A'den spojrzał na niego srogo, tak jak zawsze gdy Tracyn robił sobie z niego jaja i zawsze, bez wyjątku uspokajało to jego "młodszego" braciszka, bo ten już wiedział co się może stać w takich momentach. Kiedyś, jeszcze na Kamino razem z Dralem robili sobie z niego żarty, ale klon ARC po prostu ich ignorował, aż w końcu nie wytrzymał. Bez większego problemu ich powalił, był silniejszy i zwinniejszy od nich, po czym wywalił ich na poligon, gdzie dostali niezłą nauczkę. Od tego czasu wszyscy jakby poważniej go traktowali, co mu odpowiadało. Na żartach się znał, ale w odpowiednim czasie i ilości.
- Masz namiary, daj znać gdy będziesz gotowy
Mruknął klon, nie nawiązując do wcześniejszej wypowiedzi zabraka. Aru miał pecha trafiając na takiego bez poczucia humoru. Ale przynajmniej był on profesjonalistą.

- Mogę cię podrzucić
Zaproponował spokojnie, wskazując na skuter repulsorowy. Co do samego A'dena to Aru dosyć szybko się przekona, że jest on trudny w kontaktach z innymi, zawsze trzymający emocje na wodzy, nie okazujący ich w praktycznie żaden sposób (poza drobnymi wyjątkami jak ten na statku). Jednak pod tą skorupą zimnego opanowania krył się wulkan sprzecznych emocji, przez co klon był trochę niezrównoważony psychicznie, balansujący wciąż na krawędzi a u zdrowych zmysłach trzymał go jedynie jego analityczny i błyskotliwy umysł. Taki był niestety wynik eksperymentów Kaminonian.

Do lewitacji to akurat A'den przywykł, trzy lata zadawał się z Jedi, różne "dziwactwa" już widział. Na szczęście dla Aru był w miarę cierpliwy
- Wskakuj
Siadł więc na swój skuter, czekając aż zabrak zapakuje swój shebs na siodełko, po czym odpalił silnik i polecieli obaj.

Po trochę dłuższym locie w końcu byli na miejscu. Czekał na nich frachtowiec tej kobiety, która obiecała pomoc. W sumie A'den mógł jakiś kraść, ale wymagało to trochę wysiłku i stratę kolejnych cennych godzin, a korzystanie z frachtowca Aru było ryzykowne, więc pozostawała tylko ta opcja, a to się klonowi nie podobało. Nie znał ten Jane, mogła się podszywać pod kogokolwiek i skąd oni niby mogli wiedzieć, że akurat mówi prawdę? Tylko Tang mógł to potwierdzić. Ale by go odnaleźć to była im czasowo potrzebna. Shabla...
Speeder zatoczył koło wokół lądowiska po czym wylądował wraz z pasażerami. A'den szybko z niego zszedł i gestem kazał uczynić to samo zabrakowi. Trzeba go zapakować do środka i można ruszać. W hangarze zaś panowała cisza, jakby nikogo tutaj nie było. Trochę podejrzane...
- Idź zobacz czy ta dala jest na miejscu, nie mam zamiaru jej szukać po całym NS
Nie będzie jej to jej problem, oni tak czy siak polecą.

Kobieta siedziała sama we wnętrzu frachtowca i już czekała na nich, podczas gdy klon wprowadzał po rampie do środka swój speeder. Nigdy nie wiadomo kiedy się przyda, a latanie wszędzie frachtowcem zwraca uwagę, a tego wolał klon uniknąć. Poszukiwania powinny być jak najbardziej dyskretne. No i tak gdy już się zapakował do wnętrza to akurat na korytarzu pojawiła się owa Jane, ubrana w prostu strój. Uśmiechnęła się serdecznie do A'dena a potem i do Aru jeśli ten się pojawi w "zasięgu".
- No jesteście wreszcie... rozgośćcie się a ja tymczasem wystartuję.
I zniknęła w drodze do kokpitu pozostawiając A'dena samego, który z lekko strapioną miną polazł gdzieś w poszukiwaniu kajuty dla siebie.

Klon kiwnął głową i polazł do swojej kajuty, ale nim się na dobre rozgościł to wyjął ze swojej torby wykrywacz podsłuchów i kamer i przeskanował dokładnie całe pomieszczenie. Nie znalazł niczego, ale wykrywacz ukrył w szafce i pozostawił go w stanie czuwania, tak na wszelki wypadek. Resztę rzeczy ukrył w schowku i sam też ruszył w stronę kabiny pilotów. Nie przebierał się w nic "wygodniejszego", dla niego pancerz był jak druga skóra, dziwnie się czuł bez niego, mniej komfortowo. Był bardziej odsłonięty na ataki, więc gdy nie musiał go zdejmować to tego nie robił.W drodze do kabiny poczuł jak pod jego stopami pokład lekko drży... a więc wystartowali. Całkiem tez możliwe że po drodze natknął się na Aru, ale bez słowa go minął jakby co.
W kokpicie natomiast siedziała Jane i już kierowała się frachtowcem w stronę orbity, by znaleźć się w punkcie bezpiecznym do skoku w nadprzestrzeń. Nie zwracała też uwagi na gości, koordynaty na Dxun miała w pamięci komputera nawigacyjnego, w końcu położenie Onderonu było powszechnie znane. I tak po kilku minutach znaleźli się już w nadprzestrzeni.

JAKIŚ CZAS PÓŹNIEJ PO WYDARZENIACH KTÓRE WCZEŚNIEJ ZASZŁY W TYM MIEJSCU


- Ostatnia szansa - rzekł niski głos.
- Pierdol się - warknął Morkai, splunął krwią i spróbował się podnieść pomagając sobie prawą ręką. Czemu tylko prawą? Lewą nie za bardzo by sobie pomógł - kończyła się tuż poniżej łokcia. Co prawda, odcięte przedramię leżało tylko kilka metrów od niego, ale nie wykazywało chęci pomocy.
W końcu udało mu się wstać. Chciał walczyć, ale nie miał broni. Mroczna postać wyłaniająca się z mroku kilka metrów dalej uniosła prawą rękę. W lewej trzymała miecz świetlny o czerwonym ostrzu.
Zaczęła się śmiać.
A Morkai znowu upadł, w chwili gdy błękitne błyskawice przeszyły jego ciało.
Czuł ból. Niewyobrażalny ból. Chciał krzyczeć, lecz nie mógł. Chciał... chciał umrzeć, ale ta łaska nie była mu dana.
- Lubiłem cię, mój uczniu. Ale musisz zapłacić za swą zdradę...

Obudził go odgłos ciężkich kroków.
- Ej, jednoręki, wstawaj!
Mężczyzna leżący na koi nie odpowiedział na wołanie.
"- Cholera" - zaklął w myślach. Znowu męczył go ten sam koszmar. Codziennie, właściwie to odkąd udało mu się uciec od swojego byłego Mistrza. Każdej nocy walczył z nim na nowo. I przegrywał. A potem Mistrz torturował go piorunami mocy... I tak codziennie. Całe szczęście, że jego skrzywiona psychika mogła sobie z tym poradzić. Ktoś słabszy dawno by już zwariował.
- Jednoręki! Wylądowaliśmy!
- Słyszałem za pierwszym razem - rzekł w końcu "budzony". Z tego co słyszał nadgorliwy marynarz zbliżał się, by krzyknąć mu do ucha albo, co gorsza, potrząsnąć. Wolał tego uniknąć.
- Miałeś zamknięte oczy, myślałem, że śpisz... - Leżący prychnął pogardliwie.
- Nie trzeba mieć otwartych oczu, by "widzieć".
- Yyy... - Matros nieprzyzwyczajony do umysłowego wysiłku jął się zastanawiać nad słowami pasażera. Po paru chwilach wreszcie sobie odpuścił. Zadanie przekroczyło jego możliwości. - Ten... No... Kapitan chciał się z tobą zobaczyć.
- Mhmm... - usłyszał w odpowiedzi. Marynarz wpatrywał się w leżącego przez chwilę, aż się znudził i sobie poszedł. - Nareszcie - mruknął tamten, otworzył oczy i zaczął schodzić z koi.
Nie lubił towarzystwa przemytników. Nudzili go. Nie ten poziom po prostu. Raz słyszał jak przechwalali się jak to przemycali towary przez granicę celną. Jeden z nich wyjawił, że włożył sobie towar do... Zresztą nieważne.
Te opowieści nie były ani trochę zabawne. A może to Morkai nie miał poczucia humoru?
Tak czy siak nie miał ochoty z nimi rozmawiać. Unikał ich. Przez całą podróż leżał na koi, sporadycznie z niej wychodząc, by coś zjeść. W tym czasie zdążył wymyślić dziesiątki sposobów na wymordowanie całej załogi tej kupy złomu.
Mieli szczęście, że nie potrafił jej pilotować.

- Dotarliśmy na Nar Shaddaa - rzekł z uśmiechem kapitan przemytniczego statku. Najwyraźniej jemu też nie bardzo odpowiadała obecność Morkaia na statku. Ale pasażer dobrze płacił. I przy okazji, było w nim coś strasznego co nie pozwalało podciąć mu gardła i wyrzucić gdzieś w przestrzeni kosmicznej.
- Wiem - odparł krótko jego rozmówca.
- Tu właśnie opuszczasz "Mroczną Gizkę", prawda? - Cała załoga podsłuchująca tuż za ścianą wstrzymała oddech...
- Tak. - I wypuściła go z wielką ulgą.
- Noo... więc życzę powodzenia, szerokiej drogi i tak dalej.
- Obejdzie się. - Mężczyzna odwrócił się i postąpił kilka kroków w kierunku wyjścia. Nagle się zatrzymał i ponownie spojrzał na kapitana.
- "Mroczna Gizka" to okropna nazwa dla statku. Zmień ją, Sal.
- Nie rozumiesz! To nawiązanie! Gdybyś uważniej słuchał tego co mówiłem, wiedziałbyś, że... - Kapitan prawdopodobnie zaczął by opowiadać jedną ze swoich niestworzonych historii, lecz Morkai po prostu odwrócił się i wyszedł.
Nie interesowała go opowieść kapitana. Zapewne była równie okropna co nazwa jego okrętu.

Na Nar Shaddaa śmierdziało. Tak przynajmniej wydawało się Morkaiowi, który przez większość życia mieszkał w dużo czystszej okolicy. Jednak nie przejął się tym zbytnio. Ot, drobna niedogodność. Był pewien, że niedługo się przyzwyczai do tego zapachu.
Miał zamiar tu pozostać przez jakiś czas. A jeśli dobrze pójdzie to przez dość długi czas.
Na razie jednak, zamiast rozmyślaniem trzeba było się zająć znalezieniem jakiegoś lokum. I może, przy okazji, jakiejś pracy?
Skierował się przed siebie, zamierzając po drodze zaczepić jakiegoś mało groźnie wyglądającego tubylca i zapytać gdzie znajduje się najbliższy bar.