*Darven utkwił spojrzenie gdzieś w ścianie - tak, jak to się często robi, gdy chce się wrócić pamięcią do przeszłości.* ED był skrzywdzony kiedy go poznałem. Mimo, że czynił potworności - sam także był ofiarą. Zrobiono z nim coś przerażającego, poddano nieetycznym eksperymentom, a później zmuszono do uległości. Nie byłoby to problemem, gdyby był zwykłym droidem. Ale nie był. Poza niespotykanie silną sztuczną inteligencją, przez eksperymenty z kryształami, stał się żywą, świadomą, czującą osobą. To straszna mutacja, wynaturzenie - jakby ktoś zamknął żywą istotę w metalicznym ciele i siłą, brutalnie połączył jej świadomość z oprogramowaniem, ze sztuczną inteligencją. Twórcy posunęli się za daleko. Wyhodowali sobie sztuczne życie - biodroida. Bardzo skrzywdzili całą tę istotę, wyrysowali bolesną szramę w mocy - ten kryształ to na pewno czuje, ten, który jest we wnętrzu Eda. *Teraz już spojrzał Abrze w oczy. A raczej w gogle.* Ed nie miał własnej tożsamości, stał między osobą, a rzeczą. Z jednej strony drioid, a z drugiej, żywy organizm. Był smutnym, ale i ciekawym przypadkiem. Musiał walczyć o siebie. O swoją osobowość. W żalu i gniewie, jaki nim targał, odnalazłem siebie. On nienawidził. Nienawidził tego, co go spotkało, nie cierpiał niesprawiedliwości, jaka rządziła jego istnieniem. Nic dziwnego, że był rozgoryczony. Tak naprawdę byliśmy bardzo podobni. Dlatego postanowiłem mu pomóc. Jako pierwszy go oswoiłem, kiedy szalał na korytarzach Widma. Ze mną nawiązał pierwszy kontakt. Może pani w to wierzyć lub nie - nie poturbował mnie. Nawet nie uderzył. Gdy pewien Jedi, którego skądinąd bardzo szanuję, próbował nawiązać z nim znajomość, musiał dwa razy wylądować w sekcji szpitalnej, zanim to się udało. Ze mną tak nie było. Znalazłem kontakt, wspólny język. Byliśmy do siebie podobni. Naprawdę podobni. *Jego czoło zmarszczyło się, kiedy nastąpił moment kończący całą tę opowieść o egzekutorze.* Los go bardzo skrzywdził. *Dokończył chwilę później, nieco ciszej.*

*Darven zadumał się nad odpowiedzią, ale nie trwało to długo. W końcu nadeszło słowo i było to proste...* Tak. *Powiedział, odważnie patrząc w te gogle, zastanawiając się, co się kryje za nimi. Zaryzykował. Zaufał.* Żyje. A zarazem nie istnieje, jeśli wie pani, co mam na myśli.

*Skinął głową.* Rozumiem. *Nie bał się odebrania Eda, w końcu już posiadał akt własności, bardziej martwiła go ewentualna reakcja.* Będę dbał, on zasługuje na naprawę. Fizycznie jak i psychicznie. *I kiedy już to powiedział, zapadła cisza. Zdecydował się odezwać dopiero po dłuższym czasie.* Rozumiem, pani Abro, rozumiem, że to dla pani trudne. Ale tam, gdzie teraz pani jest, nie może pani liczyć na moją pomoc. Oferuję pani bezpieczne miejsce. Jeśli pani to odpowiada, może pani przybyć na Widmo - ewentualnie mogę pani znaleźć jakieś dobre miejsce wśród naziemnych, mniejszych filii Cochrelu, gdzie mogłaby się pani ukryć, chociażby tymczasowo. Ale nie mogę pani pomóc, jeśli mi pani nie zaufa.

*Darven ufał szyfrowanemu połączeniu, ale ostrożności nigdy za wiele, stąd też rozumiał strach Abry. Nie nawiązał już do poruszonego wcześniej tematu.* Rozumiem. Eda będzie pani mogła zobaczyć, może nawet niedługo. Proszę mnie kiedyś odwiedzić...

*Skinął głową.* Wie pani jak się ze mną skontaktować. Również dziękuję za rozmowę - do zobaczenia. *Nawet podkreślił ostatnie słowa, jakby dając do zrozumienia, że liczy na spotkanie, w bliższej czy dalszej przyszłości. Rozłączył się. Ta rozmowa nie była łatwa. Trudno ocenić, że wypadła pozytywnie, czy negatywnie -  chyba żadna z tych rzeczy. Ostatecznie Darven nie dowiedział się zbyt wiele o okolicznościach śmierci Lipini, nadal jednak miał nadzieję, że Abra zdecyduje się na spotkanie. I zaufa mu. Westchnął cicho, odkładając komunikator. Usiadł na swoim fotelu, wpadając w głębokie zamyślenie, co ostatnio zdarzało mu się nader często, niemal przypominając medytację. Obrócił się, by spojrzeć na kosmos rozpostarty za szybą. Biedna Abra. Przeżyła i nadal przeżywa tragedię.*

Sztucznych często nie idzie odróżnić od żywych... na oko przynajmniej. Lub dotykiem.
*Tak, teraz sztuczne roślinki były zrobione bardzo pięknie i pieczołowicie, nie mogli odtworzyć tylko jednej rzeczy. Tętna życia pulsującego w roślinach.*
Co Ty w zamku mieszkasz?
*Mruknął po dłuższej chwili milczenia, najwyraźniej patrząc w stronę złotego czubka o którym było wspomniane przez Eda. Po przyjrzeniu się ustrojstwu, podzielił się z Edem pierwszym skojarzeniem jakie mu przyszło do głowy.*

Ba po dwustu latach mieszkania w piwnicy to powinieneś być właścicielem conajmniej połowy Hypori.
*Odpowiedź padła szybko, nasycona humorystycznie oraz pozytywnie. Aru nie wiedział z czym się obecne domostwo Eda mu kojarzyło.  Cóż, może teraz to się zmieni. Koniec końców o samotności w chacie pełnej stworzeń nie można mówić, ani o przerabianiu na sucho swoich problemów.*
A baterii to sobie podładowywać nie musisz? Ogólnie rzecz biorąc zbieranie materiału na jej produkcję, lub pobieranie energii umożliwiającej przeżycie/funkcjonowanie, jest samo z siebie niepraktyczne. Nie wiem jak dla mechanicznych stworzeń, ale dla organików pożywianie się jest rzeczą przyjemną. No, jak się ma smak.
*Nutka goryczy wdarła się w ostatnie zdanie Aru.*