*Nagle zaczął słyszeć swój oddech – miarowy, płytki, ale oddech, wyznacznik zycia. Skąd się wzięły jeszcze te mięśnie, które pozwoliły mu podnieść głowę. Nie otworzył oczu, łapiąc powietrze słyszał dźwięk silników. Przyleciał. On przyleciał. Nieważne kto, może to był znowu ten sith, nieważne, nie, jeśli choc przez chwile może to oznaczać wybawienie, to Kris to wykorzysta. Odłączy się od logiki. Coś nagle obudziło w  nim ostatki sił, jakby najbardziej awaryjne pokłady, te które już walczą tylko o kołatanie się serca.*
czekaj! *Krzyknął. Nie – nie wydobył się żaden dziwek, choć Kris słyszał swój pełen rozpaczy głos* zawróc! Tutaj jestem! Błagam – ratuj mnie!

*Dla kogoś takiego jak Kris… a może tylko dla Krisa, dla złożonej wypadowej jego doświadczeń, charakteru, nastawienia i woli życia, wydawało się, ze statek go usłyszał, i wraca.
Tu było tak cicho. Tak mrożaco, paraliżująco cicho, tu nic nie żyło, a  to, co żyło, było pokrętne i mrukliwe. Za dnia nie było żadnych dźwięków. Nocami tylko głuche porykiwania bestii.
I ten silnik – jak słowik, jak najbardziej z żywych stworzeń, takie pełne dobrego dźwięku. Piosenka o nadziei. Tak, on usłyszał Krisa, i tu wraca!
Jego palce dotknęły podłoża. Nieważne było, palce której kończyny to były. Jego zawsze lekkie ciało, teraz  wręcz nic nie ważące było takie ciężkie. Nie, nie wstanie, to niemożliwe. Uniósłszy powieki na tyle, by rozszerzonymi agonia. Źrenicami widziec drogę, metr, może dwa przed sobą, począł pełznąc, przed siebie, na wyczucie, dysząc ciezko, a  każdy centymetr był zwycięstwem. Tylko czy dożyje mety?*

*Chwała Mocy – pomyślał. To nie sith. Nie musial tego widzieć. Poczułby, gdyby to był on. Gdyby to był on, to pewnie Kris oddałby ducha za s[Rawą samej świadomości.
Czy widział/słyszał/czuł, jak ta maszyna laduje – nie wiedział. Nic już nie wiedział, świadomość się zatracała. Nie miał już poczucia ciala, kontaktu ze swiatem, jednak miał nadzieje, ta zapomnianą od dawna „sobość”, teraz zamkniętą ograniczeniami fizyczności. Fizyczności, która dobiła do muru którego już nie da się sforsować. Padł na ziemie, skałę, piach, czy cokolwiek. Mógłby paść nawet na zielona łąkę, nagle. To już by nie miało dla niego znaczenia.
Dłużej nie da rady*

*Nie powinien, ale czuł wibracje podłoża. Chyba już nie słyszał kroków, tylko te uderzenia butów, takie częste. Kilka, a  może kilkanaście kroków tego kogoś przypadające na jeden jego oddech. Prawdziwy wyścig. Dramatyzmu tego nie można oddać: kiedy wszystko dzieje siew  grobowej ciszy, schowane głęboko w konającym ciele.

Tajemniczy wybawca mógł widzieć już to cos, a  może tego kogoś, bo trudno było rozpoznać rasę, nawet tak charakterystyczną. Wyglądało to bowiem jak szkielet psa obleczony bladą jak kreda skórą z licznymi ranami, nawet nie gnijącymi, co wysuszonymi. O tym, ze istota mogła buc inteligentna świadczyły strzępy odzienia, które na ów szkielecie wisiały.
W Mocy widać było, że zostało bardzo niewiele czasu. Właściwie to już był koniec, jedynie żyłą w nim jeszcze determinacja, i to, co go uratowało dosłownie w ostatnim momencie – nadzieja po usłyszeniu silnika*

*To już nie było wazne. Czy żyje, czy może właśnie to życie się zakończyło. To, co teraz się z nim dzialo było właśnie tym, czego pragnął, i nie ważne, co to jest – niech trwa, bo czuł, ze właśnie na to czekał, o otrzymał nagrodę. Jeśli tak wygląda umieranie, to jest to wspaniały stan. Pozwolił sobie odpłynąć, sparwic, ze czas przestaje istnieć*

*powiadają ze dugowie to twarde sztuki i cos w tym było.
Mógłby stwierdzić, ze jest w raju, gdyby nie fakt ze czul się tak cholernie… docześnie.
Czuł się źle, chciało mu się rzygać, a  jednocześnie miał świadomość, ze rzyganie w tej chwili byłoby czystym idiotyzmem. W chwile później aż zachłysnął się świadomością logiki własnych myśli.
Przypomniał sobie swoje imie, twarz matki, słonce na Couruscant. Szybko zorientował się, gdzie jest i doszedł do wniosku, co się stało.
I wtedy tez przyszło wspomnienie ostatnich dni, zapoczątkowane tym… rytuałem, do którego został zmuszony. Serce mu zamarło, a  aparatura, respirator i inne zaraz wszczęły alarm, informując o zapaści. A Kris był swiadomy. Wzmocniony kroplówką złapał za rurę maski tlenowej i pociągnął na tyle mocno, ze gumka strzeliła a  on zachłysnął się powietrzem*

*Nie miał snów, znowu było to poczucie bez czasu, jednak kiedy się obudził, poczuł się na dobre Krisem, nie jaka wywleczoną z paszczy śmierci kukłą. Prócz kości pod skórą chyba zawiązało się trochę ciała. Oddychał samodzielnie, na tyle głęboko, by nie męczyło go chociażby uniesienie powiek. Dawno nie było tak jasno. To statek. Znowu,. Powoli powrót do ostatnich wydarzeń. Pierwszego wybrudzenia nie pamiętał, pamiętał  za to moment ostatniej walki o zycie był jak sen. W ogóle cały Korriban wydał mu się snem.
Wiec co jest rzeczywistością?
Kris oparłszy się na łokciu uniósł głowę. Miał na tyle długa szyję, ze  mógł się rozejrzeć. Obraz mu się dwoił, widział niewyraźnie, ale w tej chwili nie mógł marzyć o czymś więcej.
Westchnął, i pozwolił sobie na chwile relaksu, zachwytu suchym pokładowym powietrzem. Żyje*
O kurwa… *szepnął. a  właściwie to poruszył tylko ustami, suchymi jak piach. Cmoknął. Nieźle…*