*Nie zwracał uwagi na Aru. Pozornie, lub specjalnie. Druga łapka zlapała za blat, po czym ramiona droida wykonały ruch do góry i… stół został podniesiony, potem przewrócony na bok. Po cofnięciu Dział, nowe łapki Dżonego pozostały uniesione do góry, tak że zasłaniały wylot dział, a  palce rozcapierzyły się. Dżony uczy się wpływać na otoczenie. I nagle odwrócił się. Zauważył, lub chciał widzieć Aru*
Sir, odebrałeś najnowsze dane? Potwierdzasz?

*Trójnożny dekorator wnętrz cofnął się kroków kilka co by Arutkowi nie przeszkadzać, spojrzał tak „mądrze”, jak to on potrafił, po czym rozchylił działa na boki, i przekręciwszy je o ćwierć okręgu zwrócił swoje nowe dłonie w kierunku sensorów optycznych* Tak, sir, potwierdza. W Dzonego rękach go nie ma, sir

*Rozumiał pojecie śmierci. Od niedawna, kiedy to naoczny przykład w postaci tamtego klona, którego pewnie Aru posnął już jako zwłoki. Wtedy to Dzony uwolnił milczenie. Przeżył i opłakał rozstanie z Gajuszem.
By zrozumieć śmierć generała, musiałby tak samo – mieć do czynienia ze zwłokami. A tak – prawdopodobnie nie będzie to już tak efektywne. Nieruchomy kolos z bronzium stał naprzeciwko Aru we wcześniej opisanej pozycji. Patrzył*
wszystkie systemy sprawne, sir? Sugeruje przegląd akumulatorów *odezwał się. Aru chyba się rozładował, stracił bowiem na aktywności*

Dzony ma tarcze w porządku, sir *odparł na to, bo pamiętać należy, ze tarcze nie były w porządku, ale podczas kiedy wszyscy szczekali dupami  przejecia, pan inżynier wyżywał się na Dżonym, i miał co robić ui się tak nie denerwował. Terapia pracą. Teraz nie było go w warsztacie. Przez chwile Dżony widział go w  hangarze. Potem znikł, a  Dżony przyszedł tutaj. Pomyślał sobie jakoś po swojemu, ze znajdzie generała i wszyscy się uspokoją.  W koncu był teraz elitarną jednostką wielozadaniową*

*Byli w nadprzestrzeni. Abordaż był wiec raczej wykluczony. Droideka nie planował, nie umiał planować. Mógł tylko – tak jak teraz – na dźwięk o przydawaniu się dezaktywować funkcje manualną (schować łapki) i przejść w poryje bojową z podniesieniem pięknych wielkokalibrowych dział* Kiedy będzie wojna, sir?

*Wyraźnie zawiódł się tym, ze nie w tej chwili. Ramiona opadły a naciągnięte wzmożoną energią masywne czarne rury na ramionach opadły, rozprężone. Jakże by było łatwiej, gdyby wszyscy myśleli jak Dżony.
Aru nadal zachowywał się jak rozładowany. Miarowe stukanie trzech nóżek zwiastowało zbliżanie się elitarnej jednostki wielozadaniowej do jednostki dowodzącej – Aru. Naturalnie blisko, bardzo blisko, tak ze łepek od Elementów składowych zabraka był o jakieś 30cm. Chwila ciszy i nagle Aru mógł poczuć nieprzyjemny dreszcz, a  jego włosy zaczęły się elektryzować. I wnet okazało się ze jest w bańce…
Razem z Dzonym*

Osłony aktywne sir *odparł rzeczowo na pytanie „co robisz” i w ramach zemsty – patrzyli  oczy. Dla niego elementy ciała jak i twarzy nie były znaczące, ale ten konkretny obiekt nauczył się już kojarzyć zmiany niektórych organów ze stanem. Na przykład – zamknięte oczy oznaczały czasową lub stalą dezaktywację lub stan spoczynku. Aru był teraz w stanie aktywności, ale miał wyładowane akumulatory. I się nie przyznawał. Tak, tak, wstydliwa sprawa… ale Dżonemu – swojemu przyjacielowi – mógł powiedzieć*

W celach testowo-demonstracyjnych, sir *Odparł zgodnie z systemem, prawdą i zamierzeniem a także tak po prostu, by dobrze zabrzmiało, łącząc elementy zaprogramowanych komunikatów i własnej ekspresji werbalnej. Wszystko tym śmiesznym, cienkim głosikiem. w  pierwszych kontaktach  droidekami na pewno nikogo to nie śmieszyło, ale przy takim obyciu z Dżonym można było nie raz prychnąć.
Ale chyba niestety nie był to cel opiekuńczy. Prędzej – zwrócenie uwagi, odwrócenie, zagapienie, zabawa.*