Może i jestem Zahak, jednak moim imieniem jest Aru. Tak się do mnie zwracają... bliscy.
*Z braku lepszego określenia tak to wyjaśnił. Uczucia bijące od kobiety były dla niego rzeczą.... nieswoją. Nie podobała mu się ta cała otoczka głębokiego szacunku. Przyzwyczaił się do pogardy lub ignorowania. Kiepski z nich lud skoro sobie takiego boga obrali.*
Hm. W jakim miejscu mieszkacie? Z drzewami? Czy może w pobliżu waszej wioski znajduje się bezpieczny płaski teren?
*Gdy to mówił, jednocześnie przed oczyma wyobraźni kobiety pojawił się obraz. Polanki otoczonej drzewami, z równym w miarę oraz pewnym gruntem, nie bagnem.Drzewa tworzyły okrąg w okół polanki. Zabrak szukał czegoś zbliżonego.*
Wtedy moglibyśmy skrócić tę drogę.
*Zamierzał zwyczajnie przelecieć tą drogą, jeśli skróci trasę o połowę, będzie zadowolony. Był zbytnim balastem teraz bez nogi, na planecie pełnej niebezpieczeństw. Na jej słowa kolejne odpowiedział jednak spokojnie.*
Nie wróciłem tu z waszego powodu. Przyjaciel poradził bym odpoczął. Wasze zielę daje odpoczynek.
*Szedł za nią mimo wszystko, jeśli jednak nie ma żadnego miejsca zdatnego do lądowania, to już ten pół dnia może iść. *

No to zostanę tym waszym Zahakiem, Missay.
*Nie miał sił sprzeczać się w tej kwestii. Oni przecież wydawali się lepiej wiedzieć jak Aru ma na imię. Szedł za kobietą, nawet nie krzywiąc się na wieść, że tam jest bagno. Przeżyje. Statek mu najwyżej ptaki obsrają w tamtym miejscu gdzie go zostawił. A tak, teraz podążając za zadkiem dzikuski, miał się udać do wioski. Niezbyt dobre przeczucia miał co do tego, co go tam spotka. Nie, nie sądził by go zaatakowali, ale skręcało go w środku jak pomyślał jaki tam będzie religijny szał. Byleby mu córek nie oferowali zamiast ziela, odmówić podarków niby nie wypada, ale tego by już nie zabrał....*
Dziękuję.
*Zatrzymał się gdy się ku niemu obróciła z uśmiechem, także siląc się na uśmiech. Nie miał zamiaru robić przerw w wędrówce. Może i marsz spowolni, ale jeśli sama kobieta się nie zmęczy nie ma zamiaru robić przerw. Tej nocy nie będzie jej dane umrzeć. A przynajmniej nie bez wcześniejszego ostrzeżenia, ze strony Aru który sondował uważnie, tętniącą od życia okolicę.*

*Zabrak starał się nie sprawiać wielkich kłopotów przewodniczce. Gdy było trzeba wyjątkowo zwinnie jak na swój stan był w stanie przeskakiwać kłody. To był mimo wszystko las, więc trzymając w jednej ręce podniesioną prowizoryczną kulę, drugą dłonią mógł się złapać lub oprzeć o konar drzewa przy lądowaniu. Tak też, nie był też jakiś bardzo nieporadny.*
*Gdy dotarli do wioski, starał się wszystko przyjmować z lekkim uśmiechem. Mimo wszystko nie chciał odbierać plemieniu radości ze spotkania boga. Na ten czas postanowił dać im się tak traktować, nie chcąc ich urazić. Nie sprawiało mu to przyjemności, aczkolwiek dzieci potraktował dobrze. A to dał placka, a to posadził na kolanie pozwalając się dotykać i oglądać tatuaże, a to pogłaskał po głowie. Z szamanem powitał się, może i łamiąc ich tradycje, za pomocą uścisku przyjacielskiego. Mimo wszystko ucieszył go widok tej samej twarzy co przed latami. Zjadł tylko trochę mięsa i może z jeden placek. Napił się naparu i tyle. Nie chciał zapasów jedzenia wioski narażać na uszczerbek, dlatego nie zjadł dużo, prawie nic. Jedyne z czego skorzystał w pełni to z fajki z zielem, którą przekazał dalej by i każdy z jej dobrodziejstw mógł skorzystać. W cierpliwości posłuchał śpiewów i pooglądał tańce. Odbył także z szamanem rozmowę na temat Leśnego Ducha i tego jak wyglądał. Krótki opis wystarczał by ten się zorientował, że musiał to być Yoda. Nie było wielu z jego ludu w galaktyce. Na widok skrzynki uśmiechnął się, w dłoń biorąc stary, metalowy krążek przedstawiający herb nieistniejącej już Republiki. Odłożył go jednak wraz ze wszystkimi rzeczami do skrzynki. Jakkolwiek traktowanie go jak boga, drażniło go, to jednak gościnne potraktowanie i radość plemienia i jego humor poprawiło.*
*Nieco upalony i upojony naparami, wszedł do namiotu wskazanemu mu przez Missay. Jak do tej pory nie zwracał uwagi na słowa szamana dotyczące poświęcenia jego córki bogom z nieba. Uznawał, że jej duchowa posługa jej właśnie poświęcona tym "bogom". Do chatki samej jednak wszedł cicho, by nie zbudzić nikogo. Skierował się zaś do pierwszego lepszego wolnego miejsca by tam się położyć.*

*Zabrak był nieco zmęczony. Zmęczony jednak w pozytywny sposób.  Rany, lecznicza medytacja i jedynie prysznic, bez snu, odciskać zaczynały na nim piętno i zapewne gdy już się do spania zabierze to sen przyjdzie prędko. Tym razem sen już nie tak czujny, w końcu czuł się tutaj bezpiecznie. Missay zastała go jednak dopiero co lokującego się do snu, układającego na posłaniu. Metalowy drąg leżał obok niego, by miał go na wyciągnięcie ręki. Na jej słowa jednak zareagował podniesieniem się i siadem podobnym do jej. Pozycja medytacyjna,aczkolwiek bez jednej nogi.*
-Podejdź.
*Ruchem ręki, zachęcił ją by się zbliżyła. Tak, nie mógł jej dosięgnąć. Jak się zbliży, oprze na jej czole swoją twardą dłoń, a ona poczuje delikatne ciepło promieniujące w miejscu zetknięcia się ręki z jej ciałem. Zabrak chciał dokładniej wniknąć w aurę dziewczyny. Chciał sprawdzić czy nie była wrażliwa na moc w stopniu większym niż każdy z jej ludu. Jej słowa o tym, że jej myśli i duch są w gwiazdach mogły wskazywać na jej głębsze związki z Mocą.*

*Dowiedział się tego co chciał. Dłoń od jej czoła odsunął. Nie spłynęła na nią żadna wizja, jedynie delikatny odprysk chaosu panującego wewnątrz jej Zahaka. Wydawał się być jednak zadowolonym. Po odsunięciu ręki od jej czoła, pomiędzy palec wskazujący, a kciuk jej brodę chwycił i delikatnie zakołysał jej głową na boki a następnie puścił mówiąc.*
Jesteś bardziej podobna tym, kogo mylnie nazywasz bogami, niż sądzisz.
*Zlustrował wzrokiem jej twarz. Ruszył lekko dłonią, a przed nimi uniosła się jego kula. Pogięty kawałek metalu nieprzystosowany do takich warunków i funkcjonowania jako czyjaś laska.*
Zdarzało Ci się przenosić przedmioty myślą?
*Zapytał samemu, za pomocą Mocy prostując pogięte części laski. Jednak nie naprawił jej w żaden magiczny sposób. Nadal było widać miejsca gdzie metal się powyginał. Sama kula zaś po tym procederze lekko opadła na dół, kładąc się obok posłania.*

Matka mogła wiele mówić. Ważniejsze jest to co masz w głowie, co pamiętasz.
*Nadal drążył ten temat zaciekawiony. Dziewczyna miała potencjał. Teraz jednak raczej nawet sith by go nie wykorzystał. Dziewczyna mimo swoich talentów zbytnio się oddaliła od tego co za szczenięctwa mogła umieć. Choć kto wie? Jedi na pewno by jej nie wyszkolili, nie w tym wieku.*

*Nie koniecznie. Dzicz zmusza do posiadania czujnego i otwartego umysłu. Wbrew pozorom niewykryty w porę mocowładny żyjący w luksusie i spokoju, prędzej straci możliwość rozwoju swego daru, niż ktoś dziki, albo żyjący w ryzyku.*
- Postaram się pomóc Ci przypomnieć. Myśl o tym wspomnieniu z całych sił i współpracuj.
*Swoją dłonią przykrył jej rękę. Kontakt fizyczny wzmagał i ułatwiał połączenie. A zabrak starał się bardzo delikatnie wpłynąć i pomóc przyszłej szamance. Jednocześnie nie chcąc i nie dając przepłynąć z siebie jego nadal negatywnym emocjom jakie jeszcze pod jego "skórą" się tłoczyły.*

*Zabrak pobudził jej pamięć i wspomnienia jakich się uczepiła. Teraz jednak swój wpływ stopniowo zmniejszał. Dopóki całkiem go nie przerwał. Dłoń chwilę później z jej ręki zdjął. Dziewczyna mogła teraz samodzielnie, łatwiej przypomnieć sobie pewne rzeczy. On sam już dowiedział się o tym co chciał.*
Gdyby Twoje losy potoczyły się inaczej mogła byś potrafić to samo co ja, czy Po'Kai albo Yoda i wielu innych takich jak my.
*Powiedział z uśmiechem do dziewczyny.*
Jesteś bliżej gwiazd niż sądzisz. Bliżej Mocy. która jest wszędzie w okół nas i w nas. W naturze, zwierzętach. Ty masz potencjał by Mocą manipulować jak narzędziami. W ten sposób robiłaś te wszystkie rzeczy jako dziecko.