Jego protezy wyglądały schludnie, cywilizowanie. Nie było widocznych żadnych elementów konstrukcji, wszystko było skryte pod wspaniałym oraz wytrzymałym tworzywem. Jego ramiona pomimo ustalonej siły na zwyczajną ludzką, miały zdecydowanie większą wytrzymałość. Przy uderzeniu nic nie krwawiło, a pęknięcia korpusu były tak drobne, że wystarczy jedynie zmiana panelu raz na jakiś czas. Poza tym, praca hakera nie jest profesją inwazyjną fizycznie, dlatego też nie miał wielkiej możliwości uszkodzenia sobie swoich protez. No chyba, że mocniej przywalił w swoją klawiaturę. Metalowe protezy były o wiele potężniejsze, jednak nie przemawiały one do Garretta. Wolał wyglądać w miarę normalnie, niż chodzić z ogromnymi, nadludzkimi protezami o zdecydowanie większych możliwościach bojowych. Nie wiedział, gdzie miałby spędzić ten wieczór. Oczywiście...Chciał pooglądać wspaniałe kobiece ciała, napić się dobrego alkoholu. Wiedział, że takich lokali tutaj nie brakuje, nie wiedział jednak, na który się zdecydować. Ba! Nie wiedział nawet, gdzie się takowy znajduję. Dlatego też, zaczepił jednego z przechodniów.
-Gdzie tu można się zabawić?-Spytał. Krótko i zwięźle...Tak jak miał to w zwyczaju.

Mężczyzna nie okazał się jednak przyjemniaczkiem. Co prawda, nie dziwił mu się. Pewnie się gdzieś śpieszył, a tu jakiś idiota pyta go o miejsce dobrej zabawy. Rozejrzał się po porcie, fakt...Znajdowało się tutaj dużo małych barów z fastfoodem. Co prawda, Garrett za takim jedzeniem nie przepadał, ale chciał napić się dobrej kawy. Być może tutaj taką dostanie. Nawet jeśli nie, to może dowie się czegoś ciekawego. Czasami warto posłuchać tego, co ludzie mówią dookoła. Ich informacje mogą być czasem niezbędne do osiągnięcia danego celu. A Kalosi był raczej typem słuchacza, niż mówcy. Podszedł do jednej z budek, poczekał w kolejce. Kiedy doszedł do lady, rzucił.
-Kawa, czarna i bez cukru. Proszę.-Ostatnie słowo wypowiedział w tak drastycznie uprzejmy dla niego sposób, że tłum powinien chyba bić mu brawa. O ile oczywiście by go znali. Podobnie jak jego oszczędność słów, niechęć w okazywaniu swoich emocji w sposób niewerbalny była równie spora. To jednak nieważne, miał zamiar posłuchać motłochu szlajającego się po okolicy.

W takim razie, niczego ciekawego się nie dowiedział. Pozostawało mu jedynie zapłacić, tak też uczynił. Chwycił za kubek i zaczął powoli siorbać kawę. Co prawda, nie był to trunek najwyższych lotów, ale wydawało mu się, że lepszej w tej okolicy nie znajdzie. Nie raziła mocno paskudnym smakiem, kopała. Czyli zawierała dwa najważniejsze elementy fenomenu kawy. Haker nie orientował się w ogóle w Limmie. Banda idiotów biegająca za piłką w ogóle go nie interesowała. Wolał zdecydowanie oglądać damskiego tenisa, albo siatkówkę. To zdecydowanie bardziej przyśpieszało tętno niż horda spoconych mężczyzn różnych ras biegająca z jednej strony boiska na drugą. To jednak nieważne.
-A...Jeszcze jedno. Gdzie tu można sobie wychylić kielicha, co?-Spytał właściciela budki.

-Nie chodzi mi o jakąś spelunę. Myślę nad czymś...Bardziej, no...-Miał na myśli miejsce bardziej eleganckie, gdzie ludzi z mniejszą zasobnością portfela po prostu się nie wpuszcza. Nie, żeby coś do biedniejszych miał, jednak skoro miał jeszcze kredyty, to po prostu chciał się dobrze zabawić. Poza tym, w tej całym niewinnym powodzie pojawienia się go w jakimś drogim lokalu była skryta jeszcze jedna sprawa. Mianowicie. W takim miejscu zdecydowanie łatwiej będzie znaleźć kogoś zainteresowanego usługami hakera, lub kogoś, kto chce zdobyć jakieś informacje drogą elektroniczną. Niemniej jednak, miał nadzieję, że wskazane będzie mu takie miejsce i sprzedawca go nie zawiedzie. Cały czas zastanawiał się jednak, gdzie znajduje się Shakti. Przecież bez niej nigdzie się nie ruszy. Zbyt mocno przyzwyczaił się do jej towarzystwa.

No tak ze spojrzenia tego jegomościa bardzo wiele można było wywnioskować. Chciał jakieś nagrody za informacje. Być może teraz uda mu się skutecznie użyć jego neurowczepu, który właśnie został aktywowany, a feromony sprzedawcy były analizowane przez szereg elektronicznych receptorów. Wszystko sprowadzało się do tego, że przed oczyma hakera pojawił się dokładny wykaz jego charakteru. Przynajmniej podstawowych cech, które go wyróżniały.
-Wiadomo, w końcu trzeba wykarmić rodzinę, nie?-Spytał, jakby doskonale wiedział, że sprzedawca chce pieniądze. Chciał jak najdłużej przeciągać rozmowę z nim, by uzyskać jeszcze bardziej szczegółowy wynik analizy jego feromonów i innych substancji chemicznych, mogących go w jakiś sposób określić.

Kiedy jego prywatny system HUD zaprezentował zebrane dane o sprzedawcy, Garrett przez chwile obmyślał strategię działania. Była to osobowość typu alfa. Czyli tych władczych, żyjących w ciągłym stresie. Takie osoby najlepiej uspokoić i dać im do zrozumienia, że pomoc wcale nie musi kończyć się niczym złym. Tak przynajmniej wydawało się hakerowi. Nigdy nie miał okazji używać neurowczepu na kimkolwiek z Nar-Shaddaa. Tutaj rządził strach, uspokojenie i danie nadziei powinno poprawić ich stan życia.
-Słuchaj...Wiem, że masz ciężko. Trzeba opłacić "ochroniarzy", wykarmić rodzinę, zapłacić za towar, lokal i chuj wie jeszcze co. Spójrz dookoła, połowa mieszkańców tego zadupia ma tak samo jak Ty. Powiedzmy, że...Za tą informację będę winien Ci przysługę. Sporą, małą. Jaką sobie tam chcesz. Jestem hakerem, mogę wiele.-Jeśli sklepikarz potrzebował informacji, szukał na kogoś haka, lub jeśli po prostu chciał kogoś okraść z pieniędzy na koncie, mógł się zgłosić ze spokojem do Garretta.

Skoro w ten sposób nie zadziałało. No cóż, Garrett nie był raczej typem człowieka, który warto ulega gadaniu szaraków. Wiedział, że jego mowa była zbyt wzniosła jak dla szarego obywatela, który nie widział innej wartości poza prostym kredytem. Widział tylko w nim wartość i doskonale zdawał sobie sprawę z trudów codziennego dnia. To fakt, użycie neurowczepu poszło na marne, poza tym...Analiza trwała zbyt długo, urządzenie zaczęło oddziaływać na mózg, co doprowadziło hakera do potwornych bólów głowy, których tak mocno nienawidził. Musiał namówić Shakti na to, by wybrała się z nim do kliniki, w której zamontowano mu ten wczep. Musieli do niego zajrzeć, ponieważ bóle głowy pojawiały się ostatnio coraz częściej. A to na pewno nie sprzyjało jego pracy. Ten ból niemal go otępił, odłożył kubek na ladę i wyciągnął czip o wartości dziesięciu kredytów.
-Bierz i gadaj, byle szybko.-Rzucił. Zmrużył oczy i skrzywił usta. Walczył z narastającym bólem. Bez żadnego wspomagacza w postaci proszków przeciwbólowych raczej wiele nie ugra.
-Kurwa.-Mruknął pod nosem.