*Nic nie widziała, ale za to słuch miała doskonały. Próbowała sobie przypomnieć co mówiła jej matka, na temat uwodzenia mężczyzn. Dawno się tym nie zajmowała, ponieważ pochłonęła ja praca aktorki. I dopiero po chwili dotarło do niej, co powiedział do niej ów mężczyzna.* - Jesteśmy tylko my... No i co z tego... *Chciała coś dopowiedzieć, ale widocznie miał inne plany. Tak więc, tkwiła teraz w jego uścisku. Chyba, aż tak nie działa na mężczyzn? Może za dużo perfum używa? Nie, tego może być pewna... Chyba, że jest to jakiś wyjątkowy chłopaczyna. Korzystając z okazji, ułożyła mu głowę na piersi. Przynajmniej wygodnie będzie. Od kilku godzin próbowała się tylko wydostać, a tutaj taka niespodzianka. I oczywiście usłyszała bicie jego serca - aż za szybkie, więc uniosła tylko głowę z nieco zdezorientowaną miną.* - Jestem spokojna... *Wtem usłyszała ten sam dźwięk, który wywołał otwarcie się drzwi. Skrzywiła się nieznacznie, słysząc hałas z każdej strony. Czyżby byli w kropce? Cholerny statek, działał jej już na nerwy.*

- Nigdzie się stąd nie ruszam. I nie tym tonem... *Syknęła cicho, próbując wyswobodzić się spod jego ramienia.* I mam na imię Catherine. Nie życzę sobie, by ktoś taki jak Pan nazywał mnie laleczką. *Zmrużyła swoje śliczne oczka (według niej śliczne). Kichnęła raz, kichnęła drugi raz, a za trzecim razem tylko prychnęła. Tak to jest, panoszyć się po starym, zgrzybiałym, "niedorobionym" antyku. Taki okaz powinien zostać przerobiony na muzeum.*

Monroe który już przebywał na tym statku jakiś czas to powinien nieźle orientować się w budowie poszczególnych korytarzy. I o ile ten poprzedni był szeroki i wygodny, to ten jednak był dużą węższy i mniejszy, obok siebie mogły iść nim swobodnie co najwyżej dwie osoby. Trzy miałyby już problem. W tym korytarzu również panowała ciemność... nie licząc jednego migającego światłą w oddali, które wabiło swym blaskiem. Wszystkie inne drzwi na trasie były zamknięte, chociaż nigdy nic nie wiadomo. Ten statek był dosyć kapryśny. A z chwilą przekroczenia progu korytarza, to drzwi za nimi zamknęły się ze zgrzytem, a po kilku chwilach rozległ się kolejny, donośniejszy. Grodzie z tunelu najwyraźniej się otworzyły. Nasuwało się pytanie, co tu się do cholery dzieje?

Monroe trzymał kobietę i uśmiechał się lekko do siebie. W sumie ciekawa historia, jeśli nie patrzeć na ten cały ponury statek.
- Skupmy się na perspektywie zabawy Katy...  - powiedział, chcąc usłyszeć nieco więcej na temat bycia związanym w łóżku. No cóż, to wspaniałe oderwanie myśli i to jakie! - Jestem Tac{Tak} - dodał po chwili przypominając sobie, że jeszcze się nie przedstawił. Pilot szedł w stronę migającego światła, z nadzieją, że się nie zgubi. Może statek prowadzi go gdzieś? Wzdrygnął się lekko czując jej palec wodzący po plecach. Podobało mu się to.

*No dobrze, chyba już dość ma tego kiwania się na boki. Ale nie było tak źle. Przynajmniej sama iść nie musi. I czuje się prawie jak księżniczka... I znów palcem zaczęła wodzić po jego plecach. W dół i z powrotem... I tak jeszcze kilka razy... Ale w końcu przestała, bo hmm? Znudziła się?* - Zabawa jest dla grzecznych chłopców... *Uśmiechnęła się słodko. Chociaż po co się wysilała, skoro i tak tego nie zauważy. Co jakiś czas rozglądała się na boki, ponieważ zastanawiała się dokąd ją zanosi.* - Miło mi poznać Tac... A teraz postaw mnie na nogach... Pójdę sama... *Westchnęła ciężko, wywracając teatralnie oczkami.*

Panel przyjął polecenie po czym zniknął a drzwi się zamknęły. Nastąpiła chwilka spokoju, po czym lekko zatrzęsło i winda ruszyła szybko w górę, by po chwili się zatrzymać. Trwało to może kilka sekund. Drzwi ponownie się otworzyły, wpuszczając ich do rozległego pokoju obserwacyjnego. Na przeciwko wejścia do windy znajdowały się przeszklone szyby nachylone pod kątem, by mieć lepszy widok na to, co jest na dole. Przy szybach stało kilka paneli, ale tylko jeden był aktywny i wyświetlał coś na holograficznym oknie. Po wyjściu z windy można się było rozejrzeć i tak, po lewej stronie, pod ścianą stały jakieś regały i szafki, a do tego stół zawalony jakimiś urządzeniami przypominającymi mikroskopy oraz maszyny do badania próbek. Na ziemi leżało kilka potłuczonych probówek i resztki starych próbek. Po prawej stronie znajdowała się o dziwo wygodna sofa, ale była mocno zakurzona. Do tego niski stoliczek, ze dwa fotele, regał na holoksiażki i jakaś maszyna do przyrządzania jedzenia i napojów. A co zaś się tyczy pomieszczenia za szklanymi szybami, to po podejściu bliżej oczom ukazuje się rozległa przestrzeń, przypominająca hangar. Wszystko tonęło w półmroku, ale wprawne oko z pewnością wyłapie zamazane kształty... roślin! Przed nimi znajdowała się jakaś plantacja albo ogród botaniczny, jednak rośliny już dawno wymknęły się spod kontroli. Cud, że jeszcze do tej pory rosły tutaj.

Przenosiny do tego Tematu

Ostatnio edytowany przez Darr tah (2011-04-21 21:27:23)

Jak to mawiają, ciekawość to pierwszy stopień do piekła... no i też do zguby. Tutaj nie było wiadome co ich czeka, może szybka śmierć poprzez zderzenie z kadłubem, może niewola z rąk pasażerów tego statku. Albo po prostu powolna śmierć na jego pokładzie, gdzie nie może nie być żywności i powietrza zdatnego do oddychania. Więc mogli zginąć przez nieopanowaną ciekawość Vi... jednakże jak mówi przysłowie, bez tej właśnie ciekawości nie ma mądrości. Teraz trzeba było tylko poczekać na to co nieuniknione.
W końcu po kilku minutach nastała ciemność. Ale nie dlatego, że się z czymś zderzyli, wręcz przeciwnie. Frachtowiec został wciągnięty na pokład hangarowy, który tonął w mroku i nic nie było niestety widać. Jednak odczyty czujników były zachęcające... była atmosfera zdatna do życia. I co najciekawsze chyba, w pobliżu stał jakiś inny frachtowiec, może jeden z tych porwanych? Kto wie? Jedna z wielu zagadek czekających na rozwikłanie.
W każdym razie frachtowiec opadł ciężko na płytę hangaru, pole energetyczne rozciągające się zaraz za maszyną zmieniło nieco kolor, informując, że teraz przez nie nic nie przeniknie.