Zin nie był skrzywdzony...Sam wpakował się w te kłopoty i do tej pory nie może wyjść z tego bagna. Wciągnęło go dostatecznie mocno i nie chce puścić za żadne skarby. Raz kozie śmierć - pomyślał sobie i skrzywił usta. Nadal zastanawiał się, czy ma zadzwonić czy nie. Jednak po przeczytaniu artykułu na temat redukcji budżetu w dziale badań, doszedł do wniosku, że zadzwoni i porozmawia na ten temat. Chwycił za komunikator, wybrał numer.
-Cholera, cholera, cholera.-Rzucił zdenerwowany, podszedł do okna, otworzył je i wyrzucił niedopałek. Niech zostanie przez chwile otwarte, wywietrzy się trochę. Nacisnął w efekcie zieloną słuchawkę, przyłożył komunikator do ucha i oczekiwał na połączenie.

Po wczuciu się w rytm muzyki na czekanie, nagle sielanka została przerwana. Mężczyzna został zaskoczony damski głosem. Peszek. Teraz to nie wiedział co powiedzieć, po tym jak sobie wszystko w głowie ułożył, wszystkiego zapomniał. Niech to szlag - pomyślał sobie.
-Witam serdecznie, z tej strony Zindarad Kobdar. Przypadkowo natknąłem się na jeden z numerów waszej gazety i przeczytałem w niej wspaniały artykuł o cięciach w budżecie w dziale badań. Wiem, że pani nie jest upoważniona do takich informacji, chciałbym jednak o coś zapytać, ponieważ strasznie mnie to pytanie nurtuje. Czy mogłaby mi pani powiedzieć, czy znalazłaby się praca w waszej korporacji dla wykształconego i doświadczonego inżyniera?-Spytał. Mówił niezwykle serdecznym tonem. Miał nadzieję, że niczego nie przekręcił, ani nie skopał. W końcu od tego zależała jego przyszłość.

No. Udało mu się przełamać pierwsze lody, wszystko chyba miało się na dobrej drodze. Zin uśmiechnął się, słysząc serdeczne ton kobiety i konkretne informacje. Gdy tylko wspomniała coś o przekierowaniu, Kobdar zaczął rozmyślać do kogo mogłaby go przekierować. Skrzywił usta, nie czas na myślenie. Czas na rozmowę, ale jeśli będzie to ktoś ważny? Co wówczas, gdy Zinowi zabraknie pewności siebie i zamilczy jak ostatni kretyn? Weź się w garść. - Myślał ciągle.
-Oczywiście, zaczekam z przyjemnością.-Odrzekł kobiecie. Cóż, najwyraźniej sprawy idą w dobrym kierunku.

-Oczywiście, że mam.-Odpowiedział jej i chwycił za swój datapad. Włączył szybko notatkę i chwycił za rysik, którym szybko napiszę to co ona ma mu do przekazania. To dobrze, że go nie znała. Przynajmniej, gdyby poznała część jego historii, z pewnością już nie byłaby taka miła. Zin dodał po chwili.
-Może pani dyktować.-Po tych słowach zamienił się w słuch. Nie wiedział jakie informacje mu przekaże, ale miał nadzieję, że to jakiś kontakt do kogoś z góry.

Po zapisaniu ciągu cyfr, mężczyzna odłożył rysik i zapisał notatkę.
-Rozumiem. Dziękuje pani bardzo za te informacje. Można powiedzieć, że ratuje mi pani życie.-Powiedział z nutką żartu w głosie, nawet cicho się zaśmiał.
-Do usłyszenia i jeszcze raz dziękuje.-Dodał na koniec i się rozłączył. Spojrzał na zapisany na datapadzie numer. Skrzywił usta. To pewnie do kogoś z zarządu tej placówki. Nie mógł zrobić już nic innego, jak wklepać ten numer do komunikatora i zadzwonić. No i tak zrobił. Po prostu, znowu przyłożył komunikator do ucha, usiadł na kanapie i oczekiwał na połączenie.