Faktycznie zostali sami, jednak do czasu. Potężne wrota, wychodzące na korytarz, otworzyły się ciężko. Odkryły sylwetkę wysokiej, zakapturzonej istoty. Rozległ się stłumiony trzask, kiedy obite metalem buty spoczęły na zimnej, kamiennej posadzce. Sith zaczął nieśpiesznie zmierzać w stronę rozmawiających. Wrota same się za nim zamknęły. Wewnątrz można było wyczuć charakterystyczną atmosferę, mimo że ani Vottag, ani Cyrus nie byli mocowładni. To miejsce zdawało się odpowiadać na obecność tej tajemniczej osoby, jakby całe posłuszne było jej woli.
- Vottagu - odezwał się, kiedy znalazł się już dostatecznie blisko. Głos miał syczący, lodowaty. Mówił cicho, niemalże szeptał, ale i tak było go doskonale słychać.
- Poczułem subtelne zawirowanie w mocy podczas medytacji. Natrafiłem na ślad zdrajcy. Moc wyszeptała mi, że był na Dagobah.
Spojrzał na ślimaka zza upiornej, trupio-bladej maski. Nie zwrócił uwagi na Cyrusa. Był zaufanym człowiekiem swego pana, na pewno wiedział, kiedy jest czas usunąć się w cień.
- Powinniśmy rozważyć tę kwestię wspólnie.

- Nie, nie ma jakiejkolwiek pewności, z trudnością to uchwyciłem - odparł, robiąc parę kroków w przód, obok Vottaga.
- Dagobah nie dziwi mnie specjalnie. Być może postanowił się tam ukryć, ale przed moim wzrokiem nie jest w stanie umknąć. Nadejdę po niego. Warto o sobie przypomnieć, by nie myślał, że może beztrosko napsuć mi krwi, a potem cieszyć się prostym życiem. Zrobię to, co do mnie należy i zniszczę wszystko, czego się dotknął. Po raz kolejny spadnie na niego kara.
Spojrzał na ścianę pokrytą symbolami Sithów. Studiował je w zamyśleniu, jakby dostrzegał w nich coś więcej, niż tylko znaki.
- Chcę wziąć ze sobą twoich ludzi. To będzie dla nich doskonały moment na sprawdzenie swoich umiejętności. Być może uda nam się schwytać tego robaka. Jeżeli już go nie zastanę, wyciągnę informacje od rdzennych mieszkańców.

Obaj już mocno poświęcili się sprawie, choć z różnych powodów. Mocno w tym tkwili. Wzrastająca pod ich władzą siła napawała dumą, mimo, że dopiero się kształtowała.
- Zgadzam się z tobą. Póki żyje, przypomina o naszej klęsce, a ja nie lubię przegrywać. Nie dopuszczę do takiej sytuacji nigdy więcej. Natomiast, jeżeli mówisz o sile... Machina ruszyła. Nadaję sprawie bieg. Zwrócę się do Straży Śmierci, odłamu dominujących Mandalorian, żądnych przywrócenia dawnej siły ich szczepu. Jeżeli chcą panowania, dam im je, jeżeli chcą krwi swoich braci - dostaną ją. Po co mają żywić się ochłapami? Niech raz jeszcze staną po stronie Sithów na drodze do zwycięstwa. Nadchodzi czas pradawnej potęgi i dałem to do zrozumienia zakonowi. Truchło Takena było przesłaniem, które zostało już odczytane. Rośniemy w siłę. Ziost będzie twierdzą, z której rozszerzymy nasze panowanie na inne planety.
Przejechał dłonią po symbolach, uśmiechając się lekko, ledwo widocznie.
- Ale to wymaga czasu. I cierpliwości.

Sith spojrzał na ucznia. Chwilę trwała cisza.
- Wybacz, wrócimy do tego za chwilę - rzekł do ślimaka, który widocznie zastanawiał się nad odpowiedzią. Podszedł do Cichego. Jego chód niósł się echem po całym korytarzu. Buty obite metalem trzaskały w kontakcie z kamienną posadzką.
- Powiedz, z czym przychodzisz - rozległ się głos w głowie Cichego, bez wątpienia znajomy. Z zewnątrz taka "rozmowa" wyglądała bardzo nietypowo. Stali na przeciwko siebie i nic nie mówili, a odnosiło się niejasne wrażenie, że nawiązują kontakt. Nemedis patrzył na ucznia zza upiornej, trupio-bladej maski.

- Interesujące - odparł "głos", a właściwie syczący, chłodny szept. Aura Sitha oddziaływała silnie na otoczenie, rozlewała się z całą swoją siłą, ale czuć było wyraźnie, że Cichego nie parzy, wręcz przeciwnie - zdawała się go wzmacniać. Była pewna tajemnica w tej ciemności, rozchodzącej się od Sitha, która sprawiała, że nie można było jej zignorować. Im dłużej Cichy przebywał z Nemedisem i im silniejszy się stawał, tym łatwiej mu było wyczuć różne subtelności i zrozumieć, zobaczyć zawirowania w mocy. Nawet, jeżeli nie potrafił wszystkiego nazwać, to mimo to mógł to poczuć.
- Powiedz więcej. Ta istota może być ważna dla naszej sprawy.

Wyciągnął dłoń okrytą czarną, grubą rękawicą i odebrał przedmiot. Przyglądał mu się z uwagą przez dłuższą chwilę.
- Ja zadecyduję, czy zechcę się z nią spotkać. W ten sposób stawiając sprawę, rzuciła mi wyzwanie, starała się zyskać nade mną kontrolę, ale tak naprawdę decyzja pozostaje w mojej mocy, nie w jej. Stara się mnie sprawdzić, wybadać, testuje mnie. Zapamiętaj, by nigdy nie oddawać władzy nad swoim losem komuś takiemu. Lorda Sith nie poddaje się próbom. Jeżeli zależy jej na spotkaniu, szybko to zrozumie.
Schował przedmiot do kieszeni czarnej, matowej szaty.
- Będę nad nim medytował. Tymczasem jest jeszcze inna, ważna sprawa. Bardziej przyziemna. Odnalazłem ślad po zabraku, zdrajcy, którego raz miałeś przyjemność pozbawić nogi. Zamierzam po niego ruszyć. Moc powiedziała mi, że był na Dagobah. Ufam, że będziesz chciał polecieć ze mną.

- W istocie, sam jestem bardzo ciekawy, kim dla mnie okaże się ta kobieta, ale do tego potrzeba czasu. Muszę zbadać ten przedmiot - rzekł głos, podczas kiedy pudełeczko spokojnie leżało pośród materiału szaty.
- Opowiedz mi trochę o niej i o tamtym wydarzeniu. Może coś mi to powie. W kwestii Aru zaś - im dłużej chodzi o własnych siłach, tym dłużej jest dowodem mojej porażki. Głęboko żałuję, że go szkoliłem, okazał się być niczym więcej, jak słabym robakiem. Myślę, że czas zadać mu ostateczny cios. I chciałbym, żebyś ty to zrobił. Przypieczętujesz swoją drogę.