*No i – jak to powiadają – tak to leciało, a czas płynął jak przed wizytą u lekarza – z cała pewnością w lekkim napięciu.
Generał nie był głupi by uwierzyć w to ze „nie”.
A nawet w „nie, panie generale”.
Piętnaście minut odmierzał chronometr wiszący nad wejściem. Nie była to przypadkowo rzucona liczba – generałowi po prostu jego zwykłym tempem tyle zajmowało dotarcie tu. Nie spieszył się, już od dawna nie musiał, wyjąwszy sytuacje katastrofy pierwszego Widma, ale wtedy spieszył się tylko w  obrębie mostka.*

*W czasie umówionym płyty wrót rozjechały się na boku i znikły w ścianach, a na tle mroku korytarza pojawiła się postać.
Tak, to ta postać. Okryty peleryną, która zwieszała się od brudnobiałej kryzy pancerza aż po same czarne durastalowe szpony stół. Niżej najwyzszego punktu zgarbionych pleców znajdowała się głowa. Twarz ukryta za ceramiczną maską z durplastu stylizowaną na czaszkę humanoida. Z otworów w masce błyskały oczy: złote gadzie ślepia o pionowych źrenicach. Spojrzenie pozostawało ostre i nieprzejednane mimo mlecznych plam katarakty która je pokrywała, świadcząc o tym, ze lata świetności generał ma już za sobą. Jednak w obecnej jego pozycji nie można było zobaczyc nic wiecej. Ani po postawie ani po ruchach -0 dostojnych i pełnych pewności siebie.
Nic nie powiedział, za to jego zamglone spojrzenie zaraz uczepiło się Aru*

*Cały czas poruszał się jednostajnie spowolnionym ruchem w kierunku Aru, wchodząc w pewnym momencie jakby na obwód koła. Prawie nie było słychać jego kroków, dźwięki tłumił dywan. Twarz – maska przekręciła się nieznacznie na bok, a  oczy zmrużyły się. Powitanie i postawa Aru widać zostały docenione.
Dało się dostrzec w pewnym momencie, ze z lewego „ucha” czy tez głośniczka na boku głowy odchodzi pokręcony w sprężynę kabelek, niknie gdzieś w dole i łączy się z głośniczkiem przyczepionym do peleryny. Kiedy zmniejszyła się odległość dało się tez dostrzec jakieś urządzenia przytwierdzone do napierśników.
Widać oberwał od Kenobiego, i to mocno. Ale i tak był ponad tym.
W końcu – zatrzymał się, jakieś trzy metry przed Aru. Oko w oko*
a dzień dobry, podoba się statek? *Łeb znowu obrał optymalne położenie.
Generał ani myślał się wyprostować. Powieki nieco przysłoniły oczy, które  - ku zaskoczeniu tych pamiętających go z wojen klonów – patrzyły bez agresji. Glos miał całkiem spokojny, głęboki, wywołujący w klatce piersiowej lekki rezonans*

*Gdyby tak wyprostował się w całości, co już nie jest niemożliwe, mielmy z dwa i pół metra wzrostu tudzież wysokości. a  tak – jakieś metr siedemdziesiąt coś.
Za to pamiętał bardzo dobrze jak Skywalkerowi wydał się najwyraźniej niższy niż tamten mógłby sadzić.
Ale Skywalker to od urodzenia na umyśle nieszczęśliwe stworzenie, przynajmniej według generała.
Nie uszedł jego uwadze pas z bronią zabraka, jednakoż nic nie wskazywało na to co by się tym przejął. Mógł za to wywnioskować po jej wyglądzie, ze się chłopakowi nie przelewało do tej pory. Czyli po prostu, zwyczajnie roboty szuka.
Jak to bywa w galaktyce – czasami ma się szczęście.
Delikatny ruch ręki sprowokował ukryte za białymi chmurami zaćmy źrenice do szybkiego, ale nie nerwowego ruchu, trwało to niespełna sekundę.
Potem oczy zwęziły się w szparki, a sam cyborg wydal z  siebie cos w rodzaju przeciągłego mruknięcia zakończonego charchotem, i z lekkim zakołysaniem ruszył znowu naokoło Aru, tym razem w kierunku stołu taktycznego. Z tyłu za nim zarysował się kształt ręki trzymanej za grzbietem, pod peleryną. Ale tylko jednej, widać druga była wolna. I tak tez było, bo szponu błysnęły z przodu*
To dobrze. Bezpieczeństwo i higiena pracy i tak dalej… *mruknął sobie niby od niechcenia. Wyraźnie więcej niż rozmowa mówiły mu ruchy i zachowanie zabraka* Masz jakieś kwalifikacje? Haris przywiózł cie tu jako pracownika fizycznego, ale to jest zawsze wersja ostateczna. Ten statek jest nowi, mam do obsadzenia sporo stanowisk

*Nie należy zapominać ze generał głownie trafił na arenę wojen klonów z powodów nie umiejętności machania mieczem, czego nauczył się później, a z  powodu właściwości psychicznych. Tak wiec z tego co słyszał wyciągał wnioski które zwykłego cywila mogłyby zadziwić.
Tak wiec ani jednoi słowo nie poszlo na zmarnowanie. Włączając w to prawdopodobieństwo krętactwa.
Jednal generał nie miał zamiaru widac wchodzić na ostrzejsze tony, czy taki był dla swoich wspólników z konfederacji?
Oczywiście, ze nie. Takli był…*
w porządku. Tak więc: jestem generał Qymaen jai Sheelal i od dziś jestem twoim pracodawcą. Bezpośrednim przełożonym dla pracowników fizycznych jest Rudi – on da ci konkretną robote, kajute i odpowie na wszystkie pytania. Naturalnie wołałbym być nie opowiadał przyjaciołom o swojej pracy podczas przepustek, czy jakichś wypadów służbowych, jesli takowe będą…
*zatrzymał się gwałtownie, a  peleryna uderzyła mu o stawy skokowe*
Także lepiej w tej chwili zapomnieć o układach ze światem przestępczym… są interesy i INTERESY cochrelu, rozumiemy się?
*spojrzenie wwierciło się w oczy rozmówcy*
cochrel nie rekrutuje niższego personelu technicznego. Miałeś wielkie szczęście, ze spotkałeś Haris *dorzucił bardzo sugestywnie z ruchem szponiastej ręki podchodzącym pod hipnozę. Bardzo charyzmatycznie*

*Nie dosc ze wiedział to i pewnie jeszcze sprawdził, czy aby nie działał za bardzo  okolicach Imperialnych. Na Holo pewne nazwiska się pojawiały – ktoś polecał/ odradzał przemytnika, a  jak się ma dobrych hakerów, to można i sprawdzić wyroki, przeszłość i tal dalej…
co wiedział generał – to aż strach się bac.
Ale jego postawa świadczyła o tym, ze nawet jeśli wie więcej, to niewiele go to rusza. Wolna ręka powędrowała za durastalowy grzbiet i dało się słyszeć lekkie stukniecie metalu o metal*
burakowi… hmmm… mocno ci w krew weszło takie nazywanie przełożonych? *twarz maska opadła jakiś centymetr niżej* bo wolałbym to wytrzebić bez przemocy. *Jeśli się wejdzie w bramy Cochrelu, weźnie pierwsza pensje, zaznajomi o zdobędzie większe doświadczenie, to już można isc tylko głebiej w las w dzisiejszych czasach… Niebezpieczne. Generał tego nie mówił, ale liczył, ze Aru to wie*

*Cyborg zakołysał się, jakby przenosił ciężar ciała na druga nogę  i przekręcił lekko łeb, wyraźnie obejmując osobę Aru spojrzeniem „z ukosa”. Widać tak lepiej widział, a  chciał go ocenić ze wszystkich perspektyw. Kaszlnął raz, unosząc przy tym ramiona i zamykając oczy. Za wojen klonów ten jego kaszel był dobrze znany i często republikańskie media wykorzystywały te ułomność by sobie trochę ulżyć.
Zmrużył oczy w bardzo osobliwy sposób. A zarazem znajomy. Tak się mrużą oczy niemal wszystkich istot przy uśmiechu.
Oj tak… jeśli Aru choć w jakimś drobnym ułamku tak zależy na przeszkadzaniu Imperium jak generałowi, to będzie tu miał sielankę*
Doskonale. Zatem… to chyba wszystko, tak?
*A teraz gwóźdź programu – pomyślał. Nieznacznie się wyprostowawszy, tak ze aparatura na piersi była wyraźnie widoczna zbliżył się do Aru blisko, cholernie blisko. Zdecydowanie ZA blisko. I patrząc w twarz, a to mogło wywołać odruchy obronne…*

*Jak się nie ma jak ukąsić to się wynajduje, wiadomo – jakoś się wyżyć. Takie to prawa i procesy.
Ale teraz coś takiego już miejsca mieć nie będzie, bo teraz Imperium nigdy by nie dopuściło do tego by do wiadomości publicznej dotarło, ze Imperium może mieć jakiegokolwiek wroga z którym musi się liczyć. Przecież Imperium jest idealne. Dlatego nawet jeśli Imperium o nim wie, to i tak nie wie, kryjąc się we własnym cieniu. Topiąc się w hipokryzji.
Zatrzymał się w odległości kontaktu, jak to się mówi. Tak blisko ze prócz zaćmy było widać także zrosty po poparzeniach widoczne pod oczami. Tez pamiątka po „grillu”*
To wszystko *wycharczał i wtem spod peleryny wysunęła się szponiasta ręka. Wielka, mocarna durastalowa łapa o sześciu palcach. I – o zgrozo – w stronę Aru*
Żywie nadzieje, ze obaj wyniesiemy  tej współpracy korzyści