wspomagając się nagromadzoną energią Mocy. Musiał uważać, by nie zużyć jej całej na poruszanie się... teraz albo nigdy.
Ruszył chwiejnym krokiem w kierunku kokpitu.

*Ankeina nie było w  kokpicie. musiał spać w tej swojej kanciapie, natomiast z Cichym był wilk. Piękna duża suka vonskra o długiej, lejącej sierści leżała dumnie pod krzesłem duga. Leżała spokojnie, raz po raz trzepiąc uchem, czy poruszając nozdrzami lub wibryssami. W pewnym jednak momencie jej niewielkie uszy zza których wyrastały strzępki aksamitnych jak u kobiety włosów stanęły na baczność, a z gardła dobył się lekki, ostrzegawczy warkot. Nie spij, przyjacielu, nieprzyjaciel nadchodzi od tyłu…*

Aura planety rzeczywiście była uciążliwa, dlatego też otoczył się wszelkimi znanymi mu barierami ochronnymi i wspomagającymi, by nie utracić jasności myślenia. Przecież planeta go nie pokona.
Taken powoli doczłapał do wejścia i jeżeli drzwi nie były zablokowane to je otworzył. I tak stanął w ich progu, opierając się ciężko lewym bokiem ciała o framugę. Na szczęście dla wszystkich nie był on bersekerem, by od razu bez opamiętania rzucić się na Cichego. Chciał uciec a nie zabić się.
- Poderwij maszynę do lotu
Powiedział z naciskiem Taken. Bo jeżeli teraz zaczną walczyć to wszyscy zginą ale jeśli wylądują to on będzie mieć koncertowo przesrane. A do tego dopuścić nie chciał.
Wzrokiem odnalazł dźwignię tudzież kontrolkę, która odpowiadała za wysunięcie się podwozia, czy jak się to tam nazywa. I jeżeli były one wysunięte to użył Mocy by zmienić ten stan rzeczy, dając jasno do zrozumienia, że lądować nie chce i będzie stawiał opór. To była tylko taka demonstracja, nie wkładał w to za dużo energii.
- Poderwij maszynę!
Przynajmniej bardzo w sterowaniu nie przeszkadzał.

*Jeśli ktoś spodziewał się, ze Noc rzucił się w morderczym szale na Takena, to mylił się. Dumne zwierze leżało jak wcześniej, patrzyło przed siebie, jakby nie widziało Takena. On nie istniał. Choć nie wiadomo, jak suka zachowa się potem – teraz byłą tym, czym być miała za sprawą swojego Pana. Cieniem.
Tymczasem wajcha jesli była w pozycji wysunięcia kółek, to została cofnięta, jednak jednocześnie Taken poczuł, że wrócił chyba do poziomu nastolatka, lub nawet dziecka, bo wiele trudu kosztował go ten drobiazg...*

Był zbyt osłabiony by stanowić skuteczny opór, a przynajmniej przy korzystaniu z Jasnej Strony Mocy... przez wiele godzin medytował nad tym problemem, bo czuł, że zmierzają w kierunku planety przesiąkniętej Ciemną Stroną.
Taken przez ten czas przypomniał sobie swojego dawnego mistrza, który szkolił go w sztuce Teras Kasi. W umyśle kel dora wciąż przebrzmiewały jego słowa "Jedi są słabi i zawsze przegrają z sithami z powodu jednej rzeczy. Nie potrafią dążyć do zwycięstwa za wszelką cenę. To ich słabość i to ich zniszczy". Cóż za ironia... Taken wiele czasu spędził na rozważaniu jego słów. Co miał zrobić. ?Uparcie trwać przy Jasnej Stronie i w przypadku niepowodzenia się poddać, czy też... skorzystać ze swojego wewnętrznego gniewu, by podobnie jak mistrz Windu "przekuć go w narzędzie światła". Łatwo powiedzieć, ale trudniej zrobić. Przyświecał mu jednak bardzo jasny cel. Ochronić tajemnice Tythona przed Nemedisem, bo tutaj, na tej planecie nie będzie mógł zbyt długo stawiać oporu.
Take więc Taken sięgnął ku swojej wewnętrznej barierze, za którą skrywał wszystkie te pierwotne instynkty, które wydobywały się na powierzchnię jedynie w czasie walki. Uwolnił je, ale pamiętał też o słowach mistrza, by wykorzystać gniew tak, by ten nie przejął kontroli. Cóż, czyż nie to ćwiczy każdego ranka ze swoim mieczem? Nauka kontroli gniewu w walce.
I tak Taken odsunął się od Jasności, zmierzając niebezpiecznie szybko w stronę granicy. Cały jego gniew, tłumiona ambicja i żądza przetrwania skumulowały się akurat w chwili, gdy Cichy szarpnął statkiem. Kel dor złapał się oboma rękami framugi by nie polecieć do tyłu a wszystkie te negatywne emocje tylko go napędzały.
I jeżeli nie poleci do tyłu to po raz kolejny użyje Mocy by zamknąć podwozie... z tym, że tym razem spróbuje chwycić Mocą ster i pociągnąć go do góry, by się ponownie wznieść.

*Suka nagle znikła. Odeszła, ale tak, jakby zdematerialozowala się nagle. Przestała istnieć. A Cichy nagle poczuł coś dziwnego, jakby miał na statku inną osobę, niby tą samą, ale zupełnie inną, mroczniejsza, bardziej nieprzewidywalną, jakby alter ego, zły brat-bliźniak, jak z jakiegoś filmu, bo nagle znikł tez i jedi. Był teraz ten drugi, może nie wprawiony jeszcze we współistnieniu z Ciemną Stroną, ale dużo groźniejszy w tym miejscu, w którym się znaleźli. I Cichy poczuł to wyraźnie, a  następnie poczuł, że stery w jego rękach delikatnie wznoszą się do góry. Cichy oczywiście trzymał je fizycznie, zapanuje nad nimi, ale był top już nie nieporadny ruch słabego padawana, a pchniecie kogoś na poziomie Cichego. Nie miał wiec on problemów z oparciem się woli Takena. Taken wpływał Mocą na statek, jednak w pewnym momencie to już Takem poczuł, ze siła duga tez wzrosła. I tez to już nie była ta sama osoba. Coś sprawiło, ze sam dug stał się celem bardzo odległym do naruszenia poprzez Moc… A Cichy tymczasem słyszał wskazówki swojego mistrza, który był już bardzo, bardzo blisko*

Ankein siedząc w swoim pokoju - obecnie zawalonym przedmiotami, patrzył półprzymkniętymi oczami w przestrzeń. Pogrążony w transie nasłuchiwał wyczulonymi zmysłami. Wysilał też inny zmysł, czując "konflikt". Kiedy statkiem szarpnęło, oczy otworzyły się szeroko. Chłopak jakby wyrwany z letargu wstał. Dokładnie wiedział, co się dzieje i co należy zrobić. Drzwi otwarły się, a on wyszedł i jak maszyna ruszył w stronę kokpitu. Z wycelowanego blastera mknęły szybko czerwone błyskawice energii. Mroczny Jedi celował w widoczne plecy Takena i jego nogi. Mknął lekko, wyważonym, zdecydowanym truchtem po schodkach.