*Na orbicie planety pojawił się po raz pierwszy akurat ten pojazd. Z hiperprzestrzeni wyszedł kilkanaście tysięcy kilometrów od planety, a teraz powoli wchodził w atmosferę. Zejście było wykonane tak by nie było żadnych rozpalonych przesadnie części pancerza,a na pewno żadnego śladu "spadającej gwiazdy". Żadnych błysków niczego. Pilot poprowadził latający prostokąt o łagodnych łukach w miejscu kątów, z ciemnym kokpitem wyglądającym jak część wyjęta od batyskafu. Z głośnym jak na tą okolicę wizgiem przeleciał nisko ponad koronami drzew, kręcąc się przez jakiś czas po okolicy szukając miejsca dobrego do lądowania. A na pewno lepszego niż ostatnio gdy wylądować pilotowi tu przyszło. Pojazd został po jakimś czasie posadzony na pewnym gruncie, a z środka wyszła jakaś postać z prowizoryczną kulą pod pachą i jakimś workiem w ręce. Osobnik ten skierował się w kierunku gdzie powinno występować bagienne zielę.*

*Zabrak starał się jak mógł by lecieć jak najwolniej i dać ptactwu szansę odlotu i by nie rozpaćkały mu się na iluminatorze przednim. Możliwe, że kilka ptaków swoim lotem ukatrupił, gdy uderzyły o spód czy zbyt blisko silników podleciały kończąc jako skwarki. Po wylądowaniu, jak już wspomniano opuścił statek. O kuli zrobionej z lampy z jeansami na tyłku , z czego prawa nogawka została zawiązana na końcu w miejscu gdzie brakło nogi.  Aru nie miał czasu dokończyć swojej prowizorycznej protezy ze złomu jaki miał na statku, ale i tak już lepsza była kula niż coś czego zębatki zaraz się zapchają roślinami. Zabrak wiedział w jakich miejscach rosną rośliny, zapamiętał swoje wypady z dzikimi w tereny gdzie rośliny rosły,a i pamiętał, że granatowe i duże liście się nie nadawały. Z braku innej możliwości, szukał roślin na granicy bagna, w zaciemnionych miejscach pod koronami drzew. Nie chciał ryzykować wpadnięcie do bagna, wyleźć by wylazł gdyby tylko w bagnach nic nie mieszkało.*

*Tak, Dagobah było w gruncie rzeczy pełnym życia i przez to pięknym światem. Zabrak lubił takie planety. A pobyt na Felucii dał mu czas by nauczyć się kilku sztuczek. Na mrówki, praktycznie nie zareagował, jedynie stanął w miejscu. Otulił się Mocą, przez co stał się dla zwierząt nie tyle niewidzialny co nie groźny. Ani interesujący, ani zjadliwy. Po prostu był ignorowany. Mrówki niczym nie niepokojone przespacerowały się po nim impulsami delikatnymi będąc naprowadzonymi do wyjścia. Zaraz też po kuli zabraka przespacerowały się mrówki i zniknęły na ziemi. Krokodylowaty jaszczur zaś który przed chwilą wyczuwał ciepłokrwistego nagle stracił trop ,jak by tam już nikogo nie było. Aru lekko przymykając oczy, skierował się w swoją stronę, nucąc w Mocy "pieśń". Stając się częścią natury, jak powietrze ich otaczające. To zapewni mu ochronę przed większością zwierząt, nie licząc tych wrażliwych na moc. Chciał zebrać trochę bagiennego ziela rosnącego jak najbliżej i wrócić na zamknięty statek.*

*Owszem, obcy nie był zbyt dyskretny jeśli idzie o przylot. A już na ziemi, spokojnie i ostrożnie się przemieszczał pomagając sobie prowizoryczną kulą. Nie wyczuł kobiety. Zapomniał już jak dobrze tutejsi tubylcy potrafią się skrywać w Mocy. Aczkolwiek sami sobie z tego sprawy nie zdawali nawet. Tak twierdził jego Mistrz. Gdy dziewczyna się odezwała, zabrak akurat wsuwał do przewieszonej pod lewym ramieniem torby, kilka listków. Drgnął słysząc jej głos i z kolana poderwał się z ziemi unosząc się na kawałku pogiętej rurki będącej dawniej lampą. Złote oczy emitujące lekki blask jak u kota spojrzały wprost w jej pionowe źrenice. Twarz wytatuowana w zawiłe wzory jak i reszta ciała, z okiem i policzkiem prawym przeciętym trzema bliznami. Ubrany był w białą koszulkę z oderwanymi rękawami, odsłaniającymi silne pokryte tatuażami ramiona. Koszulka ta była rozcięta przez coś rozpalonego po prawej stronie na wysokości nerek. Spod niej można było zauważyć świeżą bliznę. Spodnie były jeansowe, prawa noga przy kolanie miała także wypaloną lub wyciętą dziurę poniżej kolana niczego już nie było.*
-Nahad.
*Odpowiedział niskim, głębokim głosem, lecz nie nieprzyjemnym dla ucha. 9 lat minęło odkąd tym powitaniem się posługiwał. Patrząc w przeszłość było to niczym sceny z zupełnie innego życia i świata. Wzrok złotych oczu, z białkami które przecinały nieliczne czarne "pęknięcia" przeniósł się poniżej. Ktoś kto by znał Aru mógł by pomyśleć, że ten pierwsze co robi widząc tubylcę od razu gapi się w dzikuski biust. Nic z tych rzeczy. Jego uwagę przykuło dla odmiany coś innego, drewniany amulet przedstawiający słońce Bendu.*

*Cóż. Zabrak jedyne co mógł mieć znajome to cztery widoczne na czole rogi i złote oczy. Aczkolwiek i one przez te czarne pęknięcia czy żyłki w białkach były nieco inne. Skóra także, nawet pomijając tatuaże była obecnie srebrzystoszara. Włosy długie, rozpuszczone. Wyczuwał, że kobieta nie ma złych zamiarów, dlatego też spokojnie się zachowywał. Poza tym u pasa znajdowały się dwa noże o długich ostrzach. I co najważniejsze w środku ich rękojeści znajdowała się prawdziwa broń.*
Nie znam, nie pamiętam tego zwrotu.
*Odparł do kobiety w basicku, jednocześnie delikatny przekaz swoich myśli jej wysyłając. Żadnych słów czy emocji, po prostu świadomość, że nie rozumie co ona do niego mówi. Sam jednak nie zdawał się mieć też złych zamiarów.*

-Eeeee....
*Odpowiedział widząc i słysząc to co robi. Żeby nie powiedzieć "Ja pierdole" wydobył z siebie powyższy dźwięk.*
Wstawaj, Missay nie wygłupiaj się.
*Ruszył ku niej i dość szybko się przy niej znajdując pochylił się lekko by pomóc jej wstać. Nie spodobało mu się to co zrobiła.*
Skąd znasz wspólny? Jak tu byliśmy z Mistrzem staraliśmy się was nie uczyć tego języka.
*Mruknął wpatrując się w młodą dziewczynę. Pominął sporo ciekawiących go rzeczy. Jak to "poświęcenie" jakimś im, czy to po co im jest replika symbolu republiki. Co prawda Aru im pamiątkę po nich zostawił zgodnie z ich prośbami... najwidoczniej uczynili to symbolem swojego kultu.  Tego jeszcze nie było, czczony Aru. Jak się okaże, że jemu i mistrzowi składają ofiary z dziewic to go krew zaleje.*

*Nie chciał dziewczyny płoszyć łapaniem jej za ramię i podnoszeniem więc dobrze, że w końcu sama to zrobiła. Na razie spokój zabraka był bliski pęknięcia niczym bańka mydlana.Zahak, język bogów... nie, to mu się nie podobało. I co to za Mhodya?*
-Nie, Zahak. Jestem Aru. Prowadź...
*Mimo wszystko jednak się nie sprzeczał. Nie sądził by dziewczę go chciało skrzywdzić jeśli by się nie zgodził, ale wolał mimo wszystko wykazać się dobrą wolą i wybadać co się dzieje. No i może będą mu skłonni dać trochę ziela? I pas wyprawionej skóry, tak to by mu się przydało też...*
Tylko powoli, nie jestem tak zwinny jak ostatnio.