Vottagg popatrzył na nowy image Aru, z lekką obojętnością. Miał tylko nadzieje, że Jedi nie zaatakuje go swoimi zabawkami i nie obetnie mu głowy. To byłoby niewskazane zachowanie, zważywszy na ponad dwa tuziny najemników. - Oto i on, gwiazda wieczornego show! - zadudnił niemal wesoło Hutt śmiejąc się ze swojego, jakże zabawnego żartu. - Nemedis dołączy do nas później, ale ty masz się udać z nami. - powiedział już bardziej rzeczowo, ale bez żadnego uczucia patrząc na twarz Zabraka. Ależ oni wszyscy byli podobni do siebie. Ale i tak łatwiej ich było odróżniać od ludzi. Ta trudność w rozpoznawaniu twarzy mogła tłumaczyć bliższych znajomych Vottagga, bo prawie nigdy nie była to typowa rasa - weźmy np. takiego Secorshę. Dużo Kaleeshów się nie widuje.
Hutt jakby nie czekając ruszył przed siebie. Najemnicy obserwowali Aru z pełną uwagą, ich miny było trudno odczytać, wyglądało na to, że z jednej strony uważali go za dobrego wojownika, a z drugiej za tchórza, który nie zginął w walce do końca.

*Malkit natomiast jak to Malkit – nic nie robił sobie z szyku i elegancji. Ubrany jak zawsze w nic, zastawił swój plecaczek tak by wszyscy się o niego potykali. Więcej – sam położył się w kabinie pilota tak,. By maksymalnie utrudniać ruch. Do tego szczypał, zaczepiał, a  w razie nagany: darł się jakby obdzierano go ze skóry, tak wiec i Vottagg i Aru stojący jeszcze przed statkiem mogli raz po raz słyszeć te operntańcze wrzaski. W koncu jednak znudziła się Malkitowi ta zabawa. Wstał, przeciągnął się zadzierając ogon i zakręcając go nad grzbietem (tak ze ktos z tyłu zobaczył dokładne centrum), po czym ogon opuścił i kłusem ruszył do rampy by popatrzeć sobie*

*Dziwne dźwięki dobiegające z pokładu nie uszły uwadze zabraka jednak on ich nie rozpoznał dopóki nie ujrzał samego producenta tychże dźwięków. Malkita. Aru zatrzymał się tuż obok hutta złote oczy wlepiając w Malkita. Zakładnik? Nie, raczej nie. A przynajmniej nie dosłownie. Hutt wydawał się być w za dobrych relacjach z Secorshą by jego syna od tak zagarnąć. Raczej zaproponował zabranie małego na wycieczkę i stąd bezpiecznik dla zabraka jak ulał. Chyba Fler nie było przy tym gdy Malkit się wybierał na wycieczkę. Ona nie wyglądała na taką co by zaufała Vottaggowi w takim stopniu by puścił młodego. * Co on tu robi, Vottaggu? *Tylko tyle, niskim głosem Aru wypowiedział, spojrzenia od Malkita nie odrywając, ręce jednak na powrót wzdłuż ciała opuszczając i pięści zaciskając.*

Cień Vottagga zawisł nad Malkitem jak mrok wielkiej góry. - Wstawaj, bo Cię zostawimy! - zagroził z lekkim rozbawieniem swoim dudniącym głosem. - Jak to co? Leci z nami na wycieczkę. - odparł zwracąjc się do Aru. Kilku najemników ominęło ich jakoś przedostając się na statek. Wszyscy, którzy wchodzili byli ubrani w hełmy i pełne pancerze. Zwarci i gotowi do boju. W pomieszczeniu dla gości, które zostało przerobione na wnętrze kanonierki, poprzypinani byli pasami pod ścianami Zabracy, którzy jak maszyny cierpliwie czekali. Hutt wskazał ręką na drzwi naprzeciw wejścia. - Idziemy do kokpitu, jest duży, a nie ma tam wielu osób. - w rzeczy samej, kokpit z wielkim, podłużnym wizjerem był niemal tak długi w bok, jak statek na długość. Było tam dosyć dużo miejsca i wygodne skórzane fotele, które zachęcały oczy. Oczywiście pozostaje kwestia rozleniwionego szela.

*Malkit wygiął się jak prawdziwy kręcił, próbując dorwać najemników i ich uszczypnąć, celując złośliwie pod kolano, a  potem rozwalił się znowu, na cała długość, i patrzył na Vottagga*
Ty zostaniesz *odparł wręcz słodko* Bo ja w statku ja jestem ja…a  ty nie. *bo i racja – Malkit leżał w  przejściu a Vottagg jeszcze nie wpełzł. Ogon za gadem podskoczył w wyrazie rozbawienia i dobrego humoru. Oj, chyba będzie trzeba Malkita za ogon czy łapy wziąć i odciągnąć, bo nie zapowiadało się by się zabrał. Raczej zadanie dla Aru*

Uważam za hutta który w kółko coś kombinuje i nie wydaje się miewać porywów serca by bezinteresownie czyjeś dzieciaki zabierać na wycieczki luksusowym statkiem pełnym uzbrojonych żołnierzy. Bo kobiet pewnie nie ma żadnych. *Odparł zabrak pod koniec pozwalając sobie westchnąć nieco. Z ukosa zerknął na ogon hutta molestujący Malkita i zabrał się za pozbywanie Malkita. A jaki był najprostszy sposób od którego nie będzie pogryziony i podrapany? Raz się udało, teraz także powinno. Toteż nie dziwne, że szelek uniósł się do góry na wysokość 30-40 centymetrów w razie konieczności unosząc się wyżej by łapami nie mógł korygować swego lotu. Tak, zabrak użył Mocy by unieść ostrożnie gadzinę i lewitować ją za sobą podczas drogi na mostek. W gruncie rzeczy w ten sposób zapewniał Malkitowi komfortowy transport do celu.*

Twardy ogon uniósł się lekko, aby nie zabić syna Secorshy, po czym okazał się bardzo twardy i gładki przy próbach pochwycenia. Chwile jeszcze gonił dłonie Malkita, aż wkońcu opadł na ziemię - taki wysiłek.
- No, no, nie wiedziałem, że potrafisz latać. - powiedział Hutt, aby uspokoić dzieciaka, po czym sam zaczął przesuwać się do środka. Kierowali się na mostek, gdzie ku uciesze Aru, były dwie niewolnice, dwie Twilekanki. Jedna czerwonawa, druga pomarańczowa jak Yavin. Obydwie patrzyły w ten sam sposób - unosząc jedną brew i przekrzywiając głowę. Nie trzeba wspominać, że były ubrane bardzo skromnie. - Jestem dobrą osobą Aru.

Ostatnio edytowany przez Vottagg (2010-10-11 21:02:49)