*Uzbrojenie w obecnych czasach i jeszcze w takim miejscu naprawdę nie dziwiło. Tu prawdopodobnie każdy miał pochowane pod ubraniem to to, to tamto, i często biegłość władania tym ratowała życie. Kwestia z kim się zetrzesz i jak ten ktoś jest uzbrojony wiec oczywiste – im więcej tym lepiej. Dug tez był uzbrojony, choć nie było widać w co, i ów broń tez mu nie raz ratowała życie. A zanim ona, to wcześniej ratował mu Zycie głownie jego wrodzony spryt, zarówno fizyczny jak i ten metafizyczny.
Po kilku chwilach był już pewien ze mandalorianin przyszedł do niego. Taki zwraca na siebie uwagę, ale trudno. I tak będą patrzeć na niego, na Cichego nikt nawet nie spojrzy. Czas zawołać.
I stało się tak, ze po prostu Tang idąc i rozpychając się w pewnym momencie znalazł się blisko dugańskeigo nastolatka. I wtedy ów spojrzał w wizjer hełmu jak na kogoś, kogo rozpoznaje i na kogo czeka. Miał lodowo niebieskie oczy. Białniebieskie. Morski kolor skóry, ubranie typowego „dziecka ulicy”, mnóstwo kolczyków ze zwykłego metalu – w uszach, nosie, łukach brwiowych, wargach, na wąsach, druciki zawinięte wokół długich palców. wytarte ciuchy i charakterystyczna skórzana wzorzysta bandana na szyi*

*nie można było powiedzieć, ze trwała cisza, bo był tu niesamowity rozgardiasz, pare razy kanał spojrzenia został przerwany przez jakiegoś przechodzącego gościa, który przemykał miedzy Tangornem a ogrodzeniem na którym siedział dug. W końcu ów skinął głową krótko i przywołał na pysk więcej wyrazu chęci porozumienia. Pysk skierował ku dołowi a oczy ku górze. Nie patrzył odsłaniając gardło, jak patrzą dzieci i inne istoty które ufają swoim wyższym od siebie rozmówcom. Nagle skinął łbem w bardzo prostym do odbioru geście: chodź za mną. I zeskoczył z ogrodzenia po drugiej stronie. Tang wiec będzie musial je obejść i nieźle wypatrywać by wśród tłumu wypatrzeć małego duga*

*Ich wędrówka trwała chwilę. Wreszcie się zatrzymał. Była to wnęka w której nikt nie stał, bo tu nie było ruchu klienteli. Służyła właśnie w  celach takich jak teraz: demonstracji towaru, rozmowy  klientem na osobności, taki „wychodek”, może nie do srania, ale do wychodzenia na stronę już tak
Gówniarz znalazł się sam na sam tyłem do sciany naprzeciwko uzbrojonego po zęby mandalorianina który odcinał mu drogę. Gdyby Tang zechciał, mógłby jednym strzałem zaoszczędzić sporą kasę.
Spojrzenie młodego kontrahenta mówiło że on o tym wie, liczy się z tym, i mimo wszystko – godzi się. Wiec czuł się na tyle pewnie, by przynajmniej przeżyć tą sytuację – podbramkową, bo inaczej jej nazwac nie można. Cichy był już w bramce, czyli nawet gorzej.
Nie okazywał strachu. Był wiec albo bardzo odważny albo bardzo głupi – jak to dzieciak w tym wieku. Mógł mieć góra 17 lat standartowych. Na wiek dungański będzie to jakieś 14.

*Młody lekko podniósł łeb. Stali w oddaleniu od siebie, nie musiał, chcąc na niego patrzeć, jednak mimo wszystko był bardzo niski, było mu niewygodnie rozmawiać z tak wysokimi osobami (choć Tang to nic w porównaniu do innej wysokiej osoby którą Cichy znał). Po wyrazie oczu można było wyczytać, ze spodziewał się, ze Tang jednak wybierze tą prostą opcję. Dug musiał być na to gotowy i przygotowany. Może to test dla Tanga, może miał podobny zamysł: zachować sobie i towar i kasę po zabiciu kontrahenta w „samoobronie”. Tak czy siak – sama sytuacja kazała uważać.
Kiedy saszetka z kredytami padła na ziemię, urwał spojrzenie. Rzec można – idealna okazja, bo nie patrzy, brać i strzelać, dziecinnie proste.
Ale Cichy patrzył – jeszcze bardziej wnikliwie właśnie teraz. Ale nie oczami.
Choć mógl przywołać przedmiot bez ruszania się z miejsca, to jednak podszedł i fizycznie podniósł saszetkę. Zajrzał na zawartość – orientacyjnie, widać umiał już szacować. Zawsze te 5 do 10 % w zależności od wartości towaru, nawet jak kwota była niekompletna, to dawało się spokój. Ten facet chciał by przeliczyć wiec jest albo równa kwota albo trochę więcej.
Gówniarz spojrzał w wizjer hełmu i uśmiechnął się bez pokazywania zębów i nie chytrze. Wiadomo że i nie serdecznie. Ot – w porządku.
Trzymając saszetkę miedzy długimi palcami sięgnął do torby przewieszonej przez ramie. Dzięki specyficznej budowie wejście do torby zawsze było zabezpieczone, bo znajdowało się „pod pachą”. Ciężko wiec go okraść. Wyjął cyfronotes dobrej klasy i wyciągnął w kierunku Tanga. Nie rzucił. Mógłby uszkodzić towar*

*dobrze wiedział, ze mocowladnych, zwłaszcza ciemnostronnych się nie lubi. łatwo mu było przyjąć i zrozumieć dlaczego i dobrze wiedział, ze gdyby w nieodpowiedni sposób określił się jako mocowładny w najlepszym wypadku mógłby stracić klienta a w najgorszym miałby kłopoty, ze stratą życia włącznie. Jakby Tang wiedział, ze Cichy jest mocowladny, mógłby zechcieć sprzedać go imperium chociażby. Wtedy wartość bezwartościowego dungańskiego nastolatka świdruje pod niebo.
Oczywiście na sprawdzanie się zgodził.
Okazało się ze towar miał naprawde dobry, na licencji, nieużywany, niezainfekowany. Kody zabezpieczające były złamane,. Program wymagał autoryzacji, ale klucze Dug z całą pewnością ma i zaraz przekaże, jak tylko Tang obejrzy i stwierdzi, ze mu się podoba i chce to zabrać*

*Czasem go pytano dlaczego się nie odzywa. Nie przejmował się, ale jak ktoś pytał zbyt nachalnie i za długo to go naturalnie wkurzało. Bo to w interesach przeszkadza. Sam zaś jak nie musiał mieć z kimś kontaktu to nie miał, jakby nie posiadał potrzeb społecznych.
Kiedy mando zapytał o kody, dug raz jeszcze zanurkował do torby i podał kolejną rzecz-  cyfrowy notatnik, gdzie kody były wypisane.*

*Dopiero jak był pewny, ze Tang jest zadowolony z transakcji, ze kupuje, jak oddał kody, to schował kasę. Targu dobili.
Cichemu nie opłacało się, kantować, jednak miał kilka cech które wolał w sobie ukryć, a  niezadowolony kontrahent mógłby sprawić że nieodpowiednie osoby mogły mieć go na oku. Z resztą na obecne potrzeby Cichego – to spokojnie wystarczy. Sam fakt ze ukradł ten program wystarczy w kwestii narażania się. No ale nie ukradł go na Nar Shaddaa. A co za tym idzie – na pewno dobry. Może tylko gdzieś tam język trzeba będzie zmienić.
Niebezpieczeństwo wyczuł niemal równo z systemami mandalorianina, a wiec reakcja duga idealnie pasowała do tego co ów powiedział: ktoś się zbliża, wiec uwaga.
Objawiło się to postawieniem uszu i ściągnięciem mięśni na pysku. Wyglądał troche jakby się ucieszył, jak zapaśnik przed walką, ale nie zachował się jak bohater wielkiego kalibru. Skinął Tangowi i dał nogę. Niech mysli ze dobry uczynek wyświadczył ostrzegając niewinnego dzieciaka. Przemknął obok Tanga i wymknął się na ulicę, gdzie wmieszał siew  tłum. Po kilku krokach miał już aktywowany swój sprzęt: przede wszystkim energetyczną zbroję, coś na zasadzie pola droideki. A także – blaster. Jego ukochana broń nie mogła się tu pokazać. W pewnym momencie, tam gdzie mól, po prostu ze swoim małpim sprytem wdrapał się po kablach i ukrył za świecącym billbordem. Miał stamtąd doskonałe wejrzenie na Tanga i tych którzy zechcieli na nim (a właściwie na nich) zarobić*

*Cichy siedział za swoim bilbordem i wszystko widział doskonale. Byli na pograniczu tej wnęki i ulicy. Jeśli trafią przypadkiem kogoś niezamieszkanego, to zaraz może tu być małą bitwa. Niby nic go to nie powinno obchodzić ale raz: bardzo nie lubił nieuczciwych pośredników, a  dwa – mandalorianin był bezproblemowym klientem i może coś by można było jeszcze sprzedać, nawet bez pośrednika. To wystarczyło, by młody sięgnął za plecy. Jego broń miała długość całego jego torsu, ale była płaska. wyglądała na karabinek półsnajperski, lub coś całkiem do niczego nie podobnego. Bo to było malastareańskie, konstruowane przez dugów dla dugów. Aktywował osłony, namierzył i nacisnął spust, strzelając w tył głowy tego, który był bliżej mandalorianina*