*No cóż, nie dziwne,że głowę przekrzywiały gdy były świadkami unoszącego się niczym balon napełniony helem gada uczepionego łapami ogona ich szefa jak do dość makabrycznej nie mniej kolorowej żyłki czy innego tałatajstwa do którego baloniki się przywiązuje. Zabrak przezornie obok hutta szedł by móc zerkać na lewitującego Malkita i korygować na bieżąco ruchem prawej dłoni stopień uniesienia lub opuszczenia jegomościa szelowatego. Nawet dwie twi'lekanki nie były w stanie rozproszyć go w tej chwili. Ale nie omieszkał ich skomentować.* Teraz też mają przy sobie aptekę istną by mnie ululać jak te jakimi mnie uraczono ostatnim razem? *Na hutta zerknął z lekkim uśmiechem. Może i nie wesołym ale liczą się chęci do kroćset!*

No i udało mu się, wgryzł się w ogon, który był praktycznie grubą skórą, nieco słoną w smaku. Osobiście Vottagg tego nie odczuł zbyt boleśnie, byc moze pewien dyskomfort, ale powstrzymał się od komentarzy. Dotarli na mostek, -chyba pora opuścić na ziemię obiekt latający. - Twilekanki usiadły na kanapie, tajemniczo obserwując Aru, bo stwierdziły, że to on unosi w powietrze małego. Cóż, już one miały pomysł, jak takie umiejętności można by wykorzystać. - Żadnych trucizn. - powiedział Hutt

*Malkit wyjątkowo pokorny nagle się zrobił kiedy usłyszał o opuszczaniu, bo wykonał ruch jak do skoku i w zwolnionym tempie zestal opuszczony. Nie zdążyły łapy dotknąć podłogi już się rzucił na własny ogon z  nowa werwą, bo po prostu potraktował to jako obcy obiekt. Dopiero kiedy chlasnął się zębami po kicie, pisnął i uspokoił się, zdezorientowany. Usiadł przednimi łapami podparty. Uszy w górze zwiastowały rychłe podjecie rozrabiania, no ale na razie siedział*

*No i stało się. Efekt zabrak wywołał u szelka taki jaki chciał. Czyli chwila ciszy i spokoju. Nie liczył jednak na to, że Malkit dłużej niż 15 minut usiedzi. Pół godziny raczej nie wchodziło w rachubę, no może w ciągu pół godziny na nowo się rozbryka. Bo tego,że siedzieć w miejscu będzie tyle czasu to nikt nie wymagał.* No dobrze. *Odparł Aru na słowa hutta rozsiadając się wygodnie na sporej kanapie z dwoma niezbyt gadatliwymi i do tego poruszającymi się prawie jak lustrzane odbicia. Dziwna parka, dobrze choć że dwu kolorowa. Aru po rozluźnieniu jako takim na kanapie, głowę zadarł do góry, opierając ją luźno o wezgłowie włosom swym pozwalając leżeć w nieładzie, nogi przy tym wyciągając na całą niezbyt imponującą długość..*